Garik en Israel: "A nucleosínesis dunha explosión necesita paira crear elementos pesados"
Tiña uns 15 anos cando empecei a ler sobre astronomía. E recordo moi ben que un día vin cos meus amigos una película de ciencia ficción na Unión Soviética. Antes daquel día só vía películas de estilo western, as miñas películas favoritas. Pero aquela película de ciencia ficción revolucionou o meu mundo. Quedei fascinado polas consecuencias da teoría da relatividad. Sobre todo sorprendeume saber que si se movía preto da velocidade da luz o tempo retardábase. Estaba totalmente sorprendido.
Este enigma levoume a ler libros de ciencia ficción. Lía todos os días e noites, todos os que me pillaba. Logo comecei a ler sobre astronomía. Con todo, tiña un nivel moi baixo de matemáticas e física, e por iso non puiden ir á universidade despois de terminar a secundaria. Durante un ano tiven que traballar no teatro do pobo, mentres aprendía matemáticas e física en casa. Tiven que estudar durante un ano paira saber o suficiente como paira entrar no Departamento de Física da Universidade Estatal de Jereban, Armenia. Convertinme nun dos mellores estudantes do departamento e, una vez terminados os meus estudos, empecei a doctorarme.
Fixen a miña tese doutoral no observatorio de Biukaran, en Armenia. O director da tese foi o profesor Victor Ambartsumian, uno dos astrónomos máis importantes do mundo. En Ambartsumia era presidente da Asociación Astronómica Internacional e da Comisión Internacional de Asociacións Científicas. Fundou una escola de astrofísica teórica da Unión Soviética.
Despois, tras terminar o doutoramento en Armenia, pasei varios anos traballando en Holanda, Bélxica e Australia. Finalmente cheguei a Canarias en 1997.
Sei en Armenia a. C. III. Que fomos astrónomos do século XX. Hai moitos manuscritos antigos nos nosos museos. Ademais, Armenia conta cun antigo observatorio --de 10.000 anos ou anterior-. É similar ao famoso Stonehenge inglés, polo que moitos científicos buscan lazos entre ambos. Os armenios traballaron durante miles de anos en astronomía. Existen outras evidencias como nomes armenios paira constelacións e planetas do Sistema Solar.
Bo, se se traballa en observación e quérese estar "preto de" os telescopios hai poucas opcións. Seguramente haberá que elixir entre Canarias, Chile ou Hawai. Estes son os mellores observatorios do mundo en astronomía.
O meu traballo é investigar como se crean elementos químicos no espazo e como evolucionan, ademais de desenvolver probas de observación que axudan a elaborar modelos teóricos.
A vida de cada estrela comeza cunha masa determinada, una velocidade de rotación determinada e una composición química concreta. Estes tres parámetros definen a evolución da estrela.
Son moi diferentes! Por exemplo, algúns metais pesados --titanio, uranio, europio, etc.- non poden ser creados por unha estrela de masa como o Sol. Paira iso necesítanse estrelas de polo menos dez veces máis masa.
Principalmente si. Nalgúns casos, a velocidade de rotación inicial da estrela tamén pode influír nos produtos finais desta fábrica de elementos. E a composición química inicial tamén pode cambiar a composición final (é dicir, a evolución da estrela). Con todo, o parámetro máis importante é a masa.
Taller de pequena enerxía. O sol pode formar elementos lixeiros como o carbono e o nitróxeno, pero nunca formará níquel, prata ou ouro.
A razón é histórica. O ferro non é especial en astrofísica. O ferro das estrelas é fácil de medir e outros elementos do grupo do ferro non se detectan ou se detectan con pouca precisión.
É só una definición. Con todo, hai que ter en conta que os elementos máis pesados que o ferro non se forman en estrelas masivas mediante reaccións termonucleares hidrostáticas. A formación destes elementos require polo menos a nucleosínesis dunha explosión.
Poden formarse elementos pesados (chamados elementos s, como o bario), mediante unha lenta captura de neutróns, en capas de estrelas con masa do Sol que evolucionaron moito. Estas estrelas denomínanse IGB. Por outra banda, os elementos pesados tamén poden formarse en reaccións de expansión, tanto na contorna interestelar como nas proximidades das estrelas que emiten raios X ou gamma.
En moi pequena proporción. A maior parte dos elementos presentes nas supernovas foron creados anteriormente en reaccións termonucleares hidrostáticas como o osíxeno, o magnesio, o xofre ou o silicio. A supernova contribúe á dispersión espacial destes elementos. Supoñen o 90% da materia que se lanza.
A materia lanzada aparece nas pegadas das supernovas. Pódese estudar o espectro destas marcas e medir a abundancia de elementos químicos. Tamén se poden estudar espectros de estrelas próximas ao supernodo (por exemplo, en sistemas binarios). É posible que una parte da materia emitida sexa absorbida pola estrela e mesturada coa materia da atmosfera.
En ningún caso. Os átomos de uranio atópanse no espazo, polo que poden estar presentes en calquera corpo astronómico: asteroides, cometas, planetas fose do sistema solar, etc. Os átomos pesados han xurdido en moitas xeracións de supernovas na nosa galaxia. Reuníronse no espazo ao longo do ano. Por iso, estarán presentes en calquera corpo que se produza con esta materia.
Non o fan. Atópanse entre as estrelas en estado de gas ou po. Os planetas e as estrelas están fabricados con este material (material de protoestrellas), polo que teñen estes elementos desde o principio. Por iso, a composición química do Sol é a mesma que a desta materia.
Hai moitos tipos de supernovas. Non sabemos que tipo produce una gran cantidade dun determinado elemento químico e cales non. Os modelos teóricos non son exactos e non son fáciles de investigar a través das observacións.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
