En 1960 demostrouse a teoría da tectónica de placas, pero até a data non houbo una explicación consistente da formación destas placas. David Bercovici, do Departamento de Xeoloxía e Geofísica da Universidade de Yale, e Yanick Ricard, da Universidade de Lyon, teñen una explicación. As características microscópicas dos minerais que forman a superficie da Terra son, segundo eles, a clave paira entender este feito de escala tan grande.
Retrocedendo 4.000 millóns de anos, a actual estrutura de placas na Terra aínda non existía. A pel dilatábase e contrae continuamente sobre o manto inferior debido á presión e a temperatura. A resposta dos minerais que compuñan a cortiza a esta situación determinou a aparición de puntos débiles nalgunhas zonas. Alí onde os minerais distribuíronse en cristais ou grans máis pequenos, a pel fíxose fina e débil e foise afundindo no manto. É dicir, houbo un proceso de subducción nestes lugares, co que se produciron fracturas na superficie. Estas fracturas ou gretas son os límites entre as placas actuais.
A Terra é a única do planeta do Sistema Solar con forma de placa na súa superficie. Pola contra, Venus non ten, aínda que o seu tamaño sexa similar, aínda que xurdiu en circunstancias e condicións similares. A razón é a temperatura. A cortiza de Venus é moi quente e alí non se deu ningún proceso de afundimento e arraigamento que provocou placas na Terra. En Venus, debido á calor, as partículas minerais únense de novo paira evitar a aparición de puntos débiles na pel e, en consecuencia, a ausencia de placas e movementos tectónicos.
Paira levar a cabo a investigación, Bercovici e Ricardo desenvolveron un modelo matemático a partir das condicións da superficie da Terra e da estrutura de minerais de fai millóns de anos. O modelo tivo en conta, ademais, a presión existente na parte inferior da superficie, a baixa, xa que foi una das causas do afundimento da superficie no manto. O artigo que recolle esta conclusión foi publicado na revista Nature.