Evariste Galois: a traxedia dun mozo matemático
"Dous nacionalistas provocáronme... Resúltame imposible renunciar. Rógovos desculpas por non haberme devandito. Pero os meus rivais pedíronme una palabra de honra paira non informar aos meus amigos... Por favor, acordádesme, porque o destino non me deu a vida suficiente para que o meu pobo lémbreme. Mórrenme os vosos amigos. J. Galois."
Así o escribiu Évariste Galois a dúas persoas ás poucas horas do 30 de maio de 1832, en véspera da súa morte. E o seu amigo o botánico Chevalier: "Realicei novos descubrimentos na análise. A primeira refírese á teoría das ecuacións, a outra ás funcións completas... Todo está nestas tres memorias... Pide a Jacobi ou a Gauss que opinen non sobre a veracidade destas teorías, senón sobre a súa importancia. Espero que logo a ninguén lle resulte proveitoso ordenar toda esta lea."
Galois foi un mozo normal ata que se atopou coas matemáticas. Empezou con 12 anos e tiña boas notas. Pero con 15, cando empezou a tomar as primeiras clases de matemáticas, as cousas comezaron a cambiar. Abandonou todas as materias que non eran matemáticas. Non lle interesaban.
En matemáticas era insaciable; devorou os textos da Lenda e as memorias de Lagrange coma se fosen novelas. Así o escribiu o xefe de estudos: "A paixón polas matemáticas domina; creo que paira el o mellor sería que os pais e nais, e non nada, deixasen de aprender. Aquí estase perdendo o tempo, non só fai que o profesor sufra e afóguese nas penas."
Un ano antes do normal e sen a formación habitual, estudou a posibilidade de entrar no prestixioso École Polytechnique paira aprender matemáticas. Pero non o superou. E tivo que seguir na escola.
Cando a profesora de matemáticas do novo curso viu o talento do mozo, propuxo que sen facer un estudo terían que aceptalo en École Polytechnique, pero non o tiveron en conta. A pesar diso, Galois foi o profesor que lle deu forza e aos 17 anos publicou o seu primeiro traballo na revista Annales de Gergonne: "Proba do teorema das fraccións continuas periódicas". Ademais, empezou a traballar na teoría das ecuacións e ese mesmo ano enviou dous novos artigos á Academia das Ciencias.
Realizou por segunda vez un estudo paira a inclusión de École Polytechnique. Pero, de novo, a rúa, cando o examinador pediulle que probase as súas explicacións, negouse a contestar que era evidente.
Como na primeira ocasión, a Galois pareceulle una gran inxustiza negar o acceso á École Polytechnique. Era una prestixiosa universidade que, ademais de razóns académicas, atraía ao movemento político que había entre os seus alumnos, do mesmo xeito que os seus pais, sendo un republicano entusiasta. Pero tivo que conformarse con École Normale máis sinxelo.
Desde a Academia de Ciencias, Cauchy recomendoulle que recompilase e adaptase nunha soa memoria os artigos enviados. Así o fixo e enviou o novo traballo a Fourier, secretario da academia, paira participar no Gran Premio de Matemáticas. Desgraciadamente, Fourier morreu dous meses despois e a obra de Galois perdeuse con el.
Durante a revolución de xullo de 1830, que arruinou a Carlos X, o director de École Normal encerrou aos estudantes na universidade para que non tomasen parte nos disturbios rueiros. Galois tentou escapar, pero non o conseguiu. Posteriormente, nunha revista, o director denunciou que os encerrou. Galois foi expulsado da universidade. E entrou na Artillaría da Garda Nacional integrada polos republicanos. A finais de ano o equipo foi destruído coa esperanza de que Luís Felipe puidese ser una ameaza paira o novo rei.
Galois non abandonou as matemáticas. En xaneiro de 1831, a petición de Poisson, envía á academia a terceira versión das súas memorias. Paira esta época, a situación de Galois non era moi boa, como demostra una carta escrita por Sophie Germain ao seu amigo Libri o pasado 18 de abril: "...de Cauchy, a morte de Fourier, foi demasiado paira Galois, un estudante que, á parte das irreverencias, mostrou indicios de intelixencia... Está sen diñeiro e a súa nai tamén ten moi pouco. Cando volve a casa, segue coa súa tendencia a ofender... A nai enferma ha tido que abandonar a súa casa deixando ao seu fillo suficiente paira vivir... Din que o mozo acabará tolo e témome que non sexa verdade."
O 9 de maio, 200 republicanos reuníronse nunha cea na que Galois levantouse e gritou levantando na mesma man a copa e o coitelo aberto: "Polo rei Luís Felipe! ". Foi detido á mañá seguinte. E tras permanecer en prisión até o 15 de xuño, foi xulgado por ameazar a vida do rei. Quedou libre.
O 14 de xullo, o día de Francia, foi detido vestido o uniforme da Garda de Artillaría e armado de arriba abaixo. Considerábase un xesto de desafío e estaba prohibido. Foi condenado a seis meses.
No cárcere descubriu que Poisson rexeitou a obra presentada. "Tentamos entender o labor do Sr. Galois. Pero os seus argumentos non están suficientemente claros nin desenvolvidos para que poidamos xulgar a súa corrección", escribiu Poisson.
No cárcere, Galois pasaba da desesperación á ira e a rabia. Tamén se suicidaría si os seus amigos non lle impediron.
En marzo de 1932 os presos foron levados ao internado Sieur Faultrier paira protexerse dunha epidemia de cólera. Galois namorouse da filla do seu médico, Stephanie du Motel. E parece que o duelo do día seguinte ao saír do cárcere estaba relacionado con ela.
A noite anterior ao duelo, ademais de escribir cartas a varias persoas, deu présas ás súas memorias. Así o escribiu nun bordo de páxina: "Aquí falta completar algunhas cousas. Non teño tempo".
O duelo tivo lugar o 30 de maio pola mañá, xunto a una charca que non estaba moi lonxe do Sieur Faultrier. Bala cruzou o ventre. Foi descuberto na terra por un campesiño que foi hospitalizado. Ao día seguinte dixo as últimas palabras nos brazos do seu irmán: "Non chores Alfred! Necesito toda a miña coraxe paira morrer aos 20 anos".
P.S. : En 1846, o matemático Liouville publicou a obra de Galois. Este traballo sentou as bases do que hoxe se coñece como teoría de grupos. O mesmo Galois foi o primeiro en utilizar o concepto de grupo.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
