Ecoetiqueta europea
O “consumo verde” é un fenómeno emerxente. Cada vez é máis común que as etiquetas que reivindican que non danan o medio ambiente véxanse en todo tipo de produtos. A desconfianza de moitos consumidores creceu na mesma medida que os produtos verdes, preguntando si o que din as etiquetas é crible. Preocupado por este problema, a Comisión da Comunidade Económica Europea quere pór en marcha paira o próximo mes de outubro un sistema que asegure a autenticidade das etiquetas verdes.
Papel, deterxentes, sprays, electradores, etc. teranse en conta neste sistema pero non se tomarán alimentos nin medicamentos. Estes últimos seguen tendo una normativa estrita e non se quixo volver entrar nesta materia. Os produtos que cumpran os estándares establecidos terán dereito a unha “ecoetiqueta”. Esta ecoetiqueta terá forma de flor e substituirá aos pétalos por 12 estrelas da Unión Europea.
A definición destes estándares foi, loxicamente, o traballo máis importante. Paira iso realizouse unha nova formulación. Por exemplo, no caso dunha lavadora non só se ten en conta o consumo de uso senón tamén os consumos enerxéticos do proceso de fabricación e as consecuencias do transporte. Desta forma realízase unha análise de ciclo de vida completo do produto e defínense os pasos que teñen maior incidencia ambiental neste ciclo.
Con todo, e a pesar de dispor dunha información exhaustiva ao longo dos pasos do ciclo de vida do produto, é necesario establecer algunha medida que permita comparar diferentes tipos de contaminación paira poder realizar comparacións entre produtos. Paira establecer as equivalencias de impacto ambiental utilizouse o concepto de volume crítico. Por exemplo, se o límite admisible dunha contaminante da auga é de 1.000 ppm e o doutro contaminante do aire de 500 ppm, ambas as cifras considéranse equivalentes.
A formulación é discutible, por suposto, pero de momento é a forma máis científica que se atopou e que se presentará paira a súa aprobación por parte do produtor. Doutra banda, esta análise paso a paso pon de manifesto a dimensión da responsabilidade de cada un deles, tanto do produtor como do consumidor ou usuario.
Como xa se comentou, con este esquema quíxose engadir a cientificidad a todo o sistema, pero o problema é máis complicado. O desexo de definir un consumo inocuo ou aceptable paira o medio ambiente inclúe contradicións. O aumento do grao de información e sensibilización dos produtores e consumidores require dun longo camiño nos próximos anos.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
