Mal nome
Texto xerado polo tradutor automático Elia sen revisión posterior por tradutores. Elia Elhuyar
Con nome, pois”. O prestixioso neurobiólogo Rafael Yuste vive en Estados Unidos e non é vasco de orixe, pero gústalle moito a frase e utilizouna en máis dunha ocasión nos seus artigos e conferencias. Di que ese é o seu obxectivo: pór nome ás neuronas e comprender a súa natureza e función. Así que a expresión ten bo sabor paira Yuste. Pero non sempre é así.
Cando o propio nome ten un ton incorrecto ou pesimista, engádese ao ser, que pode ser prexudicial. É o caso, por exemplo, do diagnóstico dalgunhas enfermidades. Tanto o nome como o nome do enfermo serán tratados dunha ou outra maneira, e o risco de sufrir danos é especialmente elevado en enfermidades complexas de difícil diagnóstico ou nas extensas síndromes que se denominan co mesmo nome.
Un exemplo diso é a esquizofrenia. Outro neurólogo, Luís Querol, do hospital Sant Pau de Barcelona, explicou nun artigo que moitas veces se o paciente ten alucinacións diagnostícase esquizofrenia. A ausencia de marcadores sanguíneos asociados á esquizofrenia fai que os médicos se baseen neste síntoma. Pero, en certa medida, Querol cre que a diabetes é similar á da sede. Na súa opinión, leste é un problema grave, xa que non só afecta o tratamento que posteriormente se lle vai a someter ao paciente, senón tamén a outros aspectos como a investigación e as políticas que se implementan.
Ademais, como moitas outras enfermidades mentais, a esquizofrenia segue estando moi estigmatizada na sociedade, e a generalización non favorece a imaxe da esquizofrenia e moito menos ás persoas que recibiron este diagnóstico.
Afortunadamente, a preocupación por este tema está cada vez máis estendida e proba diso é o artigo publicado o ano pasado pola revista British Journal of Medicine. O seu título é “A esquizofrenia non existe” e reivindica a renovación da clasificación de enfermidades. Segundo o articulista, a actual baséase nos síntomas e, ao non ser exhaustiva, produce máis dano que beneficio.
Con todo, o grupo de alteracións coñecido como “esquizofrenia” non é o único problema. A epilepsia, na maioría dos casos, diagnostícase a partir do síntoma e o tratamento é sintomático, é dicir, ten como obxectivo evitar convulsións. De feito, o mellor sería que, una vez coñecido a orixe, puxésese un tratamento adecuado. E o mesmo con outras enfermidades, desde a diabetes até os cancros. Xa empezaron a facelo, a ver si acertan rápido e ben.
Publicado no diario Berria.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
