Jacques Boucher de Perthes: O descubrimento da prehistoria
En 1859, os británicos Joseph Prestwich e John Evans viaxaron ao norte de Francia, en Abbeville. Os seus oficios eran o comercio do viño e o papel, respectivamente, pero axuntou as súas paixóns coa xeoloxía, sobre todo no que logo se coñecería como arqueoloxía. Evans e Prestwich foron un dos maiores expertos na materia.
En Abbeville, Jackes visitou a Boucher de Perthes, xa que os seus descubrimentos e as hipóteses que estaba a expor estaban desmoronando. Atopou unha serie de pedras que, ao parecer, foran construídas polo home e que demostraban que o ser humano era moito antes do que dicían os cálculos baseados na Biblia. Até entón, poucas persoas tomaron en consideración estas ideas.
Boucher de Perthes naceu nunha familia aristócrata. Aos 14 anos de idade, o seu pai ingresou no Servizo de Aduana, ao comprobar que non tiña ningunha intención nin intención de estudar. Traballou en Italia durante seis anos e volveu a Francia. Pero para entón xa tiña moi claro o que ía facer no futuro: casar e ser un poeta e un famoso escritor teatral. Pero nunca se casou, e tampouco en literatura tivo ningún éxito.
Era un home excéntrico, alto, hábil no deporte, nadaba todos os días no río (costume moi raro naquela época). Bebía só auga, dáballe o mesmo que comer e durmía tan ben como na cama. Considerábase a máis bela dunha familia de Eder. Amable, agradable e xenerosa. Falaba con todo o mundo amablemente, mesmo coas persoas máis inocentes e descoñecidas.
Publicou un total de 49 libros sobre temas tan diversos como as vantaxes do libre comercio, a reforma das administracións gobernamentais, as medidas para mellorar as condicións de vida dos pobres e a igualdade de dereitos das mulleres. E financiou escolas para promover a educación dos pobres.
En 1825 toma o posto do seu pai en Abbeville, xefe de aduana. A paixón pola arqueoloxía xurdiu naquela época. E niso influíu moito o novo médico que veu á cidade: Dr. Casimir Picard. Foron grandes amigos, que lle introduciu a curiosidade e a paixón polo tema da antigüidade do ser humano, até o punto de converterse en obsesión. E é que, para entón, algúns investigadores empezaron a atopar indicios de que o home podía ser moito antes do que dicía a Biblia. Un deles foi John Frere, que atopou no sur de Gran Bretaña varias pezas de pedra labradas polo home.
O mesmo Boucher de Perthes atopou en 1838 as primeiras pezas de cantos rodados en Abbeville. E nos anos seguintes descubriu máis utensilios de pedra, xunto con ósos de grandes mamíferos desaparecidos. Entón, emprendeu con entusiasmo a defensa de que estes instrumentos estaban feitos polo home antes das inundacións. Antiquités celtiques et antédiluviennes recolleu aqueles descubrimentos e ideas.
Si contou coa axuda do seu amigo Picard, quizais se lle valorase máis, pero morreu en 1841 por pneumonía. A diferenza de Picard, Boucher de Perthes traballaba con pouco rigor científico. Tampouco atopou as pezas, comprábaas ao persoal da canteira. E eles, xunto coas pezas reais, metíanlle moitas delas. Ademais, as interpretacións de Boucher de Perthes tiñan moito de imaxinación e romántica. Por exemplo, interpretou os emotivos como obxectos simbólicos, en lugar de como instrumentos, e creu que algunhas sangrías dos instrumentos eran inscricións. A obra de Boucher de Perthes adoecía de importantes erros e deficiencias metodolóxicas.
Todo iso non lle axudou a difundir ideas tan rupturistas. Á fin e ao cabo, estaba plenamente aceptado, como calculaba o bispo James Ussher, cando o home só tiña 6.000 anos.
Case todos os científicos franceses enfrontáronse, foron duros críticos e desprezaron. Para a Academia da Ciencia os achados de Boucher de Perthes eran só pedras sinxelas. Non estaban para atender as súas ocorrencias. O mesmo Darwin dixo que o libro de Boucher de Perthes era “lixo”.
Pero, coa visita de Prestwich e Evans, as cousas comezaron a cambiar. Ademais de coñecer a colección de Boucher de Perthes, tiveron a oportunidade de ver in situ un emotivo e fotografalo na canteira de Saint Acheul. Os dous estudiosos ingleses déronlle a razón Boucher de Pertbarrera, pedras labradas polo home que, ao estar xunto a fósiles de mamíferos caducados, pertencían ao seu mesma época, moito máis vellos que os 6.000 anos. O mesmo fixeron outros expertos posteriores en Abbeville, entre eles o prestixioso geólogo Charles Lyell. E é entón cando os franceses empezan a aceptar a obra de Boucher de Perthes.
Ademais, cada vez atopábanse máis pezas e fósiles de cantos. O achado podería confirmar a obra de Boucher de Perthes, que chegou en 1863, cando descubriu, xunto a uns útiles de pedra, unha mandíbula humana en Moulin-Quignon, preto de Abberville. Debía pertencer a un home anterior á Gran Inundación. Este era o gran descubrimento que soñaba Boucher de Perthes.
Pronto se aclarou, con todo, que se tratou dunha fraude, cometido por un obreiro da canteira, para recoller o premio que concedera a quen atopaba fósiles humanos.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
