“Hai que mover a un investigador varias veces”
Alaitz Etxabide Etxeberria sempre gozou do mundo do laboratorio, “pero tamén da industria”, engadiu. Por iso opta por estudar Enxeñaría Química Industrial. Con todo, até o último ano dos seus estudos non coñeceu o mundo da investigación. Precisamente, no grupo de investigación Biomat, realizou o proxecto de fin de grao e coñecía o que era investigar. Segundo el, gustoulle “aunitz” e nótase porque desde entón seguiu o mesmo camiño.
Así, cursou o Máster en Enxeñaría de Materiais Renovables, que volveu realizar o seu traballo final en Bioma e, cando xurdiu a oportunidade de realizar a súa tese, non tivo ningunha dúbida de continuar con eles. Pasou tres anos e medio realizando a súa tese e presentouna recentemente. Aínda que está contento, recoñece que a realización da tese non é fácil, entre outras cousas, porque hai moita presión e competencia paira publicar traballos nun prazo limitado, paira realizar estancias no estranxeiro, paira asistir a congresos científicos, paira obter subvencións… “Ao final hai que mover a un investigador moito, ademais de investigar un tema concreto”.
Iso sorprendeulle. Con todo, afirma que ao longo da tese estivo “moi satisfeita”: polo tema, polos compañeiros, polo ambiente… E os resultados tamén foron moi bos: “Ampliado a diferentes aplicacións. Ao principio tratábase de investigar un material paira envasar alimentos, pero logo vimos que o gelatín investigado podía ter moitas aplicacións en medicamento”. Puxéronse en contacto con outros grupos e, en colaboración, desenvolveron un material médico apropiado.
Polo medio ambiente
A aplicación médica dos materiais desenvolvidos satisfai moito a Etxabide, pero tamén concede gran importancia á ausencia de impactos ambientais: “Son totalmente biodegradables e na fase final de compostaxe non teñen ningún efecto negativo. Por tanto, temos una solución paira superar o problema dos plásticos”.
O feito de que a industria non aposte por iso cunha solución, dá “rabia” a Etxabide: “Eu traballei en laboratorio, pero se as técnicas que utilicei xa están na industria, non teñen que facer moito investimento. Que pasa? Que non teñen presión legal paira realizar este cambio e que non teñen ningún interese”. En calquera caso, non se resiste: “Eu creo que aos poucos vai pasar o cambio”.
De momento, considera que os pasos que se están dando na industria non son suficientes paira cambiar de verdade. “Por exemplo, están a utilizarse materias primas renovables pero non son biodegradables, entón o problema non se soluciona. O biopolietileno, por exemplo, obtéñeno do millo, pero o produto posterior non é biodegradable. E non se dá información respecto diso. A xente tira os plásticos a reciclar, pero non sabe que gran parte non se pode reciclar”.
Gustaríalle seguir o camiño emprendido e non pecha portas paira viaxar ao estranxeiro. Durante a súa tese doutoral realizou estancias na Universidade de Bordeus (Francia) e na Universidade de Newcastle (Reino Unido). “Alí aprendín a traballar xunto a xente procedente de diferentes lugares do mundo, coñecín outras culturas e iso é enriquecedor tanto paira o traballo como paira un mesmo”.
Paira finalizar, Etxabide reivindicou que o eúscaro tamén ten que ter cabida na ciencia. A pesar do seu gran traballo, escribiu a súa tese en eúscaro e utilizou o eúscaro paira explicar o seu traballo tanto en congresos (Ikergazte, Ciencia e Tecnoloxía dos Materiais) como en revistas (Ekaia).
Alaitz Etxabide Etxeberria (Lesaka, 1990) estudou na UPV/EHU o Grao en Enxeñaría en Química Industrial e o Máster en Enxeñaría de Materiais Renovables e presentou a súa tese internacional no mesmo lugar: “Control da reacción de penetración paira adaptar as propiedades de películas proteicas e biocomposites”. Publicou 16 artigos científicos, dous deles en eúscaro na revista Ekaia. Tamén tivo a oportunidade de falar en eúscaro e inglés. En 2016, sendo estudante de PhD, recibiu o premio á mellor conferencia da man da revista Elsevier.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
