Andre-Marie Ampere
Elhuyar Fundazioa
Este físico e matemático viu por primeira vez en Lyon a luz deste mundo o 22 de xaneiro de 1775. O seu pai era un comerciante retirado que foi asasinado por guilotina durante a revolución francesa cando os republicanos tomaron a cidade en 1793. Andre-Marie sufriu entón una gran depresión.
Desde pequeno tentou aprender pola súa conta literatura, ciencias naturais, filosofía, matemáticas, etc. Tiña una gran facilidade matemática e paira o trece anos escribira un tratado sobre cortes cónicos.
En 1801 foi nomeado profesor de Bourg paira impartir Física e Química. En 1802, utilizando o cálculo de probabilidades, publicou un traballo sobre a teoría do xogo.
En 1804 morre a súa muller, recentemente casada. Tivo que sufrir una nova depresión.
Con todo, seguiu ensinando física e química en Bourg e en 1809 foi profesor de matemáticas na Escola Politécnica de París. En 1814 foi nomeado membro da Academia de Ciencias en materia matemática.
Pero tamén se ocupou da química. Nunha carta enviada a Berthollet en 1814, por exemplo, indicábase que todos os gases de igual presión, volume e temperatura teñen o mesmo número de moléculas. Hai que aclarar que, aínda que Ampe non o saiba, Avogadro fíxoo un ano antes.
Con todo, realizou os seus maiores avances no campo da física. Cando en 1820 a Academia de Ciencias de París informou o descubrimento de Oersted, un condutor de corrente eléctrica que desviaba o compás, Ampere e Arago empezaron a traballar. Una semana despois, Ampe demostrou que a desviación da agulla producíase segundo o que hoxe se coñece como “regula da man dereita” ou “regra do corchero”. A man dereita colócase agarrando ao condutor o dedo pulgar marca a dirección da corrente e os outros dedos indican o polo norte do imán. Segundo a norma, o imán desviarase na dirección da observación. Era o inicio do concepto de liñas de forza de campo magnético.
Paira aplicar a regra da man dereita había que decidir cal era a dirección da corrente eléctrica. Segundo as ideas de Franklin, parecía normal considerar a dirección da corrente desde o polo positivo cara ao negativo porque pensaban que o polo positivo tiña demasiado fluído eléctrico e o negativo demasiado pouco. Ampe tamén considerou esta dirección, aínda que hoxe sábese que os electróns van do polo negativo ao positivo.
Ampere indicaba que paira ver as atraccións e repulsiones magnéticas non era necesaria a presenza de imáns e pos de ferro. Colocou dous fíos condutores paralelos, que uno podíase achegar ou afastar. Cando os dous fíos tiñan a corrente eléctrica no mesmo sentido, atraer entre si, mentres que cando tiñan a corrente no sentido contrario comparábanse.
Ampe tamén investigou os campos magnéticos creados pola corrente a través do fío circular. Xunto a Aragón, o fío en forma de espiral cilíndrica comportaríase como un imán con corrente eléctrica. O fío en forma de espiral chámase solenoide.
Se a corrente eléctrica podía desviar a agulla magnética, medindo a desviación a escala graduada podíase analizar a cantidade ou intensidade de corrente. Ampe aplicou por primeira vez as matemáticas de alto nivel aos fenómenos eléctricos e magnéticos, e pódese dicir que é o creador dun campo chamado electromagnetismo.
En 1823 publicou una teoría sobre as características do imán. Dicía que había pequenas correntes eléctricas que circulaban continuamente polo imán. Por iso, tamén se pode considerar como o precursor da teoría electrónica, aínda que os científicos da época de Ampere non fixeron moito caso a esta idea.
Ampe, a finais da súa vida, comezou a clasificar todos os coñecementos humanos, e deixouno inacabado no seu “Ensaio sobre a filosofía das ciencias”.
Utilizou por primeira vez as palabras “corrente” e “tensión”, xa que distinguía entre intensidade e diferenza de potencial, e o telégrafo eléctrico tamén é inventado por el.
Actualmente a intensidade da corrente eléctrica mídese en amperios en honra ao físico francés.
Morreu case sen gloria en Marsella o 10 de xuño de 1836.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
