Obtendo enerxía eléctrica desde o espazo
O pasado mes de agosto un xerador de electricidade de 20 km de lonxitude comezou a orbitar a Terra. Nun proxecto común entre EEUU e Italia uníronse un satélite e o seu lanzador a través dun cable de 20 km. O conxunto, ao moverse polo campo magnético da Terra, xerará electricidade. Mediante este ensaio pódense conseguir outros obxectivos.
Os satélites asociados ao lanzador na alta atmosfera terrestre poden ser utilizados paira o desenvolvemento de planos espaciais hisónicos. Pero, como di Rick Howard, da NASA que lidera o programa, “antes de facer nada temos que demostrar que podemos controlar e dirixir o satélite conectado desde o lanzador”.
A NASA e a Axencia Espacial italiana achegaron 180 millóns de dólares cada un neste proxecto. Aínda que o acordo vinculouse en 1984, o accidente de Challenger provocou que o proxecto non se executou até a data. Italia comezou a interesarse pola investigación sobre satélites relacionados na década 1960-1970, cando Giuseppe Colombo, da Universidade de Padua, propuxo a investigación de satélites realizar medicións na alta atmosfera terrestre.
O satélite lanzado ten un cable condutor que se pode recuperar una vez finalizado o ensaio paira a súa posterior reutilización.
Na misión actual os astronautas terán que soltar un cable de 20 km ao redor do proxector. O cable é de cobre illado e pode utilizarse como inducido dun xerador eléctrico. Ao moverse o cable polo campo magnético da Terra, pódese xerar una tensión eléctrica de varios miles de voltios. O lanzador cargarase negativamente respecto ao satélite.
O satélite e o lanzador pasan pola ionosfera e este último, ao ser condutor, pódese utilizar paira pechar o circuíto, para que a corrente eléctrica circule. Un canón de electróns situado no lanzador lanzará electróns á ionosfera e os electróns da ionosfera baixarán do satélite cargado positivamente ao cable até o proxector.
A través das ferramentas dispoñibles no satélite, desde a Terra os físicos analizarán as relacións entre os cables e as correntes da ionosfera. Ao mesmo tempo, os enxeñeiros controlarán o comportamento mecánico do sistema. Medirán a tensión e detectarán oscilacións inesperadas.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
