Nanopartículas opcionais
Os coáculos descomponse facilmente en contacto co tPA. Con todo, é difícil chegar até onde se atopa o coágulo. Paira superar este reto, un equipo da Universidade de Harvard publicou na revista Science un método de nanopartículas condutoras. Na actualidade existen dúas formas principais de desfacer os coáculos, una é inxectar un medicamento que alivia o sangue e que pode causar hemorraxias e outra é utilizar un stent que consiste en introducir un cable flexible até a zona do coágulo e romper fisicamente o coágulo. Agora, o método mediante nanopartículas podería converterse nun substituto eficaz de ambos.
As plaquetas de sangue foron a inspiración deste traballo. De feito, o traballo das plaquetas non é a destrución dos coádulos senón o contrario, pero teñen una característica moi interesante: o seu sistema de activación onde é necesario. É una cuestión da dinámica dos fluídos; o fluxo de líquidos é diferente nun vaso san e nun danado. Do primeiro ao segundo aumenta considerablemente o parámetro físico denominado tensión de corte. As plaquetas activan os cambios desta tensión, una vez activados péganse ao tubo e comezan a coagulación.
De feito, nun vaso de sangue bloqueado por un coágulo, a tensión de corte cambia drasticamente e de aí partiron os científicos da Universidade de Harvard. Xeraron nanopartículas de menos de 100 nm que se unen entre si formando una especie de pelota do tamaño dunha plaqueta. Esta estrutura rompe pola variación da tensión de corte, despréndense partículas e adhírense ás células do coágulo.
Os científicos de Harvard tiveron un gran éxito cos ratos asociados á proteína tPA que disolve o coágulo nas partículas. Una das claves do éxito é que as nanopartículas están formadas por un polímero biodegradable e que o propio corpo as metaboliza. Agora, o equipo de Harvard comeza o seguinte paso: probar en humanos.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
