Sobre o significado das palabras Crecente/Cuarto Menguante
O eixo da Terra ten una inclinación de 23,5º. Por iso vemos ao Sol no alto durante o mediodía de verán. A súa altura máxima sitúase en torno ao día de San Juan, solsticio de verán. No inverno o Sol atópase moito máis baixo ao mediodía. A súa altura máis baixa atópase ao redor do día de Nadal, no solsticio de inverno. A diferenza entre estes dous puntos é de 47º en calquera lugar (23,5º por dous). A Lúa circula aproximadamente polo mesmo camiño que o Sol, podendo estar a uns 5º por encima ou por baixo, debido á inclinación da órbita da Lúa con respecto á eclíptica terrestre. É dicir, ás veces a Lúa vai arriba e ás veces abaixo.
Deixando ao carón os tecnicismos na medida do posible, tentarei explicar os movementos da Lúa no ceo. Tomemos a nova Lúa máis próxima ao día do solsticio de verán. Nesta fase non vemos a Lúa porque está de día cerca do Sol. Moi alto, por tanto, como o Sol desa época. No período de 14 días que vai de aquí a unha Lúa Chea (é dicir, en eúscaro o Crecente), a Lúa vai perdendo altura no ceo, xa que a Lúa Chea de principio de verán ocupa as posicións do Sol no inverno. Ese é o novo sentido que se quere adaptar á palabra Cuarto Menguante, é dicir, o tempo no que a Lúa perde altura no ceo cada día, no noso ceo. A continuación, e sempre segundo a nova interpretación, Ilgora letorke, a partir da Lúa Chea desa época, que vai gañando altura cada día (lembrade que en eúscaro normal esta fase denomínase Lúa en Menguante, xa que a parte iluminada da Lúa vai diminuíndo). En realidade, para que esta nova Lúa de principios de verán prodúzase no punto máis alto, debe ter una Lúa nova o día do solsticio. Como normalmente non é así, adoita haber un desfasamento. E aínda que a nova Lúa é o día do solsticio, a inclinación de 5º da órbita da Lúa xera outro pequeno desfasamento. Con todo, paira entender o fenómeno dános igual.
No outro extremo do ano, ao comezo do inverno, ocorre o contrario. A lúa chea adoita ser moi alta e a nova abaixo. Nesta época, segundo a nova interpretación e a diferenza do verán, a Lúa en Cuarto Menguante sería o período dunha lúa a outra. A Lúa Crecente, sen ter en conta os desfasamentos anteriormente mencionados, vai de novo a cheo. Que ocorre ao longo do ano? De todo. Por pór dous exemplos, en torno ao equinoccio de primavera, a Lúa Menguante, segundo a nova interpretación, iría da Lúa Crecente tradicional á Lúa Menguante e ao revés a Lúa Crecente. En canto ao equinoccio de outono, xusto o contrario.
Están ben os que din que usamos mal as palabras Crecente e Cuarto Menguante? Quero deixar claro desde o principio una cousa: isto non é un debate científico, senón un debate lingüístico. O fenómeno ao que se refire, é dicir, que a Lúa se mova cada día máis ou menos arriba (cambio de declinación na linguaxe técnica) non ten ningún termo específico en astronomía, en ningunha lingua. A órbita da Lúa só ten nodos ascendentes ou descendentes.
Trasladando o debate ao ámbito lingüístico, atopámonos cun grave problema. Están documentados os significados típicos das palabras Crecente e Cuarto Menguante. Pello Zabala utiliza tamén as palabras Crecente e Ilbehera paira designar as fases lunares no seu libro Natureza (Alberdania, 2000). E o Dicionario da Real Academia da Lingua Vasca (EUSKALTZAINDIA) define a todos os dialectos da lingua vasca. Onde están as probas do uso do outro significado? Non nos presentaron ningunha.
Creo que este enredo está relacionado coa agricultura biodinámica. A agricultura biodinámica está baseada nas teorías do filósofo austriaco Rudolf Steiner (1861-1925), cuxo principal impulsor foi María Thun. No século XX. Paira coñecer a natureza destas ideas pódese recorrer a un escrito moi significativo en Thun, “Hinweise aus der Constellationsforschung für Bauern, Weinbauern, Gärtner und Kleingärtner” (Constelacións e agricultura biolóxico-dinámica) A idea de Lúa ascendente/descendente está relacionada con este tipo de agricultura. De aí vén a cuestión de fixarse nas circunstancias da Lúa. No libro de Thun dise, entre outras cousas, que na lúa descendente se activa o contorno das raíces das plantas. Rudolf Steiner estableceu en 1924 os principios deste tipo de agricultura. Pero as crenzas sobre o momento adecuado paira sementar e plantar árbores ou cortalos están relacionadas coas fases habituais da Lúa no saber popular vasco.
En calquera caso, o tema a debater non é se a agricultura biodinámica é directa ou non, senón o significado das palabras Crecente e Cuarto Menguante. Noutros territorios incluíuse a agricultura biodinámica, pero con novas palabras como lúa ascendente, lune ascendante e ascending moon. Aquí, pola súa banda, esas “arriba/abaixo” da Lúa foron algunhas delas as que relacionaron co significado literal das palabras Crecente/Cuarto Menguante, sen ter en conta que na boca dos vascos esas palabras teñen outro significado.
En calquera caso, resúltame difícil crer que os nosos antepasados realizaban os traballos do caserío en función das circunstancias da Lúa. É relativamente fácil saber cando a Lúa sobe e cando baixa na actualidade: só hai que mirar os calendarios biodinámicos de moda ou utilizar programas informáticos como o Stellarium. Pero outrora non era tan simple. E é que é fácil predicir as fases lunares, que teñen un período de 29,5 días, un mes sinódico, pero non cando sobe e cando baixa a Lúa. Hai douscentos anos, por exemplo, un granxeiro, paira saber a fase lunar, só tiña que mirar á Lúa. Pero, mira a el, como saber si subirá ou baixará nos próximos días? Non se sabe.
Pero supoñamos, con todo, que o significado “real” ou “orixinal” de Ilgora e Ilbehera é equivalente ao de ascending/descending moon da agricultura biodiesel. De ser así, o fenómeno que tan facilmente se percibe, o das fases lunares, quedaría patoso en eúscaro. Temos Lúa Chea e Lúa Nova, pero estariamos sen nome paira indicar as fases intermedias, a diferenza doutras linguas. Sería absurdo.
"Esta entrada #CulturaCientífica 3. Participa no festival"
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
