Volcán baixo o xeo
Si acéndese o volcán atopado no Polo sur, a capa de xeo local se derretiría.
Este volcán foi investigado nunha obra de observación realizada en 1987 por Donald Blankenship. A súa pegada foi o rápido desxeo dunha parte da capa de xeo.
Blankenship formaba parte do prestixioso observatorio Lamont-Doherty, o máis completo de aparellos e técnicas da Terra. O obxectivo das investigacións era coñecer con precisión a Antártica. O que nun principio era só intuición, había que demostralo, polo que máis tarde volveu realizar as medicións co seu compañeiro Robin Bell. Medíronse a anchura e altura dos xeos, o campo magnético e a atracción gravitatoria do chan de pedra, entre outros.
Blankenship, se una capa de xeo se derretía máis rápido que outra, era evidente que se debía á existencia dunha fonte quente. Algúns investigadores non estaban de acordo con estes argumentos, pero en 1992 Blankenship demostrou a presenza dun volcán na latitude sur de 81° 52,6 e na lonxitude occidental de 111° 18,1”. A anchura da capa de xeo nesta zona é de 2.000 m e á vista dos ollos non se observan grandes cambios de relevo. Pero grazas ao radar descubriuse una montaña de 650 m de altura baixo o xeo.
Segundo as medidas magnéticas realizadas, observouse que o citado monte ten moita magnetita e que a súa presenza é característica dos volcáns. Tamén se detectou un cono mediante medidas de gravidade. O diámetro do cono é de 6 km e a profundidade de 50 m. Alí o xeo se derrite sen interrupción.
Outras medidas demostraron que o volcán proporciona una potencia de entre 10 e 50 W por metro cadrado. Como esta potencia é 1000 veces maior que a proporcionada pola cortiza terrestre, conclúese que o volcán non está apagado e durmido.
Existen outros volcáns ao redor da Antártida, pero este foi o primeiro descuberto baixo o xeo.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
