John Michell, estrelas escuras
Una máquina paira pesar o mundo. Foi o último que creou John Michelle, reitor de Thornhill. E seguramente tamén o máis enxeñoso que creara nunca. Non puido pesar o mundo porque morreu antes de poder experimentar coa máquina. Con todo, Michelle fixo moito máis que iso.
Un contemporáneo escribiu no seu diario que era “un home pequeno”, “de pel morena e gorda”. Non se coñece o seu retrato. Nace en 1724 en Eakring (Nottinghamshire, Inglaterra). Estudou no Queen’s College de Cambridge e despois exerceu como profesor durante varios anos. Durante eses anos compaxinou once títulos de aritmética, xeometría, filosofía, xeoloxía, teoloxía, grego, hebreo…
En 1750 escribe en Cambridge “Tratado sobre imáns artificiais”. Neste traballo, ademais de proporcionar un método de elaboración de imáns artificiais, deu outras observacións puntuais sobre o magnetismo, entre as que se atopa a “lei do cadrado inverso”.
Anos máis tarde, noutra obra escrita tras o terremoto de Lisboa de 1755, propuxo que os terremotos eran ondas que se propagaban pola terra e que estaban relacionadas con fracturas dos estratos terrestres (fallas). Foi capaz de calcular o epicentro e o foco do terremoto de Lisboa. E suxeriu que os tsunamis tamén se deben aos terremotos submarinos.
Este traballo levoulle a formar parte da Royal Society en 1760. Alí coñece a Henry Cavendish. Fixéronse moi amigos, como demostran as cartas que intercambiarían ao longo de toda a vida. Michell foi probablemente una das poucas persoas que puido ser amiga do xenio Cavendish, de difícil personalidade.
Tamén tivo amigos Erasmus Darwin e Joseph Priestly, e algunha vez estivo nas ceas da súa Asociación da Lúa. O propio Benjamin Franklin convidou á asociación de lunáticos. Erasmus Darwin escribiu no seu Phytología (1800) tras a morte de Michell: “Home de sabedoría tan concreta e universal, que tiven a amizade de quen durante moito tempo e de quen sentín a perda durante moito tempo”.
En 1764 deixa Cambridge e casa, e ao ano seguinte morre a súa muller. Entrou no párroco de Thornhill e a partir de entón levaría una vida bastante solitaria. Con todo, non abandonou a ciencia, senón que traballou máis que nunca en Thornhill.
Foi o primeiro en aplicar métodos estatísticos á astronomía. Estudou a distribución das estrelas e comprobou que había máis pares de estrelas que as esperadas polas aliñacións aleatorias. Deu a primeira pista de dobre estrela. Esta pista foi moi útil paira William Herschell no seu traballo sobre as súas dobres estrelas. Tamén intercambiou unhas cartas con el. Uno dos temas das cartas era que Herschell e Michelle facían os seus propios telescopios. Herschell comezou máis tarde, pero foi máis hábil que Michell no telescopio. Como escribiu o propio Michelle en 1781, “hai máis posibilidades de aprender del algo que eu poida ser útil paira min que de que el aprenda nada de min”.
Tamén tratou de desenvolver un método de cálculo da masa das estrelas, e nese momento creou a idea de buracos negros. Como dicía Newton, Michelle cría que a luz estaba formada por partículas. Deste xeito, Michelle argumentou que ao emitir estas partículas por unha estrela, a gravidade da propia estrela reduciría a velocidade destas partículas, o que provocaría un cambio observable na luz emitida pola estrela. Isto podería servir paira calcular a masa das estrelas.
E preguntouse canto podía ser ese efecto. En 1738 escribe a Cavendish: “Supondo que a metade do diámetro dunha esfera da mesma densidade do Sol é 500 veces maior que a súa e que atrae a luz na mesma proporción, toda a luz emitida por este corpo desprazaríase cara ao corpo debido á súa gravidade”. Michelle chegou á conclusión de que no ceo pode haber estrelas que non se poden ver. E chamoulles “estrelas escuras”.
Tamén se lle ocorreu una forma de detectar as estrelas escuras. Serían detectables si tiñan outra estrela luminosa virando ao redor (que é una das maneiras de detectar hoxe os buracos negros).
O razoamento de Michelle sobre as estrelas escuras, a pesar de non ser correcto, era excelente tendo en conta o coñecemento da época. Tampouco serviu o método de cálculo da masa das estrelas, polo que non conseguiu pesar as estrelas. A estrela non pesou, pero si o mundo. Cando morreu Michell, a máquina quedou en mans do seu amigo Cavendish. E seguramente non houbese mellor que Cavendish paira manexala. Foi el quen culminou o experimento exposto por Michelle e pesou o mundo.
Cavendish sempre deixou moi claro a parte que Michelle tiña naquel logro, pero iso quedou bastante á sombra. Iso, e a maioría dos traballos de Michelle. E é que, especialmente desde que se foi a Thornhill, Michelle facía pouco paira dar a coñecer os seus traballos e os seus descubrimentos. Non transmitía as súas ideas e coñecementos ao exterior. A propia Michell foi una estrela escura.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
