Definen como a oxitocina pode contribuír ao tratamento do autismo
Durante os ensaios cos ratos comprobouse que a liberación de oxitocina produce un aumento da produción de anandamida. A anandamida é un neurotransmisor pertencente ao grupo dos cannabinoides endóxenos que demostrou que ao aumentar a súa cantidade os ratos tenden a interactuar socialmente. Segundo estes resultados, é posible que as persoas alcancen a mesma influencia liberando a anandamida.
A investigadora Olga Peñagarikano leva anos investigando as causas neurobiológicas do autismo co obxectivo de atopar tratamentos. Na súa opinión, “aínda non existe un tratamento farmacolóxico baseado na oxitocina paira mellorar o comportamento social, pero una das terapias máis esperanzadoras paira o autismo é a manipulación do sistema de oxitocina”.
Precisamente esta mellora da conduta social pode ser clave tanto no sistema de oxitocina como nos compostos que a producen, paira abrir novas vías de tratamento futuro do autismo. En palabras de Peñagarikano, “o máis importante deste traballo é que se atopou un novo mecanismo de transformación social da oxitocina mediante a liberación de endocanabinoides”.
Esta vía de sinalización de oxitocina, até agora descoñecida, pode ter una gran influencia en enfermidades con disfuncións comunicativas e sociais como o autismo. En palabras de Peñagaricano, “por unha banda, porque parece que una parte dos individuos con autismo pode ter afectada a vía de sinalización da oxitocina, polo que aquí ábrese un novo camiño de investigación. Doutra banda, pode ser una nova diana paira o desenvolvemento de terapias farmacolóxicas. Aínda que sabemos que a oxitocina transforma a conduta social e que os ensaios clínicos realizados até o momento en autismo deron bos resultados en xeral, non todos os pacientes responden correctamente e observáronse resultados negativos. Por tanto, é importante coñecer ben as vías de sinalización da oxitocina, determinar o seu mecanismo de acción respecto dos distintos aspectos da conduta comunicativa e social, paira xerar terapias orientadas. Coñecendo os diferentes mecanismos, saberemos en que vías de sinalización ten cada paciente a súa disfunción, o que nos levará a terapias máis personalizadas”.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
