Segundo Marian Martínez de Pancorbo, “trátase dunha investigación innovadora, xa que normalmente estúdase a poboación arqueolóxica, pero nesta ocasión pensamos que podería haber una transmisión xenética, e en base a iso deseñamos por primeira vez a investigación”.
De feito, o feito de que a poboación sexa euskaldun foi a que permitiu facelo. “Paira ver si hai liñaxes, aquí, a través dos apelidos, podemos ver facilmente que as familias con 8-16 apelidos estiveron alí, antes da revolución industrial. Segundo Martínez de Pancorbo, noutros lugares non é tan fácil, é un caso especial.
Así, elixiron a 158 persoas e confirmaron que os seus ADN se corresponden cos restos atopados na cova. En concreto, Martínez de Pancorbo quixo destacar a análise xenética dos ósos de Santimamiñe, “pouco sinxelo tecnoloxicamente”. Paira levar a cabo este traballo, a universidade habilitou dous laboratorios específicos, “entre eles, o ADN antigo non se contamina co actual”. Ademais, parte da análise foi realizado en colaboración coa Universidade de Estrasbugo, concretamente, na replicación.
O óso máis antigo analizado é una mordaza de fai 4.000 anos. Ademais, comparáronse outros seis fragmentos óusevos máis novos que el. Sempre analizaron o ADN das mitocondrias, “é dicir, analizamos a liñaxe da nai”, precisou Martínez de Pancorbo.
“En función da idade dos ósos, pasaron entre 250 e 70 xeracións desde entón e podemos asegurar que a poboación de Busturialdea non tivo achegas xenéticas externas significativas durante este período”, explicou. E máis aínda: “os estudos demostran que aquela xente que vivía na zona de Santimamiñe durante a glaciación foi una poboación fundadora que se estendeu polo oeste de Europa. Agora temos un punto intermedio, fai 4.000 anos, entre a poboación de fai 10-12.000 anos e a actual”.
Martínez de Pancorbo avanzou que seguen investigando na mesma liña e esperan que pronto saian máis resultados.