Elefantes en Australia
Quizá veriades ou escoitado o que propuxo un artigo de opinión publicado na revista Science: controlar una herba que se converteu en invasora, introducir elefantes... Australia.
Una especie de herba de orixe africana ( Andropogon gayanus ) introduciuse e favoreceu na sabana australiana coa idea de que podía ser boa paira o gando. Esta especie, que alcanza o catro metros de altura, comeza a dispersarse incontroladamente no continente, fóra do control dos herbívoros marsupiales e o gando de orixe. Abandona as especies vexetais orixinais, converténdose nun novo combustible paira os incendios tan habituais neste continente, até agravar os seus danos.
Así, un investigador da Universidade de Tasmania propón a introdución de substitutos dos megabelarjantes, elefantes e rinocerontes, que desapareceron de Australia fai 50.000 anos. Desta forma, ambas as especies animais destinaríanse ao control biolóxico da herba invasora, lonxe das terras da súa África de orixe.
(deas)Control biolóxico
Exemplos de especies introducidas paira o control biolóxico pódense atopar en Australia, pero non porque funcionen, senón porque finalmente provocaron o desastre ecolóxico. Dous exemplos son o raposo e o sapo de cana de azucre. O caso do raposo é coñecido: esta especie traída a Australia paira continuar coa tradicional caza de raposos que se celebraba inicialmente en Inglaterra, foi favorecida paira controlar o coello que se estaba convertendo nunha praga (que estaba entre as súas pezas de caza en Europa). Nas terras australianas, con todo, atopáronse pezas de caza na fauna autóctona, moito máis fáciles de capturar polos raposos, que provocaron a desaparición ou o colapso de numerosas especies sen afectar á poboación de coellos. O outro caso representativo, aínda que menos coñecido, é o da cana de azucre. En Queensland, a agricultura da cana de azucre foi una actividade económica moi importante desde o traslado da planta a Australia no XVIII. No século XX. Debido aos danos provocados por un escaravello nativo nos campos de cana, e tratando de evitar remedios químicos, introduciuse o sapo Bufo marinus, orixinario de América Central e Sudamérica. A principios do século XX, co obxectivo de controlar o escaravello. Foi una decisión de arrepentirse. Ademais de non afectar á poboación de escaravello que se pretendía controlar, produciuse un desastre paira algunhas especies australianas. Os animais que capturaban anfibios nativos australianos non coevolucionaron co veleno deste novo sapo e moitos dos que morrían ou comían sapos eran mortais: as poboacións de gatos marsupiales e de numerosos réptiles sufriron una drástica diminución por este motivo. Bufo marinus sigue expandíndose en Australia, sobre todo cara ao oeste; na actualidade chegou a Australia Occidental con 2.000 quilómetros de viaxe e non parece que poida paralizarse polo momento.
Que consecuencias pode ter a entrada destes grandes herbívoros en Australia? Que danos poderían causar os elefantes ou rinocerontes no ecosistema australiano? O que está a pasar con outra especie incluída en Australia, pode darnos pista.
XIX. A finais do século XX e principios do XX, miles de dromedarios e camelos foron trasladados a Australia, animais adaptados a condicións áridas que desempeñaron un papel importante na exploración e transporte do continente. Cando apareceron os vehículos de motor e o tren expandiuse, con todo, deixaron de utilizar os camelos e os camelos quedaron libres. O que inicialmente era una poboación de 20.000 individuos, chegou a alcanzar una poboación próxima ao millón de individuos. Hoxe en día é o maior herbívoro que habita en Australia. Nos lugares nos que se estudou a súa dieta, observouse que se alimenta non só de herba, senón tamén de todas as especies vexetais dispoñibles, tallando a gusto árbores e arbustos. Tamén son responsables da extinción dalgunhas especies vexetais que lles gustan. En condicións húmidas, os camelos obteñen auga da comida, pero teñen que beber en condicións secas: un camelo sede pode beber 200 litros de auga en tres minutos. Os danos que se producen nas infraestruturas en busca de auga xeran uns gastos anuais de varios millóns de euros e un risco nas estradas polos accidentes que provocan.
Aínda que se realizaron coa mellor intención e co mellor coñecemento ecolóxico da época, numerosas experiencias de control ecolóxico tiveron consecuencias biolóxicas e económicas penosas. Aínda que a enxeñaría ecolóxica ha tido gran éxito en moitos casos, sobre todo na restauración ecolóxica, parece que aínda non se poden garantir as consecuencias á hora de manipular os ecosistemas. A pesar do ecosistema máis simple, existen numerosas e complexas relacións directas e indirectas entre especies autóctonas.
Do mesmo xeito que o medicamento non avanzara moito ata que empezamos a coñecer os compoñentes e o funcionamento do corpo humano, non seremos capaces de manipular os ecosistemas até comprender ben as especies que os compoñen e as súas relacións. Espérase que os novos métodos utilizados actualmente na recompilación e tratamento da información contribúan a iso.
Tras a eliminación do hábitat, as especies exóticas invasoras son as maiores responsables da perda de biodiversidade actual. Como vimos nos exemplos, moitas das especies utilizadas paira o control biolóxico convertéronse en invasoras, causando maiores prexuízos que o problema que se pretendía resolver. Por unha banda, paréceme bastante difícil predicir (por mencionar un) os efectos que poden ter os elefantes sobre a vexetación dun novo ecosistema. E doutra banda, aínda que se propón facelo de forma controlada… como se fai isto --non esquezamos - en zonas de miles de quilómetros cadrados? Creo que levar aos elefantes a Australia é engadir novos problemas a unha situación difícil. E ademais… quen se atrevería aos elefantes invasores?
--> E ademais: Crónica de desastres ecolóxicos, libros recomendados por Xanti Larrañaga
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
