Einstein consegue o que considerou imposible
Cando Albert Einstein traballou na teoría xeral da relatividad, previu que a luz se curva pola acción dunha masa. En base a iso, dixo que si una estrela pasase xusto entre nós e una estrela posterior, poderiamos ver a estrela de atrás mesmo cando estean á vez. De feito, ao pasar a luz da estrela afastada xunto á outra, a súa gravidade empeoraría esa luz, creando o chamado “anel de Einstein” ao redor da estrela próxima. Esta curvatura da luz levaríanos a ver a estrela de atrás coma se desprazouse. Pois ben, os investigadores do Space Telescope Science Institute de Estados Unidos conseguiron esta vez una proba experimental deste fenómeno.
A verdade é que non é a primeira vez que se proba experimentalmente esta desviación da luz. Xa foi visto nunha eclipse solar de 1919. Viron que una estrela que estaba detrás do Sol aparecía desprazada pola presenza do propio Sol. Pero foron necesarios 100 anos de avances tecnolóxicos paira poder demostrar este fenómeno cunha estrela diferente ao Sol.
O propio Einstein recoñeceu na revista Science de 1936 que as estrelas estaban tan lonxe de nós que non tiña a esperanza de detectar directamente este fenómeno. Sorprendería si soubese que hoxe a revista Science publicou a proba experimental deste fenómeno.
Serviu paira pechar a discusión dun anano branco
Os autores do traballo utilizaron a maior resolución angular do telescopio espacial Hubble e buscárono entre máis de 5.000 estrelas até atopar estrelas así aliñadas: déronse conta de que o anano branco Stein 2015 B permanecía nesa situación en marzo de 2014. Dirixiron o telescopio Hubble cara alí e puideron medir pequenos cambios na disposición aparente da estrela traseira do nano branco. A partir destes datos calcularon que o anano branco supón aproximadamente o 68% da masa do noso Sol.
Debido á distancia relativa, este buzamiento observado na luz foi 1.000 veces menor que o observado en 1919, pero coincide coa teoría xeral da relatividad.
Con todo, paira o físico Ion Errea do Donostia International Physics Center, a verdadeira achega da investigación é o cálculo da masa de nano branco. “Sabían que se ía a producir a desviación da luz. En definitiva, se ocorre co Sol, tamén ocorrerá con outras estrelas. Pero este efecto gravitatorio permite medir a masa de estrelas ou obxectos astronómicos”.
Segundo Errea, “Stein 2015 B foi un gran debate durante cen anos sobre a masa de nano branco. Non estaba ben definida e había grandes diferenzas segundo o método. Este efecto deu una nova forma de medir con garantía, aínda que en realidade haberá poucas estrelas aliñadas así”.
A medida da masa deste anano branco tamén pode axudar a comprender mellor a historia dos ananos brancos. A maioría das estrelas terminarán algún día sendo nano branco, polo que se pode dicir que os ananos brancos son fósiles de estrelas de xeracións anteriores, o que lles permite ser claves paira ver a evolución das galaxias.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
