Hasiera »   Lekukoak »   “Ironikoa bada ere, orain gehien erakartzen nauena alderantzizkoa da”

“Aínda que irónico, o que máis me atrae agora é o contrario”

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Jesús Ugalde responde enseguida que si, que responderá as preguntas. Con todo, confesa que teme que non responda correctamente á primeira pregunta, que non se fía da súa memoria. Na resposta, con todo, non dubidou en que coñecer a estrutura química permite coñecer as características da materia encadeou o mundo da química. Desde entón traballa e investiga porque a curiosidade non se esgotou.

Que é o que máis che sorprendeu, alterado ou fascinado desde que empezaches a traballar?

Hai moitos anos que empecei aquí, e co tempo as cousas esquécense. Pero teño o receo de que, cando empecei a traballar na química cuántica, o que máis me atraeu foi nosa capacidade de chegar ao extremo final da estrutura química e logo poder coñecer as características dunha determinada molécula. Iso fascinoume a min. Sobre todo por unha contraposición. De feito, na teoría atómica de Feynman, o átomo era o compoñente da materia. Cando estudaba química, con todo, vía que os átomos eran moi poucos, que normalmente había moléculas. E si, as moléculas están formadas por átomos, pero non son simples sumas de átomos, esa é a maxia da química. Estas reflexións leváronme a centrarme en enlácelos químicos. Iso enganchoume.

Pero, aínda que sexa irónico, o que máis me atrae agora é o contrario. Entón faciámolo de maior a menor, de molécula a átomo, e agora vemos que temos as moléculas aí e que crean morfologías, morfologías funcionais. É dicir, morfologías que fan algo: ósos, tecidos... E a súa función non está nas moléculas. De onde xorde esta funcionalidade? Agora estou con iso.

Que lle gustaría ser testemuña da revolución ou o descubrimento na súa traxectoria?

Soño tanto a pequena como a gran escala. A pequena escala, gustaríame saber como inflúe na química a non localidade da mecánica cuántica. Eu creo que o ten, pero non sei de onde pode ser ese efecto, gustaríame velo. E a gran escala, un dos maiores problemas que temos paira investigar a funcionalidade das moléculas é que temos que procesar moita información e no procesado seleccionamos. Temos que decidir que é significativo e que non, e aí sempre perdemos información. Creo que o avance na computación cuántica permitiranos tomar a información na súa totalidade, e entón seremos capaces de ver o que agora non podemos ver.