Cartografian por primeira vez un xigantesco sistema de auga líquida no xeo da Antártida

Por primeira vez, na zona xeada da Antártida, hase cartografiado un xigantesco sistema de auga líquida. Este traballo realizouse ao oeste da Antártida e foi publicado na revista Science.

Até agora só se coñecían os sistemas de ríos e lagos en superficie. Ademais son fundamentais para comprender o comportamento dos glaciario, polo que nos últimos anos realizáronse bastantes investigacións sobre eles. Os investigadores sospeitaban que os sistemas de auga líquida tamén podían estar baixo o xeo. Agora, os investigadores da Universidade de Columbia confirmaron que a hipótese era correcta e subliñaron a súa importancia, especialmente polas posibles consecuencias do cambio climático.

Estudos realizados no pasado, como os radares, entre o xeo e as rocas do fondo, revelaron a existencia de concas sedimentarias. A través dos sondaxes se tentou comprobar a existencia de auga líquida, pero non era o suficientemente profunda. Así, o comportamento da capa de xeo só implicaba aos sistemas hidrológicos superficiais.

De feito, a maior parte das concas sedimentarias expansivas da Antártida atópanse por baixo do nivel actual do mar. Parece que xurdiron nos fondos mariños durante os períodos cálidos, cando os niveis do mar eran máis altos. No presente estudo centrouse no arroio de xeo Whillans, un dos que alimenta a plataforma de xeo máis grande de Ross.

O grupo utilizou a técnica denominada Debuxo magnetotelúrico. Esta técnica mide a penetración da enerxía electromagnética atmosférica no solo. O xeo, os sedimentos, a auga doce, a auga salgada e a roca conducen a enerxía electromagnética en diferentes proporcións, o que permite crear mapas en función dos elementos.

Con iso confírmase a existencia dun sistema de auga líquida no sedimento a unha profundidade de 220-820 m (e quizais máis profunda). A auga salgada conduce mellor a enerxía que a auga doce, demostrando que as augas subterráneas vólvense máis salgadas en profundidade. Por outra banda, consideran que a auga doce flúe desde os sedimentos até o océano, deixando un espazo para derretir máis e manter un sistema estable.

Segundo os investigadores, si a superficie do xeo se derrite debido ao quecemento climático podería cambiar a dirección do fluxo de auga. Pero non investigaron o suficiente para saber a probabilidade de que ocorra isto, nin para predicir as súas posibles consecuencias.

Ademais, o coñecemento da presenza de microorganismos en sedimentos pouco profundos xera novas hipóteses. De feito, é probable que nesa conca sedimentaria que investigaron haxa microorganismos en profundidade, e si as augas subterráneas comezan a moverse cara arriba, o carbono destes organismos podería chegar ao océano. Pero aínda non son capaces de predicir as súas posibles consecuencias e, no seu caso, como.

Está claro, pois, que hai moitas preguntas que responder, pero, polo menos, con esta investigación conseguiron resultados que van cambiar radicalmente os modelos existentes.