Si hai animais sorprendentes, é un dromedario sen dúbida. No deserto pódese circular en sol, comendo pouco e bebendo menos. Pode perder una cuarta parte do peso do seu corpo sen problemas. Despois, o dromedario deshidratado pode beber 200 litros de auga nuns minutos, recuperando todo o que perdeu. En calquera animal un cambio de equilibrio de auga é perigoso porque cambia a concentración do sangue.
Os órganos encargados de manter a concentración sanguínea son os riles. Os riles do dromedario son impresionantes. Nun momento dado poden producir una ouriños densos e escuros e a unha hora e media sen cor. O resto de animais do deserto non se comportan así e as cabras e as ovellas necesitan dous días para que o nivel de auga pase ao seu estado normal.
Dous biólogos israelís, Z. Pasadomañá e R. Yagils analizan o sistema de hidratación do dromedario. Nos mamíferos deshidratados, a glándula pituitaria aumenta a síntese da hormona antidiurética (ADH) que fai que a auga dos ouriños sexa reabsorbida no sangue. Cando un animal bebe moita auga, o sangue dilúese e como o pituario sintetiza menos ADH, pérdese máis auga polos ouriños. Ao mesmo tempo, outra hormona (aldosterona) actúa para que o sangue resista o sodio, minimizando o efecto da dilución.
En condicións normais este mecanismo é suficiente, pero nalgúns animais a rápida rehidratación provoca o colapso do sistema. Si o sangue está demasiado diluída (é dicir, hipotónica), os glóbulos vermellos absorben auga de ósmosis e explotan (hemólisis). Os animais que habitan nun medio ambiente seco teñen a miúdo hemólisis. As cabras e as ovellas do deserto, a pesar de que beben moita auga, non aguantan este tipo de auga, xa que almacenan a auga no estómago e absórbena lentamente.
Nos dromedarios, con todo, a auga entra directamente ao sangue e os riles e outros órganos adáptanse rapidamente á nova situación. Aínda que a produción de ADH diminúe e aumenta a produción de aldosterona, o sangue dilúese. Con todo, os glóbulos vermellos do dromedario colocan ben esta dilución.