As técnicas actuais, a clave paira entender o pasado
A investigación da arte rupestre comeza coa recollida de datos. Diego Garate e Joseba Rios explicaron que o primeiro que fan é explorar de forma sistemática as paredes e o teito da cova. "Nisto ten moita importancia a iluminación e con algunhas lanternas actuais é como o sol no interior da cova", afirmou Ríos.
Con todo, Garate lembra que a experiencia e o sentido son elementos imprescindibles: "A ascensión é un bo exemplo. Askondo está situado en Mañaria, en Bizkaia, e os que lle rodean coñecérono desde sempre. Pero ninguén prestou atención ás pinturas vermellas da entrada ata que fomos nós".
En 2011, Joseba Ríos, Diego Garate e Ander Ugarte atoparon as pinturas: dez cabalos, una man, o respaldo dun animal, un punto, unhas raias, un cabalo gravado e un óso encaixado. "Pero nós tampouco nos fixariamos si non houbésemos visto que sobre as pinturas había una grosa capa de calcita. Grazas a iso démonos conta de que o que estaba debaixo debía ser antigo", confesaron. Así, aínda que aínda están en estudo, saben que fai entre 28.000-20.000 anos. O óso, por exemplo, xa foi datado e ha visto que ten aproximadamente 23.800 anos.
Todo o atopado recóllese en fichas normalizadas, tanto cuantitativas como cualitativas, e non se limita ás representacións gráficas, senón que é moi importante recoller adecuadamente a contorna, rexistrar tamén información compositiva e topográfica.
Compleméntase coa elaboración de documentación gráfica mediante fotografías e debuxos. Neste sentido, os avances en fotografía foron fundamentais paira captar imaxes de calidade como o uso da macro paira captar detalles.
Ademais de fotografías dos detalles, sacan fotografías de toda a imaxe, do grupo e da contorna. "Con todo, non hai que esquecer que estamos dentro da cova, nun lugar incómodo, quizais tombado e case pegado á parede, sen apenas espazo paira sacar a foto...", advertiu Ríos. É dicir, ademais dun bo equipo, os arqueólogos deben dominar a técnica.
Ademais, agora utilizan a luz ultravioleta e infravermella paira sacar fotos. Desta forma, nalgúns casos obteñen outra información, por exemplo, uno dos cabalos que aparecen moi difuminados en Askondo vese moito mellor na foto multiespectral.
Computador e manual
En calquera caso, Ríos e Garate outorgan aos debuxos tanta ou máis importancia que as fotografías. De feito, segundo explicou Garate, "como pos a luz, nas fotos aparecen as sombras e pérdese o relevo. Nos debuxos podemos recoller todo".
Por exemplo, é moi importante paira os arqueólogos que recollan a orde das imaxes, xa que nun mesmo lugar hai pinturas de diferentes épocas, moitas veces superpuestas. "Nós facemos os calcos de cada época e imos ordenándoos cronoloxicamente. Ao final é crear infografías".
As imaxes recollidas son tratadas. Algúns o fan todo de forma dixital, pero Garate e Ríos prefiren a técnica mixta. Así, coas imaxes tratadas no computador volven á cova e debúxanas sobre elas paira completar a imaxe. Logo o escanean, vólveno a tratar, volven á cova... Segundo Ríos, "paira facer una soa imaxe, quizais temos que volver á cova 5 ou 10 veces".
Segundo eles, na maioría dos casos, só mediante fotografías e sen saír do laboratorio, "é imposible facer bos calcos". Ademais, hai que recoller o relevo e o aspecto do muro, "e paira iso tes que facer unha chea de capas", explica Ríos.
En todos os casos, nin sequera tocan as imaxes da parede. "Antes, paira facer calcos, algúns colocaban o papel de calco sobre a imaxe e pintábano sobre ela. Por suposto, con iso corre o risco de danar as imaxes. E fixéronse cousas aínda máis daniñas, por exemplo a fabricación de moldes de silicona que, sen querer, levaron partes da parede". Agora os arqueólogos priorizan o mantemento da imaxe.
Ademais, na actualidade teñen a posibilidade de utilizar o scanner láser. Con iso recóllense imaxes moi precisas en 3D da cova. "Até hai pouco non o tiñamos e é un avance incrible. Nos últimos anos abaratouse moito", sinalou Garate. "As imaxes en 3D da cova ofrecen outra información sobre as pinturas: desde onde daba a luz, que aspecto ten toda a contorna, que lugar escolleron paira facer as pinturas...".
Baseado en mostras
Os arqueólogos non só actúan na cova e fronte ao computador, senón tamén no laboratorio. Alí analízanse as mostras recollidas da parede. "Así obtemos unha chea de información. Por exemplo, se a pintura é de carbón, podemos tomar una pequena mostra de carbón da parede e utilizar o microscopio paira saber a que árbores pertence ese anaco de carbón. E pódese facer a proba do carbono-14. Antes disto, hai que identificar o pigmento con inorgánicos (manganeso, ferro...) ) non se pode usar o carbono 14", advirte Garate.
