Medición da acidez dos océanos por satélite
Utilizando novas técnicas, un equipo internacional de investigadores mediu a acidez do mar por satélite. Trátase dunha primeira aproximación coas súas limitacións, pero pode ser de gran utilidade paira o seguimento da acidificación global dos océanos. O traballo foi publicado na revista Environmental Science and Technology.
O mar absorbe a cuarta parte das emisións de CO2 á atmosfera, proceso no que a auga se acidifica. Isto está a afectar negativamente a diversos ecosistemas. A única forma de realizar o seguimento desta acidificación foi até a data a medida in situ da acidez. Paira iso é necesario levar a cabo campañas oceanográficas de alto custo e, ademais, normalmente analízanse áreas pequenas. O feito de poder medilo vía satélite cambiaría radicalmente. Con todo, os investigadores quixeron deixar claro que estas medidas por satélite non substitúen ás que se realizan in situ , entre outras cousas porque son máis fiables e son necesarias paira calibrar por satélite.
A acidez calcúlase a partir dos datos da temperatura superficial do mar, a clorofila e a salinidade que se poden medir na actualidade vía satélite. A clave está na medición da salinidade, xa que a clorofila e a temperatura mídense hai tempo vía satélite, pero a capacidade de medir a salinidade alcanzouse nos últimos anos cos satélites SMOS (2009) da ESA e Aquarius (2011) de NASA-CONAE. Os investigadores recoñecen que “as ferramentas son novas e a medición segue sendo un reto”. Por outra banda, una das limitacións da técnica é que só dá imaxe superficial. Con todo, paira o seguimento da acidificación oceánica é especialmente importante o que ocorre na superficie, onde se absorbe o CO2 atmosférico.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
