Pois vén o lobo!
Algúns con alegría e outros con temor e inquietude, puidemos ler hai uns meses que en Urbasa en Navarra e na parte gipuzkoana de Aralar apareceron varios lobos e mataron numerosas ovellas.
Alegremente, a reaparición entre nós desta emblemática especie de mamíferos que se deu por desaparecida nos nosos montes, porque a brutal transformación que sufriu a nosa contorna nos últimos anos deixou de illarse do todo e demostra que está a recuperar un certo equilibrio ecolóxico, o que abre una pequena xanela á esperanza.
O medo e a preocupación chegaron dos pastores e responsables políticos e técnicos destas serras. O dos pastores é comprensible, xa que só durante séculos enfrontáronse a este poderoso carnívoro defendendo os seus rabaños e, en definitiva, o seu apoio económico. Desde que desapareceu o lobo, a vida dos pastores mellorou notablemente nas nosas montañas, liberan os seus rabaños con total tranquilidade e non teñen que preocuparse por eles durante as noites.
O caso dos demais é menos comprensible. A presenza do lobo en perigo de extinción en Europa (Canis lupus) nos montes de Euskal Herria, que ademais de ser un indicador dunha Natureza sa, supón un tesouro no noso patrimonio ecolóxico. Os nosos responsables políticos e os técnicos ás súas ordes non teñen a mesma opinión ao parecer, axiña que como souberon que os agresores das ovellas de Urbasa e Aralar foron os lobos, xa que tomaron medidas paira acabar con eles. Aínda por riba, a pesar de que nos últimos anos a presenza do lobo en Carranza e Álava Occidental é constante, na recentemente publicada Comunidade Autónoma do País Vasco non aparece o lobo, o que pon de manifesto a actitude da administración cara ao lobo.
É inaceptable que cando nalgúns lugares da Península Ibérica e de Europa están a gastarse grandes cantidades de diñeiro paira a protección e recuperación desta especie, en Euskal Herria, tan só óuzase a matar nun par de exemplares.
Canto diñeiro suporá á administración pagar os danos que causarán os lobos en Euskal Herria? Non se poden adoptar medidas deste tipo se o diñeiro gastado por este concepto na Comunidade Autónoma de Asturias, con poboacións sólidas e estables de lobos, non pasou de 40 millóns?
Ademais, hai que deixar claro que é moi difícil consolidar poboacións estables de lobos nos montes de Euskal Herria, xa que ademais de estar socialmente apropiadas, son demasiado pequenas paira un animal capaz de percorrer 80 quilómetros por unha noite. Por tanto, poderiamos dicir que a presenza do lobo en Euskal Herria limitarase a unha serie de lobos novos. Desgraciadamente, estes mozos son os que máis prexudican aos rabaños, xa que os adultos tratan de evitar ao home e todo o relacionado con el.
Tendo en conta todo isto, chegou o momento de tomar decisións sólidas e razoables:
- Debe quedar claro que os pastores non deben pagar os danos causados polos lobos. Por tanto, hai que desenvolver un sistema de indemnización rápido e adecuado para que os pastores non vexan mal a presenza do lobo nas montañas.
- Pola súa banda, os pastores tamén deben empezar a tomar medidas paira reducir os danos do lobo: coidar máis o rabaño de noite, pór cans pastor paira coidar o rabaño, etc.
- E por último, levar a cabo campañas de sensibilización paira eliminar a imaxe perniciosa e asasina do lobo, demostrando que é un indicador da calidade da natureza.
Quizais chegou o momento de retirar das nosas bibliotecas contos como Txanogorritxu.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
