Sen atopar o último antepasado común do neandertal e do home moderno
.jpg)
Paira coñecer cal foi o último antepasado común do neandertal e do home moderno, un grupo de investigadores internacionais dirixiuse aos dentes do rexistro fósil, e o título do artigo publicado na revista PNAS indica claramente o resultado: “Non known hominin species matches the expected dental morphology of the last common ancestor of Neanderthals and modern humans”, é dicir , ningunha das especies de homínidos coñecidas coincide coa morfología dental do neandertal e do último antepasado común do home moderno. Ademais, os resultados indican que este antepasado común pode ser máis antigo do esperado: fai un millón de anos, e non, como suxiren as técnicas baseadas na análise xenética, fai 450.000 anos.
O equipo de investigación estudou 1.200 dentes de 13 especies de homínidos paira chegar a esta conclusión e utilizou e proposto técnicas de análises cuantitativas paira comprobar a filogenia das especies humanas. Entre os estudados atópanse as especies do xénero Australophitecus, Paranthropus e Homo, que viviron en África e Europa, entre elas a especie Homo antecessor atopada en Atapuerca, chamada ao ser atopada un antepasado común. De feito, moitas das mostras foron recollidas no xacemento de Atapuerca.
A investigación dividiuse en dous partes principais. Por unha banda, calcularon como serían os dentes do último antepasado común do neandertal e do home moderno, baseándose nas características das especies humanas coñecidas e nas relacións filogenéticas entre elas. Doutra banda, estes dentes teóricos comparáronse cos dentes fósiles coñecidos paira ver se algunha especie era o candidato idóneo paira ser o último antepasado común do neandertal e do home moderno. Non foi así.
Uno dos membros do grupo é a paleoantropóloga Aida Gómez Carballos, da Universidade de George Washington, quen afirma que “a principal fortaleza desta metodoloxía é que se trata dun instrumento obxectivo paira avaliar hipótese sobre posicións filogenéticas de especies fósiles”. De feito, “en demasiadas ocasións” estas hipóteses baséanse en estudos descritivos que non son cuantificables nin anulables e non en análises cuantitativas. “O noso traballo, con todo, permite non só calcular a forma máis probable dos antepasados, senón determinar que especies son incompatibles con esta posición de antepasado”, precisou Gómez Carballos.
Construíndo modelos
A metodoloxía utilizada na investigación non é nova. A morfometría xeométrica é una práctica moi habitual no campo da bioloxía evolutiva e cada vez utilízase máis paira investigar a evolución humana, xa que proporciona información que non se pode obter utilizando descricións morfológicas máis clásicas. Neste caso, esta metodoloxía cuantitativa utilizouse paira analizar a forma dos pines anteriores. Por outra banda, as metodoloxías paira a reconstrución das formas dos antepasados utilízanse tamén desde os anos 90. “Metodológicamente, a achega principal do noso traballo foi a utilización conxunta destes dous compoñentes e a comparación das formas dos antepasados calculados coas especies reais recollidas no rexistro fósil, o que nos permite calcular a probabilidade de ser antepasados”, explica Gómez de Carballos.Gomez-Carballos, e
xunto a ela, o Centro Nacional de Investigación da Evolución Humana (CCPV), Juan de Zuhedil, Zuhistra, Zuhistra, García, Zuhastra, David de Garay, “O noso método baséase nunha filogenia de partida –di Gomez-Carballos- que utilizamos como estada paira reconstruír as posicións dos antepasados, e dado que as relacións filogenéticas entre os homínidos son moi controvertidas, só incluímos ás especies de posición máis aceptada, mentres que as especies de posición filogenética máis controvertidas analizámolas como candidatas a ser antepasadas”. Deste xeito, analizáronse 12 escenarios filogenéticos que se distinguen na datación de especies e antepasados comúns. Segundo Gomez-Carballos, isto permite comparar as diferentes hipóteses da evolución humana: non só que é posible e que non, senón que hipótese é máis probable.
Con todo, advirte Gomez-Carballos que “se se demostrase que a filogenia real dos homínidos é radicalmente diferente aos escenarios considerados no artigo, as compatibilidades e incompatibilidades observadas poderían modificarse”. E o mesmo si é posible engadir máis mostras de especies seleccionadas, ou si é posible engadir novas especies. De feito, “do mesmo xeito que en todas as investigacións paleontológicas, a escaseza e heteroxeneidade do rexistro fósil tamén é un límite”, recoñece Gómez Carballos.
Neste sentido, Gomez-Carballos comparte a visión do paleontólogo da Historia Natural de París, Asier Gomez-Olivencia: “Como din os seus autores, a cantidade de fósiles en África é moi reducida no Pleistoceno medio. Coñécense algúns cranios, pero poucos dentes. Os dentes fósiles africanos de fai 500-900 mil anos son necesarios paira comparar o seu morfología coa morfología do antepasado común proposta mediante esta metodoloxía”. En calquera caso, Gomez-Olivencia cre que se trata dunha “obra moi fina paira reflectir a morfología dos dentes” e “moi boa investigación”.
Non atoparon o último antepasado común do neandertal e do home moderno, pero cumpriron o outro obxectivo fundamental da investigación: “Queriamos establecer un marco metodológico paira a análise doutras pegadas fósiles e quero subliñar que os programas e datos que utilizamos están dispoñibles paira o uso dos que queira”, concluíu Gómez Carballos. De feito, xa se recibiron peticións para que os novos candidatos a un antepasado común sexan analizados mediante esta metodoloxía.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
