Acuicultura, a pesca do futuro?
Hai que facer algo. No mundo hai uns 6.000 millóns de habitantes, cifra que vai en aumento. Paralelamente, o consumo de peixe é cada vez maior. E que facer paira afrontar este problema? Pode promover piscifactorías? Ou devandito doutro xeito, impulsar a acuicultura? Neste traballo atópanse os profesores Imanol Garate e Inazio Manterola na escola de acuicultura de Mutriku, no porto de Mutriku. Alí púxose en marcha un ciclo formativo de grao superior sobre produción acuícola. Entre elas, a organización de procesos de produción acuícola, o cultivo de ameixas, lagostinos e besugo. Mutriku é a primeira escola de acuicultura do País Vasco.
E que é a acuicultura? Paira dicir o mesmo, os profesores da escola de acuicultura déronnos una serie de definicións: un campo que engloba as técnicas de cría de todo ser acuático, o crecemento controlado de todo ser acuático... En definitiva, a acuicultura engloba as técnicas de cría de seres, plantas ou animais, tanto de auga doce como salgada.
Á hora de clasificar os diferentes tipos de acuicultura pódense utilizar diferentes criterios. Por exemplo, se o medio ou medio de cultivo utilízase como criterio, pode distinguirse entre acuicultura mariña e acuicultura continental. Con todo, estas clasificacións son meramente descritivas. A clasificación que incorpora os enfoques funcionais é moito máis útil.
En función do grao de control que reciben os cultivos, adóitanse distinguir dous tipos de crecemento: o extensivo e o intensivo. Con todo, a separación entre ambos non resulta a miúdo clara.
Este tipo de cultivos están loxicamente relacionados cos obxectivos da acuicultura. En xeral, pódense distinguir dous obxectivos principais: garantir a supervivencia da poboación e obter un beneficio económico.
O primeiro tipo de cultivo realízase, en xeral, en países en desenvolvemento, sobre todo no sueste asiático. As súas características xeográficas son moi adecuadas debido á abundancia de ríos, lagos e marismas. Os produtos alí obtidos son esenciais paira alimentar á poboación. Nos países industrializados, con todo, o obxectivo é obter un beneficio económico.
En palabras de Imanol, “en Euskal Herria, a acuicultura aínda non está incluída no Neolítico. Non se ve a acuicultura como un futuro. Pero isto débese en gran medida á falta de axentes e vontades. E é que aquí sempre se utilizaron dous argumentos paira xustificar a inviabilidad da acuicultura: uno con mar moi abrupto e outro cun metro cadrado costeiro moi caro, polo que a construción de calquera instalación é moi cara”.
Desde o punto de vista da acuicultura, o besugo sería una especie que podería crecer na costa cantábrica. E é que o besugo é un peixe moi apreciado e moi pouco. Ademais, ten un bo prezo no mercado. Por iso, é moi probable que o besugo reprodúzase nos viveiros e produza beneficios.
Acuicultura orientada á produción
Na actualidade, pódese dicir que a acuicultura está orientada principalmente á produción. Hai que producir moitos exemplares novos e logo engordalos até alcanzar un tamaño adecuado no mercado. A produción de xuvenís realízase en instalacións especiais denominadas hatchery. Os adultos prepáranse paira a posta, incuban os ovos e crecen larvas nos viveiros xuvenís. O cultivo das postlarvas realízase en instalacións denominadas nursery, desde onde se trasladan ás instalacións de engorde.
Normalmente hai empresas que se encargan de sacar as larvas adiante e outras que buscan engordalas.
Paira o cultivo de larvas utilízanse organismos vivos como alimento. A maioría dos peixes son carnívoros, e na maioría dos casos dáselles ás larvas o rotífero Brachionus ou a crustáceo Artemia. Os rotíferos, por dicilo dalgunha maneira, son peixes moi pequenos do mar e dáselles antes de que empecen a dar Artemia. Pero paira engordar dáselles o penso. Débese elixir o penso apropiado: a necesidade de alimentación debe ser satisfactoria e, ao mesmo tempo, non convén que sexa custosa, xa que o crecemento non sería rendible.
Son moi poucas as empresas que traballan de forma integral. Necesitan varias técnicas. Na planta de engorde, por exemplo, non se necesita fitoplancto ou zooplancton; necesítanse envases e auga paira crecer estes seres e o penso. E outra técnica paira dar para comer, dar luz e coidar a calidade da auga. Un Hatchery utiliza tecnoloxía máis fina
Con todas estas técnicas, por exemplo, no caso das robalizas, a supervivencia desde os ovos viables ata que os xuvenís comen o penso é do 10-15%. Este dato, con todo, non é pequeno. De feito, ponse uns cen mil ovos por quilo de femia, polo que avanzan dez mil ovos. Non está mal, non? Isto é imposible nun ecosistema natural ou en mar aberto. Dalgunha maneira, a acuicultura aposta polo número de ovos. A estratexia consiste en producir millóns de ovos, de maneira que, a pesar de que algúns morresen, moitos sobrevivirán, sempre máis que en mar aberto.