A datación pode ser directa ou indirecta. Rios explica a diferenza: "En datación directa tómase una mostra da pintura e determínase a data da súa realización. No transversal datamos o material que ten por baixo ou por encima das pinturas e sabemos que é máis vello ou máis novo que el. Non é exacto, pero ás veces non hai outra forma de calcular a idade das pinturas". Con todo, recoñeceron que as dataciones directas, como o carbono-14, tamén son problemáticas, xa que as mostras poden estar contaminadas, por exemplo.
Con pigmentos minerais realízanse outras análises. Por exemplo, analizan a orixe das pinturas e a súa mestura, compáraas cos pigmentos das pinturas das paredes e covas próximas... O obxectivo é sacar toda a información posible sen destruír as pinturas.
Organizar, procesar
Una vez recompilada toda a información, o seguinte paso é organizar e procesar os datos. Estudan a tipoloxía de pinturas (silueta, detalles, proporción, animación, perspectiva...).
Os arqueólogos Garate e Ríos aclararon que este estudo non ten nada que ver co sistema cronolóxico de Leroi-Gourhan. "Á hora de analizar a tipoloxía, pretendemos ver que semellanza ou singularidade teñen determinadas características das pinturas respecto das dun lugar, si diso podemos sacar conclusións. Paira iso, valémonos da estatística, porque é inútil dicir, a maioría ten una aparencia semellante. A maioría non é un dato obxectivo, o 70% si", explica Ríos.
A estatística tamén axuda a analizar a localización e distribución espacial das imaxes. Garate explica: "Miramos onde está cada imaxe e que lugar ocupan uns doutros. De feito, moitas veces facían unhas figuras sobre outras. Isto parece indicar que quizá o máis importante non sexa a pintura propiamente dita, senón o lugar, ese anaco de parede que elixiron paira pintar. Por outra banda, parece lóxico pensar que non terían a mesma función ou significado as imaxes que se atopan no lugar público, por exemplo, na entrada da cova, e no fondo desta, nun lugar oculto e elevado".
Á marxe da estatística, o estudo microscópico sérvelles paira coñecer todo o proceso de realización da imaxe: que pigmento e técnica utilizaron (raia continua, punteado, soprado...), con que útil fixérono (pinceis, mans, dedos, ósos queimados...), onde empeza e termina a raia. "É de destacar a diversidade que existe; facían de todo", afirma Ríos.
E outros métodos, como a etnografía e a experimentación. De feito, segundo Ríos, a experimentación pode axudar moito nalgúns casos. "Non basta con dicir fixérono así; se ti fas o mesmo, podes estar máis seguro".
Non só responder
Con todo iso, os arqueólogos teñen moitos máis datos sobre arte rupestre que antes. Ademais, grazas aos arqueólogos que investigan outros campos, Ríos comenta que teñen máis información sobre os seus autores: "Garate está especializada na investigación da arte rupestre, e eu investigo aspectos relacionados coa vida do home do Paleolítico: a súa contorna e modo de vida, as súas ferramentas... Os dous espazos son complementarios, así que comprendemos moito mellor a arte rupestre e a súa época".
Iso si, non teñen una resposta única e segura paira a pregunta de sempre: que función tiñan esas imaxes? É máis, Ríos adiantou que "erróneo" é interpretar todos por igual e pensar que todos tiveron una soa función, "sobre todo tendo en conta o amplo rango cronolóxico que ocupan, o amplo campo xeográfico no que se expuxeron e as diferentes características que presentan."
"Ademais, só coñecemos os que perduraron até a data e os que atopamos, e todo o demais énos descoñecido. Sabemos moi pouco do contexto, polo que non ten sentido buscar una única interpretación", engadiu Garate.
Con todo, durante moitos anos os expertos trataron de dar una soa interpretación. XIX. No século XIX, por exemplo, a teoría máis aceptada era a de “arte pola arte”, que debuxaban porque lles dá ganas. Pero, segundo Garate, non é crible: "Se isto fose así, debuxarían calquera cousa e os temas non se repetirían unha e outra vez".
Outras explicacións que se deron ao longo do tempo son o totemismo (consideración e adoración dun animal como antepasado do grupo), a maxia simpática paira a caza ou reprodución e a dicotomía sexual (animais que representan á femia e outros ao macho). O tres tamén foron rexeitados polas numerosas contradicións que se presentaron paira a súa aprobación.
A interpretación final é o xamanismo. Así o defende o prestixioso arqueólogo Jean Clottes, experto da UNESCO. Na súa opinión, estas imaxes son realizadas por chamanes, intermediarios entre a realidade e o mundo dos espíritos. Con todo, Garate e Ríos non teñen claro que esta é a explicación: "Hoxe en día existen chamanes que, paira relacionarse cos espíritos, toman determinadas sustancias. O certo é que as imaxes e os signos que fan cando están baixo a súa influencia non son nada reais, e a maioría dos exemplos da arte paleolítico son moi reais".
En definitiva, Ríos e Garate creen que as interpretacións poden ser moi variadas. Proba diso é o seguinte exemplo: "Se nos fixamos na zona podemos ver unha chea de figuras animais: un oso nunha camiseta, un touro nunha botella, una ovella pegada nun coche ou un cerdito nunha culler. E non tentamos dar a mesma explicación a todos".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
