Hasiera »   Lekukoak »   “Harritzen nau jendeak pentsatzeak errealitatea guk hautematen dugun bezalakoa dela”

“Sorpréndeme que a xente pense que a realidade é como a percibimos nós”

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Juan Ignacio Pérez Igrexas expresa a súa opinión con claridade. Esta vez non tiña por que ser diferente, e así, con rigor e rigor, respondeu ás preguntas. Iso si, quixo deixar claro que xa non é investigador, xa que hai uns anos deixou o mundo da investigación. Desde entón traballou noutros traballos sen perder o seu sentido investigador. Que é o que máis che sorprendeu, alterado ou fascinado desde que empezaches a traballar?

Quizais a miña traxectoria sexa un pouco rara, porque estiven a investigar até 1997-1998 e logo deixeino paira sempre. Pasei uns 15 anos investigando e desde que empecei tiven un percorrido moi normal, a verdade. Entón o que máis me preocupaba era que a xente da miña contorna non entenda que o que facemos nós facémolo de face ao ámbito internacional. Naquela época, este compoñente da nosa actividade non estaba admitido, o que foi un logro do tempo. Pero en canto á actividade científica, diría que as cousas saían como tiñan que saír, é dicir, ás veces ben e outras veces mal. Pero apréndese de todo.

Coa perspectiva actual, creo que a xente da ciencia non pensa demasiado do que fai. É dicir, sorpréndeme que a xente pense que a realidade é como a percibimos nós. Os científicos tamén pensamos iso, e é absurdo, porque deberiamos ter claro que a realidade é una cousa e como a percibimos nós outra. Coidado, non digo que non haxa realidade obxectiva, si hai una realidade obxectiva, pero o que percibimos é una interpretación da mesma. E moita xente non se dá conta diso. Eu non direi que me altere, pero sorpréndeme.

Una vez expliqueille á miña nai que as cores non existen, que os creamos nós no noso cerebro. Claro, non podía entendelo, a nai só ten estudos básicos e é normal que non o entendan. Pero non é normal que un investigador non vexa e acepte que a realidade non é o que nós percibimos.

Que lle gustaría ser testemuña da revolución ou o descubrimento na súa traxectoria?

A min gustaríame dúas cousas. Uno é atopar terapias eficaces contra todos os cancros. E é que, polo menos no noso mundo, os cancros son uno dos males máis mortais, e agora creo que están a facer grandes avances en inmunoterapia, así que a ver si de aí vén una pequena revolución ou... Non sei si de aí virá nin cando, porque logo fanse demasiadas promesas que non se cumpren. Pero ese é uno dos meus desexos.

O outro non ten nada que ver cos resultados da ciencia, pero si coa situación da ciencia, e gustaríame que Euskal Herria fose líder mundial en ciencia, non en gasto, senón en resultados, en produción. Iso, desgraciadamente, non o verei, creo que o verei con máis facilidade.