As mareas son movementos cotiáns das grandes masas de auga dos mares, provocados pola forza de atracción que exerce o Sol e a Lúa sobre a Terra que vira ao redor do seu eixo.
A Terra soporta a forza de atracción da Lúa, pero a distancia entre este astro e cada una das partículas materiais que a compoñen non é a mesma, polo que non todas as partículas soportan a mesma forza de atracción (a forza de atracción é inversamente proporcional ao cadrado da distancia entre masas). Supoñamos que a Lúa se atopa no cenit dunha zona A de a Terra, a recta que pasa pola Lúa e o punto A pasa tamén polo centro da Terra (punto Z) e polo punto B situado nas antípodas do punto A. Dado que a Lúa está máis preto da que C, a masa no punto A soportará maior forza de atracción que a que está en C e, pola contra, a captación en B será menor que en C. Se se considera que a Terra é un globo suave cuberto de auga e a auga se deforma facilmente, a maior forza de atracción existente na anulará parte da forza de gravidade que empuxa a auga cara ao centro do planeta e o mar levantarase no punto A e na zona A. E dado que a captación da Lúa en C é maior que en B, esta forza cancelará parte da forza de gravidade que hai en B e, aínda que pareza sorprendente, a auga elevarase no punto B e nas súas proximidades, aínda que lixeiramente por baixo do que se eleva en A. E, por suposto, a auga que circula ás zonas A e B chegará das rexións situadas entre estes dous puntos, o que provocará una diminución do nivel do mar.
Esta é a explicación estática da marea (moi simplificada). Pero como a Terra está a virar ao redor do seu eixo, estes depósitos de auga desprazaranse pola superficie da Terra paira estar sempre mirando cara á Lúa e, por tanto, virarán ao día ao redor da superficie terrestre. Por tanto, o sistema de marea é un sistema dinámico, con dúas ondas, una principal (de punto A) e una secundaria (de punto B), que viran ao redor da Terra durante un período dun día.
Pero o fenómeno das mareas é moito máis complexo. Paira empezar, nas mareas non só provoca a Lúa, senón que tamén o fai o Sol (moito máis lonxe que a Lúa). Doutra banda, a Terra non é un núcleo sólido cuberto de auga: A superficie terrestre está intercalada por mares, illas e continentes, o que provoca cambios significativos no modelo simple antes descrito.
E é que, ademais da interposición e a forza de atracción entre os astros, hai que considerar fenómenos complexos de resonancia. O período de onda sobre a auga depende da xeometría do recipiente no que se atope. Se se collen dous recipientes ou dous cubos de diferente tamaño, énchense de auga e lánzase una bolita sobre a superficie da auga no centro de cada recipiente, créase una onda: no bordo de cada cubo a auga elévase e baixa periodicamente, pero o período de oscilación varía en cada cubo, xa que o período depende da forma e tamaño da cubeta. No mar ocorre o mesmo: a forma da costa, os entrantes e saíntes, o relevo do fondo mariño, a diferenza de profundidade... inflúen todos os factores e, por tanto, o mar non se comporta como una soa conca, senón que é un conxunto de grandes, medianas e pequenas concas, cada una co seu propio período de oscilación. Ademais, as concas interactúan entre si e, aínda por riba, prodúcense fenómenos de resonancia, interferencias, aumentando a complexidade do fenómeno. Isto dá lugar a unha gran variedade de tipos de mareas e sistemas.
Todos estes fenómenos provocan, por exemplo, que no centro dos océanos e nos mares pechados as mareas teñan una amplitude moi baixa (no Mediterráneo, por exemplo, uns 20 cm), ou que no Atlántico Norte ou nalgúns puntos do Océano Índico non haxa ningunha marea baixa, mentres que na bahía canadense de Fundy, na Nova Escocia, a amplitude de 17 m, ou que na nosa costa só temos dúas pleamnietos de marea alta e de altura. Ou por pór outro exemplo, que en Normandía, en Mont-Saint-Michel, a marea teña una amplitude de case 13 m, á entrada da canle da Mancha próximo 6,5 m e na nosa costa, por exemplo en Bilbao, a tan só 4 m.