Segundo medicións dalgúns químicos da NASA, a molécula de Cl2O2 rompe máis lentamente do esperado. Aínda que algúns químicos non lle deron moita importancia ao dato, o químico alemán Markus Rex descubriu que este único dato cuestiona a teoría máis aceptada da química do ozono.
Segundo a teoría, entre outras cousas, a molécula de Cl2O2 é moi importante no proceso de extinción do ozono estratosférico, xa que ao fragmentarse libera átomos reactivos de cloro. Crese que a fragmentación era rápida, pero a medición dos químicos da NASA deu o resultado contrario. Isto cuestiona a teoría. A molécula de Cl2O2 pode non ser una fonte rápida de átomos de cloro, polo que non é "responsable" da perda de ozono. Por iso Rex está preocupado porque agora non saberían exactamente como se reduce a capa de ozono.