Papel paira longo
En xeral, son tres os obxectivos do proxecto. En primeiro lugar, preténdese realizar un diagnóstico do estado de conservación dos papeis antigos de valor arqueolóxico, histórico ou artístico. En segundo lugar, preténdese conservar estes papeis utilizando varios métodos clásicos, especialmente mediante a análise dos procesos de degradación que se produciron nestas bases celulósicas. Por último, está a desenvolverse una tecnoloxía paira reconstruír o que se perdeu da base de celulosa.
Cando se degrada calquera papel débese a unha reacción de oxidación na celulosa que o compón por causas químicas. Paira conservar o papel, os investigadores sérvense dos compostos xerados nesta reacción de oxidación. Incorporan compostos que reaccionan con eles, o que dá lugar a unha nova estrutura polimérica. É dicir, fórmase una segunda capa. Esta capa contribuirá dalgunha maneira á reconstrución da estrutura básica do papel. Esta capa presenta características similares á celulosa orixinal, pero é máis estable que esta. Una comparación sería similar á pel que se forma paira pechar as feridas.
De papiros a papeis máis modernos
No proxecto de prolongación da vida do papel, os investigadores da UPV/EHU realizan principalmente a análise dos papeis. Estudan mostras de papel de distintas épocas e procedencias: papiros, mapas antigos, papeis notariais, XVIII. xornais de finais de século, papeis pintados, etc.
Estes papeis utilizan diversas técnicas paira caracterizar todos e cada un deles escrito, determinar e medir os procesos de degradación que sufriron estes materiais, así como paira investigar a eficacia ou non dos procesos de conservación dos mesmos.
Todo iso sen o contacto dos investigadores da UPV/EHU coas mostras. Utilizan técnicas non destrutivas, realizan as análises sen danar a mostra. Isto supón una gran vantaxe neste tipo de investigacións. Independentemente da mostra, o proceso é similar en todos os casos, pasando as mostras polos mesmos instrumentos.
Tres ferramentas
A primeira ferramenta é un espectrómetro portátil Raman con microcida. Esta ferramenta, que traballa co raio láser, dispón dunha pequena videocámara paira transferir o raio láser á mostra a analizar. É capaz de enfocar 10 micras e obter o espectro dos seus compoñentes. Con esta ferramenta analízase a estrutura molecular dos compostos inorgánicos que contén a mostra.
Coa microfluorescencia de raios X realízase un estudo básico paira coñecer a composición elemental dos produtos da base de celulosa. Deste xeito, determinan os compoñentes orixinais da mostra e os elementos auxiliares que dalgunha maneira chegaron á mostra debido á contaminación ambiental.
Ademais, utilizan un microscopio óptico cun microespectroscopio infravermello axustado por transformación de Fourier, especialmente paira 'ver' a estrutura molecular dos compostos orgánicos. En particular, observan as degradacións que se produciron na base de celulosa. Tamén analizan a orixe das tintas de escritura ou dos aglutinantes dos pigmentos utilizados na pintura do papel. É una técnica moi sensible, con menos de 0,2 miligramos de mostra paira determinar a familia do ligante que se utilizou nesta mostra. Con todo, é practicamente imposible coñecer, por exemplo, o ligante utilizado fai 600 anos.
Esta técnica permite obter o espectro infravermello da mostra, completando así a información obtida coas outras dúas técnicas. Tras unificar a información obtida co tres técnicas, interpretan os resultados.
Traballar a escala microscópica permite identificar produtos que talvez nunca fosen considerados como produtos de degradación. O problema radica en como estes materiais chegaron aos papeis ou se formaron dos materiais orixinais.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
