Neutrino alto
Hai case sesenta anos o famoso físico Wolfgang Pauli suxeriu a existencia de partículas atómicas inéditas en probas experimentais. A razón era explicar a radiación beta de acordo co principio de conservación da enerxía.
A enerxía que se extrae deste tipo de irradiación podía explicarse a través de una partícula que até entón non era detectable pola inexistencia de instrumentos adecuados. A partícula non contiña masa nin carga eléctrica e mantiña constante a velocidade da luz. En 1934 Enrico Fermi bautizou á partícula como neutrino.
Os razoamentos matemáticos han revelado que o neutrino é o máis penetrante das partículas subatómicas, pero a unha distancia do diámetro da Terra só uno de cada dez mil millóns reaccionaría con neutróns ou protones.
No ano 1956 detectáronse experimentalmente por primeira vez neutrinos, cando un feixe de antineutrinos dun reactor nuclear retirou os protones dando lugar a neutróns e positrones (electróns positivos).
Daquela o neutrino empezou a dar quebradizos de cabeza. Por unha banda, non estaba seguro de que fóra sen masa, e doutra banda había dúas ou tres tipos de características moi diferentes (o chamado e asígnase ao electrón e o mu ao muón). Sesenta anos despois da invención do neutrino, Hime e Jalley (mentres estudaban a desintegración beta do xofre 35) descubriron que a masa dun tipo de neutrino ou neutrino descoñecido era suficiente paira repasar gran parte da física teórica.
Hime e Jalley non conseguiron capturar o neutrino pesado, pero baseándose no principio de conservación da enerxía e calculando a enerxía liberada polo átomo de xofre na desintegración, extraeron a enerxía do electrón cunha masa de 17 keV. A masa non é grande, está claro, si compárase con 511 keV do electrón, pero é moito maior do que se pensaba.
Hime e Jalley poden estar equivocados, polo que o máis prudente é non sacar conclusións antes de comprobar os seus traballos.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
