Investigadores da Universidade de Tolosa concluíron que fai 17.000 anos utilizouse a cuncha dun curcuillo de mar como instrumento de son. Pertence ao período magdaleniense, ao Paleolítico Superior, e é o instrumento máis antigo coñecido deste tipo. Coñécense txirulas óseas máis antigas, pero non ferramentas sonoras tan antigas fabricadas en cuncha. O achado foi publicado na revista Science Advances.
A cuncha foi descuberta en 1931 na cova de Marsoulas, nos Pireneos. Non lle detectaron nada especial e desde entón estivo no Museo de Historia Natural de Tolosa. Pensábase que o usarían como vaso.
Agora, con todo, estudaron con novas técnicas de imaxe e han visto que a cuncha está tallada. O beizo da boca está pulido, co extremo roto intencionadamente, e un buraco atravesa a estrutura interna en varios puntos. Ademais, no seu extremo atopouse una sustancia orgánica parda que podería ser cera. Os orificios que ten no seu interior, e tendo en conta este tema pardo, concluíron que á cuncha colocóuselle una boquilla, probablemente de óso de ave.
Paira pescudar o son que lle ían a soar, piden a un músico profesional que o probe. El sacoulle tres notas: do, re e do sostido.