A aplicación de técnicas de acuicultura permite que cada xeración salga unha chea de seres enormes, o que, á marxe da produción, abre a posibilidade de repoboar mares e ríos.
Pero tamén hai perigo. A biodiversidade xenética é enorme no mar. En consecuencia, a vertedura ao mar de miles de exemplares dunha especie cultivada en acuicultura empobrece notablemente esta diversidade xenética. Non só iso, tamén poden pasar á poboación salvaxe diversas enfermidades ou malformacións.
Xogar coa cabeza
Paira actuar con seriedade na acuicultura é imprescindible coñecer datos da poboación silvestre, como propiedades xenéticas, enfermidades, densidade, etc. E antes de empezar, necesitaranse programas concretos. “A acuicultura é, en definitiva, un conxunto de técnicas que o ser humano pon claramente a ética”, subliña Imanol. Medir o impacto ambiental de cada técnica. “Una cousa é o buraco que pode facer un topo no chan e outra o que pode facer una trade. Ambos teñen efectos sobre o medio ambiente, pero de forma diferente”.
Algo parecido ocorre na acuicultura. É imposible basearse unicamente na produtividade. Por exemplo, na acuicultura fórmanse augas sucias, no mar quedan restos de comida e no proceso de cría utilízanse antibióticos. Medir o impacto ambiental de todos eles. Os antibióticos, por exemplo, son axentes biolóxicos perigosos que se utilizan paira o tratamento de augas e, en moitos casos, mesturados con alimentos. Con todo, a tendencia actual é a acuicultura ecolóxica, do mesmo xeito que na agricultura.
Facendo referencia á intervención humana, non podemos esquecer o ocorrido na pasada primavera na campaña da anchoa. Neste sentido, Ignacio contounos que fai 15-20 anos propúxose o crecemento da anchoa en viveiros, ou polo menos preparar á xente paira facer anchoa, coñecer o ciclo de vida, etc.
En palabras de Ignacio, “naquela época non se lle fixo caso. E agora a anchoa desapareceu. Poucos esperaban. Quizais se non se actuou así naquela época, o problema actual da anchoa fose moito menor”. Talvez. Con todo, non parece que cheguemos a esgotar todo o peixe do mar aberto e consumir unicamente o peixe das granxas.
Historia da AcuiculturaO tema da acuicultura é moi antigo. a.C. No ano 2000 cultivábanse varios peixes nas charcas de China. Uns anos despois escribiuse o primeiro libro sobre o crecemento dos peixes. Neste libro facíase mención especial á carpa. Con todo, a tecnoloxía da época non se pode comparar coa actual, era moi sinxela. Os peixes posuíanse nas charcas, de forma que se podían tomar segundo necesitábanse. Tamén os romanos cultivaban algunhas especies (anguía, ostra). Na Idade Media, aos lados dos mosteiros crecían peces. O control de ciclo de vida completo da carpa, por exemplo, obtívose na Idade Media. Pouco despois conseguiuse o da troita, co que o crecemento dos peixes mariños foise desenvolvendo progresivamente. O cultivo de moluscos ten una longa historia, pero é nos últimos 50 anos cando máis se desenvolveu, sobre todo en Xapón, Estados Unidos, Francia e Galicia. A cría de mexillóns comezou como consecuencia do accidente dun barco, o XIII. No século XX. Desde entón, os mexillóns comezáronse a producir en tablados situados na zona intermareal. O primeiro viveiro instalouse en Galicia, en Villagarcia, Arousa, e na actualidade Galicia é o maior produtor europeo de mexillóns. O crecemento do bogavante no século XIX. Comezou no século XX e foi o principal impulsor dos traballos realizados polo investigador Fujinaga. De feito, os adultos lograron a posta fose do medio natural e o crecemento das larvas. Os procedementos entón utilizados foron amplamente estendidos en anos posteriores. |
Outras producións acuícolas
Os únicos produtos mariños non son os peixes, e a acuicultura non exclúe as algas, mexillóns e mariscos. Aínda que os animais que máis crecen no mundo son peixes, o cultivo de moluscos é o máis estendido en Europa. Na cociña europea as algas non se utilizan con frecuencia e a maioría das algas que se recollen utilízanse na industria farmacéutica e alimentaria, pero en Asia a situación é moi diferente e o cultivo de algas será una actividade futura. Actualmente en Asia prodúcense aproximadamente 2,5 millóns de toneladas de algas.
Aínda que non é habitual, hai outra produción: a da ostra perlada. Prodúcese no Golfo Pérsico e nas illas do norte do Pacífico paira o goce dos ricos.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
