Benjamin Franklin
Elhuyar Fundazioa
Este científico e político norteamericano naceu o 17 de xaneiro de 1706 en Boston, capital do estado de Massachusetts. En 17 irmáns era o número quince e durante toda a súa vida traballou en numerosos oficios, sendo escritor, impresor, político, diplomático e científico.
Realizou una serie de invencións na mellora das estufas e lentes bifocales, pero os avances científicos máis importantes introduciunos na electricidade. A electricidade estática era un fenómeno fascinante, o XVII. No século XVIII o físico alemán Otto von Guericke fabricou a primeira máquina eléctrica de fricción. En 1745 a universidade de Leyden en Colorado ideou un barco especial. Era un recipiente de vidro forrado interiormente con metal e cunha barrita de metal no centro. No forro metálico interno recollíanse moitas cargas eléctricas xeradas pola máquina de fricción e si alguén tocaba a barrita central, non se lle esquecía durante uns días a sacudida da descarga. Cando ao recipiente de Leyden achegábaselle algún metal, ademais, saltábase una pequena faísca cun pequeno ruído no aire.
Moitos científicos estaban a ensaiar coa nave de Leyden, pero a Franklin ocorréuselle una idea curiosa. Pensou que aquela faísca e o ruído do aire era só un raio e un pequeno trono. O intercambio de cargas eléctricas entre a Terra e as nubes nun enorme barco de Leyden non era un raio celeste e un trono?
Benjamin Franklin realizou un ensaio especial en 1752, un día de tormenta. Soltou un cometa e mantívoo alto no aire cun fío de seda. O cometa tiña na parte superior un arame de punta e se había electricidade no ceo, atraído por aquel arame, íase a cargar o cometa. No extremo inferior do fío de seda, o cometa tiña una empuñadura metálica e cando Franklin achegouse á man saltóuselle a faísca como no barco de Leyden.
O cometa de Franklin sorprendeu á xente e grazas ao seu ensaio fíxose membro da “Royal Society”. Outros dous científicos trataron de cometa como Franklin durante as tormentas, pero desgraciadamente ambos morreron afectados o raio. Franklin tivo una gran fortuna porque non sabía que a súa actuación fóra tan perigosa.
No entanto, en 1747, Franklin observou que o barco de Leyden descargábase máis facilmente se se aproximaba a peza puntiaguda á barrita central. Parecía que a punta atraía cargas eléctricas. Por tanto, colocando barras puntiagudas nos tellados das casas e conectándoas ao chan, podíanse levar até o chan cargas eléctricas (raios) nas minchas sen que os edificios sufrisen riscos.
Franklin obtivo bos resultados coa utilización dos “pararraios” e en 1782 nos catrocentos edificios de Philadelphia estaban colocados os pararraios.
En tempos de Franklin sabían que había dous tipos de electricidade. Ao fregar dous barritas de ambar electrifícanse e repélense. O mesmo ocorre con dous barritas de vidro. Pero as barritas de ambar electrificadas e de vidro non se repelen, senón que se atraen. Franklin explicou este fenómeno dicindo que a electricidade faltaba ou sobraba dun fluído. A peza con exceso de fluído podía atraer á que faltaba e as dúas electrificacións podían neutralizarse.
Franklin sinalou que o exceso de fluído debía denominarse electricidade positiva e a falta electricidade negativa. Hoxe en día a electricidade exprésase mediante partículas subatómicas (e sobre todo mediante electróns) e sabemos que a electricidade positiva de Franklin é a falta de electróns. O electricista considera que nos circuítos a corrente eléctrica vai de borne positivo a negativo, pero o físico sabe que os electróns teñen o camiño inverso.
Benjamin Franklin tamén estudou as tormentas americanas. a corrente de auga quente do Golfo no Atlántico norte, por exemplo, foi a primeira que a estudou.
Participou como político e diplomático na creación de Estados Unidos. Ao separarse de Gran Bretaña as colonias norteamericanas, Franklin contribuíu a redactar a Declaración da Independencia. En 1776 chegou a Francia como diplomático pedindo axuda militar e financeira a favor das colonias.
Benjamin Franklin morreu o 17 de abril de 1790 en Philadelphia, Pennsylvania. Hai douscentos anos.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
