Loita contra a dopaxe e Xogos Olímpicos
Como cada catro anos, os Xogos Olímpicos han chegado e o mundo, polo menos o mundo do deporte, case se parará. Chegou o momento de alcanzar os soños e/ou obxectivos de moitos deportistas, adestradores, directores federativos, políticos e empresas. E con ese momento, converter o soño en éxito ou en derrota. Pero con ese fracaso non só van perder os soños: aos deportistas e adestradores quizais se lles pecharán as portas do futuro, aos directores das federacións desapareceralles o período de honra, aos políticos chegaralles o momento de xustificar o gasto do diñeiro, e moitas persoas poden cuestionar a grandeza da patria.
Por que empezar así un artigo sobre a loita contra a dopaxe e os Xogos Olímpicos? Hoxe en día, en moitos deportes, a imaxe principal son os Xogos Olímpicos, e en xeral a imaxe que vemos é moi polar: o éxito ou o fracaso. Éxito en número de medallas. Quizá tamén se teñen en conta os diplomas olímpicos, pero todo o que se consegue a partir de aí é un fracaso paira a maioría da xente, sen ter en conta o difícil e duro que é chegar aos Xogos Olímpicos. E aí empezan os problemas, ou polo menos algúns se preguntan: son capaz de facer calquera cousa por ter éxito?
--> O pasaporte biolóxico estará vixente nos Xogos Olímpicos de Londres.
Se hoxe en día fixésemos una enquisa na rúa paira preguntarnos que é a dopaxe, en gran proporción, extraeríase que se trata dunha sustancia ou método anti-saúde. Pero non é o que está nas bases. O Código da WADA-AMA (Axencia Internacional Antidopaxe) define a dopaxe como: "Doping is defined as the occurrence of one or more of the anti-doping rule violations set forth in Article 2.1 through Article 2.8 of the Code". É dicir, ir en contra dunha normativa. Con todo, nos artigos 2.1 a 2.2 non se contempla a presenza de sustancias e/ou métodos que protexan a saúde ou poñan en perigo a saúde, a pesar de que una das causas de inclusión de certas sustancias na lista de sustancias prohibidas sexa a da súa posible afección á saúde. E con isto non quero negar que hai sustancias e/ou métodos que pon en perigo a saúde e, por tanto, a vida, senón que a saúde non é a única razón, quizais non a principal.
Entón, por que é necesaria a loita contra a dopaxe? Ou non é necesario? Onde está o antigo "espírito olímpico"? Como vimos nos Xogos Olímpicos anteriores, o máis importante dos Xogos de Londres é o espectáculo. O espírito olímpico, a amizade da mocidade e a sociedade, a capacidade de loita, a amizade, etc., quedaron nun segundo plano. O máis importante son os resultados deportivos, tanto as medallas como as marcas. E isto non só ocorre nos Xogos Olímpicos, xa que nalgúns deportes é algo cotián. Pero na maioría dos deportes os Xogos Olímpicos son a pantalla principal de catro anos na que se pon en xogo o diñeiro e as axudas doutros catro anos. E entón ponse sobre a mesa a pregunta de sempre: si son profesionais ou viven como profesionais, non son libres paira saber que coller? Por que non a barra libre?
E a verdade é que non é una pregunta fácil de responder. A tecnoloxía axudou moito en moitos deportes, pero ao mesmo tempo marcou una diferenza enorme na igualdade deportiva: quen ten diñeiro consegue a última tecnoloxía e quen non ten queda en desvantaxe. Se se permite, por que non ver os medicamentos ou sustancias como "tecnoloxía"? É una pregunta diaria no traballo diario dos médicos deportivos. E como dixen antes, non pensedes que é fácil contestar, sobre todo se a formulación antidopaxe é só saúde. Todas ou case todas as sustancias utilizadas na dopaxe son medicamentos. Medicamentos paira o tratamento de enfermidades con todas as autorizacións dos Ministerios de Sanidade de cada territorio. Entón, realmente son sustancias nocivas? Como é posible que os medicamentos que damos os médicos á poboación sexan prexudiciais paira os deportistas? Doutra banda, os deportistas de alto rendemento adoitan ter máis controis médicos que calquera persoa paira saber se un "medicamento" prexudícalles ou non. Ademais, moitos deportistas de alto nivel son traballadores na súa profesión e por que non colaborar paira manter a súa saúde e rendemento? Non se administran medicamentos paira volver ao traballo canto antes? Tense realmente en conta a saúde do futuro?
Chegados a este punto e cando se pregunte se a loita contra a dopaxe é necesaria ou non, a resposta ten que vir por outra vía. Por unha banda, como médicos, ao utilizar una sustancia habería que ter en conta tres palabras: o uso, o uso excesivo e o mal uso. Na miña opinión, tendo en conta a saúde e analizando ben as causas do uso dos medicamentos, é necesario pór límites para que este mundo non estea regulado pola lei da selva.
Pero, doutra banda, non se pode esquecer que dentro da igualdade deportiva antes mencionada, son necesarias normativas paira manter un equilibrio entre todos. Se non, os que poden conseguir a tecnoloxía máis avanzada en sentido amplo teñen grandes posibilidades e non deixan ningunha opción aos demais.
Por todo iso, a loita contra a dopaxe é imprescindible, pero valorada desde outro punto de vista. Recoñezamos que a dopaxe non é máis que una trampa e que hai sancións cando se vulneran as normativas. O problema xorde cando se pon sobre a mesa medidas paira controlar cando se vulneran as normativas. Non teño nada claro si calquera vía é válida paira o control. Non sei si é a verdadeira imaxe dun deporte limpo.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
