Agirre Ruiz de Arkaute, Aitziber
Kirolariak: hormonak bai, baina zeren truke?
Astobiza, Amaia -
Umetan, gehienok kirola jolas-orduetako denbora-pasa gisa hartzen dugu, eta, indarra hartzeko, nahikoa izaten da ogitarteko on bat jatea. Jolasa afizio izatetik ofizio izatera igarotzen denean, ostera, urdaiazpikoak ezer gutxirako balio du. Maila horretan, ez da nahikoa ona izatea. Onena izan behar duzu. Gorputzak, ordea, bere mugak ditu. Muga horiek gainditu eta behar besteko indarra hartzeko, kirolari askok substantzia kimikoak hartzea erabakitzen du, hormonak, alegia. Baina podiumeko urrezko dominak, domina guztiek bezala, alde bi ditu. Alde batean garaipena dago; bestean, ordea, kirolariaren osasuna.
Maskorrik gabe, arriskuei aurre
Betidanik pentsatu izan dugu gizakiok marraskiloa nahikoa animalia bigun eta makala dela, eta arrastaka garraiatzen duen etxe horren babesik gabe ez lukeela bizitzerik izango. Zer esango genuke, bada, maskorrik gabeko itsasoko marraskilo baten etorkizunaz? Hiltzera kondenatua dagoela agian? Alabaina, opistobrankio deritzen gastropodo biluzi eta motelek, itsasoko arrisku guztiei aurre egin diete gaurdaino. Maskorra bezalako babes pasiboa alde batera utzita, beren burua aktiboki babestea nahiago izan dute, bai beren defentsa propioez, bai beste animalia batzuei lapurtutakoez.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
