Cegueira cara ás especies autóctonas, problema da sociedade vasca
Un estudo realizado por investigadores da UPV/EHU e Aranzadi revela que os adolescentes do País Vasco teñen un coñecemento limitado da biodiversidade, especialmente no que se refire á fauna e flora autóctonas. Entre os mozos obsérvanse indicios de analfabetismo ecolóxico e os científicos consideran que, dentro do clima da biodiversidade e da emerxencia meteorolóxica, é imprescindible fomentar este coñecemento na sociedade. Chaman a tomar medidas.
No estudo pediuse a 1.000 mozos de entre 12 e 13 anos que enumeren animais e plantas que coñecen e só un 7,4% tivo a capacidade de nomear dez plantas. De media, só foron capaces de nomear catro ou cinco plantas. Identificouse entre os mozos a cegueira cara ás plantas.
Segundo Oihana Barrutia Sarasua, investigadora da UPV/EHU, esta síndrome recolle unha serie de actitudes: “Non prestan atención ás plantas, non teñen coñecementos básicos sobre elas, polo que as menosprezan. Non entenden a importancia das plantas, o que ten un efecto preocupante: non perciben a importancia que teñen as plantas para garantir a sustentabilidade do planeta e os obxectivos que poden axudarnos a alcanzar”.
A pesar de que se demostrou unha maior capacidade para designar aos animais, constátase que posúen un escaso coñecemento das especies autóctonas. Menciónanse sobre todo as exóticas e as que se converteron en iconas internacionais. Os investigadores identificaron a falta de conciencia sobre as especies autóctonas. “A perda de biodiversidade e o cambio climático son un dos grandes retos que temos nesta sociedade. Como afrontamos si o noso coñecemento da biodiversidade é cada vez máis escaso? Non é unha pequeñez”, reflexiona Iñaki Sanz -Azkue, investigador de Aranzadi. “A colonización de especies foráneas é unha das principais causas do declive da biodiversidade. E só si coñecemos as especies autóctonas poderemos empezar a comprender como funcionan os ecosistemas e o medio ambiente de aquí”.
“Aquí hai moitas especies en perigo de extinción e non danse conta do perigo que isto supón”, engade Barrutia. “Darían diñeiro máis fácil para protexer ao oso panda que para protexer unha salamandra de aquí. Quizais en Euskal Herria deberiamos elixir algunhas especies iconas autóctonas”.
Especies icónicas
.jpg)
Os investigadores móstranse preocupados pola diminución da atención aos seres vivos locais e da memoria colectiva, que pode conducir á extinción social das especies, pondo en perigo os obxectivos de recuperación da biodiversidade. “Está demostrado que o coñecemento e a designación de especies provoca a súa adhesión”.
É o animal lobo autóctono máis citado. Tan só unha porcentaxe de persoas sinala os anfibios como os máis ameazados. “Que simboliza o lobo?”, di Sanz -Azkue. “Otsori xa non existe no País Vasco, só entra ocasionalmente en Álava. Un dos que non viron é o máis nomeado? Isto quere dicir que os animais non foron coñecidos na súa relación directa coa natureza, talvez en documentais e zoos”.
Reflexo da sociedade
Os investigadores consideran que o que se viu nos mozos é un reflexo de toda a sociedade. É dicir, que as xeracións maiores tamén teñen esa dificultade. “Agora temos a oportunidade de facer unha profunda reflexión e deseñar como queremos facer a transmisión de face ao futuro”.
Na investigación quixeron aclarar si os factores socio-económicos dos mozos inflúen no coñecemento dos seres vivos, e han visto que se debe sobre todo ao tamaño do seu pobo. Os habitantes dos pobos pequenos teñen máis capacidade que os cidadáns para coñecer os seus habitantes.
O reto da educación
Os investigadores consideran que a educación pode ser clave para recuperar a alfabetización da biodiversidade e afrontar o grave problema medioambiental actual. Subliñan a importancia de que os libros e materiais audiovisuais que se utilizan nas escolas refíranse, por exemplo, ás especies autóctonas. E, Sanz -Azkue, “a natureza non se aprende dentro da aula, hai que facelo en espazos exteriores. E como se preparan as clases de matemáticas ou de inglés, hai que preparar as clases en espazos exteriores”.
“En primeiro lugar, é importante que o profesorado se forme adecuadamente e profunde no coñecemento das especies autóctonas, xa que teñen o mesmo problema que os mozos. Ademais, é imprescindible desenvolver unha metodoloxía para dar a coñecer aos habitantes do lugar e transmitir como observar a natureza. Neste contexto, os propios nenos e nenas comezarán a adquirir coñecementos e a expor preguntas. Hai que tratar de discutir sobre esas hipóteses xurdidas a partir das pequenas situacións que se producen en elas”. A adhesión á natureza é un dos grandes retos actuais da educación.
Os investigadores viron a necesidade de investigar máis a relación entre natureza e cultura, e para iso ven clave a construción de pontes de colaboración entre investigadores universitarios e axentes educativos. Os resultados da investigación foron publicados na revista Environmental Education Research. Ademais de Barrutia e Sanz -Azkue, tamén participaron Aritz Ruiz -González e José Ramón Díez López investigadores da UPV.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
