o que esconde o PIB e o que non mide o Índice de Desenvolvemento Humano
Una muller do corazón indíxena preguntoume una vez: Por que os economistas consideraban ao meu pobo indesarrollado si na nosa comunidade compartimos o que nos regala cada día a vida e ninguén coñece a desprotección e a soidade da alma, nin os nenos, nin os anciáns? E ao reflexionar respecto diso deime conta de que tiña que falar do Produto Interior Bruto (PIB) e da cohesión social.
O PIB é un indicador monetario que reflicte todo o papel que se negocia no mercado. Canto menor é a seguridade dunha sociedade desenvolvida, máis gasta en defensa e protección interna, o que aumenta o PIB; ou, canto máis enferma, máis consome elementos farmacolóxicos, o que tamén aumenta o PIB. A calidade de vida, a felicidade e o PIB non teñen por que ir na mesma dirección, e a realidade demóstranos que poucas veces teñen a mesma dirección.
R. 1968 Kennedy afirmou que o PIB pode utilizarse paira medir o seu nivel de destrución: "O noso PIB, á hora de realizar estimacións, ten en conta as producións causantes da contaminación, pero non a contaminación atmosférica, incluíndo a publicidade sobre o tabaco e as ambulancias que van en busca dos feridos das nosas estradas (pero non a seguridade das estradas). Os custos dos sistemas de seguridade que instalamos paira protexer os nosos fogares, así como os custos de entrada accidental aos nosos fogares, son rexistrados polo cárcere. Implica a destrución dos bosques e a súa substitución por urbanizacións caóticas. Inclúe a produción de armas nucleares e a produción de vehículos blindados que utiliza a policía paira reprimir manifestacións de insatisfacción social (...)".
Así, hai que ter en conta que no País Vasco existen diversos factores que están a provocar unha deterioración constante da calidade de vida, aínda que o nivel do PIB, a esperanza de vida ou os altos niveis educativos, que son os actuais medidores do Índice de Desenvolvemento Humano.
Una nova concepción do desenvolvemento debe facer fronte aos actuais modelos de crecemento económico e ás consecuencias que iso leva, tanto aos impactos ambientais (deterioración dos ecosistemas, esgotamento dos recursos...) como aos impactos sociais (desemprego, exclusión, dualidade, guerras...). Paira iso, é imprescindible "lograr un cambio nos procesos de desenvolvemento actuais e, sobre todo, na concepción económica que existiu até agora, e establecer novas pautas de intervención internacional e un novo modelo de desenvolvemento que permita alcanzar un mundo ecoloxicamente viable e socialmente equitativo, superando as diferenzas entre norte e sur" (Conferencia de Río-1991).
O concepto de “desenvolvemento humano” responde en certa medida a iso, xa que incorpora un novo método paira medir o grao de desenvolvemento, incidindo no desenvolvemento de capacidades como o estado de saúde e os mellores coñecementos, pero obviando algunha indicadores clave como a distribución da riqueza ou o acceso ao emprego, a calidade do traballo, a calidade ambiental, a integración cultural, a satisfacción das necesidades de vivenda, psíquicas e afectivas.
Pero o desenvolvemento humano non acabaría aí: hai outras opcións, desde a liberdade política, económica e social, até a posibilidade de ser creativo e produtivo coa garantía dos dereitos humanos. Dar oportunidade ao desenvolvemento humano no País Vasco suporía profundar na verdadeira democracia e, a partir de aí, buscar e levar a cabo un modelo económico que priorice o uso racional e armónico dos recursos humanos e naturais dispoñibles paira satisfacer as necesidades individuais e colectivas de todos os seus membros, sen pór en perigo a capacidade das xeracións futuras paira satisfacer as súas propias necesidades.
A crise non é só una crise económica, senón tamén una crise ecolóxica, de soberanía alimentaria, de saúde, de relacións de xénero e de valores. É a crise da paradigma da civilización desenvolvida polo capitalismo; en definitiva, a crise do modelo ideolóxico baseado no capitalismo.
Estes valores en crises fan do País Vasco una sociedade precaria e sometida á lei. A deterioración das condicións de vida da maioría da poboación (inmigrantes, mulleres, novas e persoas maiores) produciuse a través da intervención do sector público, mediante leis que inregulan e desamparan o mercado laboral e a protección social. Pero esta realidade queda oculta nas medias estatísticas con toques de triunfo, onde non se mencionan os extremos e as diferenzas.
Para que una sociedade sexa realmente sustentable é imprescindible ser sustentable a nivel físico (uso sustentable dos recursos) e social (superación das desigualdades sociais e territoriais). Non pode existir sustentabilidade sen igualdade.
Una sociedade realmente sustentable prioriza o desenvolvemento fronte ao crecemento; a cualitativa (calidade de vida) fronte á cuantitativa (nivel de vida); e a solidariedade fronte á competitividade. A democracia económica que se estende á suficiencia, xustiza e igualdade de toda a comunidade pode ser, quizais, o valor máis grande e completo, que non é medido polo PIB nin polo seu corrector, o actual Índice de Desenvolvemento Humano.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
