Consentimento informado Médico/Paciente en beneficio ou prexuízo da relación?
Tan importante como a explicación, o diagnóstico e o tratamento ao paciente e/ou aos seus familiares é o día a día do médico. O consentimento informado require a firma do paciente ou dun familiar que autorice a técnica ou tratamento. O exemplo máis habitual é a transfusión sanguínea: antes de pór sangue menciónanselle os perigos que leva e o paciente pode autorizar ou denegar coa súa firma.
A transmisión da información é un dereito do paciente e un deber do médico. Pero cantas informacións? Con que obxectivo? Sería lóxico que o comandante dun avión aclarase de onde e con que forza vén o vento e a súa influencia nos motores, o consumo de combustible e o voo? Sería lóxico que, dado que nós viaxamos en avión e a nosa vida corre perigo, pídannos permiso paira iniciar o voo segundo estes datos?
Ao longo da historia existiron distintas posturas respecto diso. Durante moitos anos a relación médico-enfermo foi paternalista. Existía una relación de confianza entre o médico e o paciente, onde o médico sabía e establecía as mellores técnicas, o diagnóstico e o tratamento paira o paciente. A posición que nega a autonomía na toma de decisións, por exemplo, é dominante no Mediterráneo europeo.
Actualmente solicítase máis información paira participar nas decisións. A isto súmase o modelo xudicializado que vén da EE.UU. e a necesidade ética de explicar converteuse en lei. Aínda que desde o punto de vista ético o consentimento informado pode emitirse verbalmente ou por escrito, debe realizarse por escrito no Estado español de conformidade co artigo 10 da Lei Xeral de Sanidade. Nalgúns casos a mera non solicitude de autorización pode chegar a ser delito.
Una vez incorporada a información, consideramos positivo que o paciente exprese a súa opinión en decisións importantes. Con todo, non é fácil tomar medidas respecto diso: explicar que ten, a partir dun punto, pode converterse en algo moi técnico e xera máis confusión que claridade na maioría da poboación. É imposible, ademais, mencionar todas as complicacións ou consecuencias que pode ter una técnica ou tratamento. En consecuencia, aparecen as máis graves e máis frecuentes. Neste sentido, aínda que o consentimento informado en principio é bo, vemos que a súa posta en práctica expón algúns problemas.
Por unha banda, produce una enorme burocratización do medicamento. Paira calquera intervención potencialmente perigosa deberase deseñar e encher un formulario concreto. Si a un paciente váiselle a realizar máis dunha intervención, debería ler e asinar moitos formularios.
En segundo lugar, provoca angustia, angustia e dúbida tanto no paciente como no médico. A sociedade non ten o costume de facer algo así, polo que a mera firma fai sospeitar que as cousas poden ir mal, xerando desconfianza. O médico tampouco está tranquilo, xa que a decisión pode ser distinta ou distinta.
Por último, esta medida é outro aspecto da judicialización que a relación médico-enfermo tivo nos últimos anos. Á súa vez, ofrece detalles no camiño da judicialización da relación. Na práctica, consegue introducir nesta relación a figura da terceira persoa: o avogado. Isto provoca sen dúbida una medicamento defensivo. O obxectivo non é curar ao paciente, senón saír do trato co paciente sen denuncia. Isto inclúe probas de diagnóstico preventivo innecesarias, ingreso hospitalario, tratamentos, etc. Lévanos a terminar. Isto, ademais de ser prexudicial paira o paciente, é insustentable paira o sistema sanitario público.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
