"O que nós estamos a facer nunca se fixo, así que estamos a aprender constantemente"
Leire Larizgoitia é física dos neutrinos Arcocha, aínda que cando comezou a estudar física non sabía que había partículas chamadas neutrinos. Lembra que en segundo de bacharelato houbo un bo profesor de física: “Ademais de explicar a teoría, facía experimentos e entendíaselle moi ben todo. Un día díxenlle que quería estudar física e díxome que a carreira dos físicos era moi difícil. Con todo, entrei e si, é verdade que é difícil ser físico e investigador, pero estou moi a gusto”.
Confesou que en terceiro curso había una materia de física de partículas, e entón afeccionouse por completo. “Así que en terceiro fun ao CERN a facer as prácticas de verán (Suíza) e alí deime conta de que iso era o que eu quería facer: investigar os neutrinos de forma experimental”. O CERN é un laboratorio de referencia internacional, e neste sentido, segundo Larizgoitia, foi una gran experiencia: “Había xente de todo o mundo, cada un coa súa cultura e pensamento, e todos falabamos inglés, pero todos aprendiamos de todos. Foi moi enriquecedor e abriume moitas portas”.
Una vez finalizado o grao, trasladouse ao DIPC paira realizar as prácticas de verán (San Sebastián) no grupo dos neutrinos, onde comezou a traballar. Despois dun master en Valencia, regresa ao grupo dos neutrinos do DIPC paira realizar a súa tese.
“Somos un grupo experimental, así que temos varios experimentos. Un deles é o NEXT, detector de neutrinos en Canfrance, e eu estou a realizar a tese no proxecto GanESS (Gaseous detectors for neutrino physics at the ESS). O noso obxectivo é construír un detector de neutrinos no DIPC paira o seu posterior envío a Lund (Suecia), o centro espacial ESS”, explica Larizgoitia. Di que é bonito supor que un detector desenvolvido aquí será enviado á outra punta de Europa para que sexa utilizado por investigadores punta paira investigar neutrinos.
Aprendizaxe permanente
Recoñece que teñen moitos retroactivos no proxecto e que o camiño non é correcto: “Pero iso xa o sabemos, e ademais é una forma de aprender. En definitiva, o que nós estamos a facer nunca se fixo, así que estamos a aprender constantemente”.
Por outra banda, comenta que o ambiente do laboratorio é moi bo. Traballan con persoas doutras disciplinas como enxeñeiros, empresas… “As persoas que traballamos na experimentación iso é bo: non é un traballo individual, colaboras con outras disciplinas”.
Por último, lembra que cando estudou o máster era a única moza e que, aínda que non percibiu discriminación, ás veces falta ter máis mozas á súa ao redor. “Por sorte, cada vez somos máis, aos poucos. Agradécese”.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
