Primeiras obras ocultas do computador
O computador pode estar apagado pero nunca completamente apagado. Entre os seus chips hai un que sempre permanece aceso. Recibe constantemente una pequena corrente dunha batería que non se esgota durante toda a vida útil do computador e que nunca deixa de traballar. Se deixase de traballar perdería a información que garda, xa que é una memoria tipo RAM. Pero como non se apaga, nunca o computador está completamente apagado, e con todo hai que acendelo!
Ao pulsar o botón denominado POWER lánzanse dúas historias opostas. Un é do usuario, ten que esperar sen saber que está a facer a máquina 'lenta', xa que non pode usala inmediatamente despois de pulsar o botón. A outra historia é dentro do computador.
É una obra viva. Se a corrente eléctrica invade todos os demais chips, o computador esperta e le nese chip que sempre está en marcha o primeiro programa que debe arrincar. Independentemente de si o computador é un PC ou un Mac, o proceso é similar; este primeiro programa non é un sistema operativo, non é una versión de ningún sistema Windows, Linux ou MacOS. Hai moitas cousas que facer antes de deixar o control ao sistema operativo, e este primeiro programa traballa directamente con chips ou pon en marcha outros programas que traballan a este nivel. O de PC chámase BIOS e no Mac é un xestor de arranque, o Open Firmware.
Ambas están adaptadas aos seus tipos de computadores, pero á fin e ao cabo fan o mesmo. En primeiro lugar, miran ao equipo, deben saber se o hardware que debería estar preparado está ou non realmente preparado --teclado, pantallas (poden ser varias), rato, discos duros, lectores de CD ou DVD, discos externos, escáneres, impresora, etc.-. Búscanse un a un e determinan como comunicar cada ferramenta co microprocesador --CPU.
Esta comunicación é especial, o teclado, rato, etc. poden enviar en calquera momento un dato á CPU mentres a CPU está a traballar con outra cousa. Este traballo débese interromper paira comprobar que o rato se moveu cara arriba, que está a pulsar a tecla A ou similar. Estas interrupcións poden ser moi variadas e a cada una delas hai que asignarlles una entrada --porto - da CPU. É una tarefa complexa de organización, pero imprescindible paira o bo funcionamento do computador.
Usuario en espera
Foi longo, pero o proceso de posta en marcha aínda está lonxe de terminar, agora hai que cargar e pór en marcha o sistema operativo. A pregunta é onde está o sistema operativo? No disco duro? Nun CD? Onde? O usuario responderá a esta pregunta xa que cargará o sistema que desexe desde o lugar que desexe e especificouno nun proceso de arranque diario, sen que iso supoña que o computador non busque. Faio nunha orde determinada, por exemplo, os modelos antigos de PC comezaban pola unidade de disquete, logo buscábano no lector de CD/DVD e finalmente no disco duro. E os actuais tamén fan algo parecido. Aí está una oportunidade paira acelerar o proceso de arranque do computador, que pode obrigar a buscar primeiro no disco duro e aforrar tempo, por exemplo.
Agora o computador "sabe" onde está o sistema operativo, pero aínda non pode empezar a cargar. Aínda o primeiro programa ten que realizar pequenas pero importantes preparacións para que o sistema operativo sexa capaz de empezar a traballar. Debe crear unhas estruturas básicas na memoria do computador e, sobre todo, colocar nela uns pequenos programas básicos (como o que escribe as letras na pantalla e o que manexa o teclado). Finalmente chegou o momento de cargar o sistema operativo.
É un camiño que atravesa todas as capas dunha cebola informática. O sistema operativo non é o único programa, senón una gran estrutura que se instala de abaixo a arriba. Ten un núcleo -- un kernel - que se comunica co hardware do computador e, por capas, outras partes que realizan accións máis complexas. Por suposto, ata que non se cargue ese kernel, o computador non cargará a seguinte capa porque necesita o software do kernel paira funcionar. Así mesmo, a seguinte capa necesitará a anterior paira funcionar, etc. Abre e activa as partes do sistema operativo xunto con outros drivers e pequenos programas.
Non é fácil dicir exactamente onde termina o sistema operativo e onde empezan as aplicacións 'externas'. Pero dá igual, porque desde o punto de vista do aceso, carga na memoria todos e algún non.
Nesta organización a instalación alcanza o nivel de usuario até a capa externa de software. É una parte conectada á rede que finaliza coa identificación do usuario.
O aceso non terminou por completo. O usuario aínda ten que facer o que lle pediu, por exemplo, executar software antivirus ou calquera outro programa. O camiño foi longo. Despois de esperar, chegou o momento de empezar a utilizar o computador.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
