Garoña, una historia interminable
Hai un ano fomos á fronte da central nuclear de Garoña paira celebrar o peche definitivo da central. O prazo paira solicitar a ampliación da vida da central estaba a piques de finalizar. Por iso, a marcha anual á central tivo un ambiente festivo inmellorable. Pasou un ano desde entón e houbo de todo.
Garoña entrou en funcionamento en 1970 e é a central nuclear máis antiga do Estado. O propietario é Nuclenor, empresa formada por Iberdrola e Endesa. Trátase dunha pequena central de 460 MW de potencia que xera o 1,4% da electricidade nacional. Cunha vida útil de 40 anos, a autorización finalizaba en 2011, pero o goberno de entón prorrogouna até 2013. E paira seguir funcionando a partir de 2013 debían solicitar una nova autorización, pero deixaron pasar o prazo paira facelo. De feito, paira poder levar adiante esta prolongación, Garoña debía realizar una serie de melloras, cun orzamento mínimo de 120 millóns de euros, obrigadas pola nova esixencia de seguridade derivada do accidente de Fukushima. O Consello de Seguridade Nuclear (CSN) publicou entón que a única solución da central era pechar o 6 de xullo.
A necesidade de introducir melloras era insuficiente e o Goberno modificou a lexislación cun imposto sobre o combustible nuclear. Segundo Nuclenor, este imposto suporía un gasto de máis de 150 millóns de euros paira Garoña. Así, a principios deste ano paralizouse a central de Garoña paira non pagar o novo imposto. Parecía que, dunha vez por todas, léronse as últimas páxinas desta historia interminable.
Pero como ocorre nas películas de suspense, dun día paira outro o argumento deu a volta. Sabiamos que había conversacións entre Nuclenor e o goberno sobre o futuro da central, e en maio as nosas sospeitas fixéronse realidade.
O Goberno quería sacar un novo decreto que permitise a ampliación da central e obtivo a autorización do CSN. Cristina Narbona, conselleira do CSN, denunciou as fortes presións exercidas por parte do goberno, cuestionando a independencia da organización.
Como se podería esperar que Nuclenor, tras declarar que meses antes había dúbidas sobre a rendibilidade económica das centrais, quixese que seguise funcionando? A resposta pode estar na nova lei eléctrica que está a piques de publicar o Goberno.
O Goberno tiña aberto o camiño paira a continuación de Garoña, pero cando se daba por finalizado todo... deixaron pasar o prazo paira publicar o novo decreto. Aínda non está moi claro o ocorrido nese momento, pero parece que non era posible cumprir os prazos administrativos paira sacar adiante este novo decreto.
A central estaba parada e sen posibilidade de solicitar a prórroga. Dispuña dunha nova posta en marcha solicitando una nova autorización de explotación. Debería seguir todo o proceso de posta en marcha dunha nova central, incluída a nova avaliación de impacto ambiental. Pero o Goberno non dixo a última palabra e abriu un novo camiño. Definiron a nova situación denominada “Suspensión Temporal de Explotación” facilitando o procedemento de continuación. Nestes momentos o novo decreto aínda non foi publicado.
Mentres tanto, a central finalizou a autorización paira a refrixeración da auga do río Ebro e solicitou a súa renovación. Este verán chegou a nova autorización, pero con ela vén esixindo máis que antes. Na convicción de que a auga do río Ebro quéntase demasiado (supera os 30ºC), a central debería construír un novo sistema de refrixeración ou reducir a súa potencia. Esta última é bastante difícil paira una central nuclear. A central nuclear de Almaraz tivo que mellorar o sistema de refrixeración, coas mesmas esixencias que Garoña, cun investimento de 30 millóns de euros.
Neste momento, por tanto, o futuro de Garoña está no aire. Podería solicitar una nova autorización de explotación, pero neste caso tería que realizar custosas obras de renovación: A transformación debida ao accidente de Fukushima custaría polo menos 120 millóns de euros e o novo sistema de refrixeración paira evitar o quecemento do río Ebro, outros 30 millóns de euros. Ademais, debería pagar un novo imposto paira a xestión do combustible nuclear, que Nuclenor estima en 150 millóns de euros. Pode ser demasiado diñeiro paira una central obsoleta de tan baixa produción. Lembremos que a central se deseñou paira 40 anos de funcionamento e que nos últimos anos tivo moitos problemas técnicos. Por tanto, a pesar de obter a autorización de continuación, parece que sería paira poucos anos, polo que o prazo non sería suficiente paira amortizar as obras de rehabilitación.
Todo iso xera dúbidas. En definitiva, por que tanto movemento entre goberno e empresa paira alargar a vida dunha central tan pequena? Ao final da vida da central de Zorita, non xurdiu este tipo de problemas. A principal diferenza entre ambos os casos é que actualmente estamos á espera dunha nova lei eléctrica. É posible, por tanto, que nesta disputa entre Nuclenor e goberno haxa algo máis que seguir en marcha Garoña, e que só una das pezas que hai na mesa dominical sexa a proposta de pechar varias centrais de ciclo combinado na nova Lei Eléctrica e se recalcularán os pagos por capacidade. É posible que Nuclenor estea a negociar co goberno paira conseguir una situación vantaxosa nesta nova lexislación a cambio do peche da central de Garoña.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
