Ciencia, procura constante da verdade
“A investigación en ciencia é ver o que todos ven pensando o que ninguén pensou”. Dise que esta é unha definición do fisiólogo Albert Szent-Györgyi que se axusta perfectamente á traxectoria de destacados científicos como Copérnico, Galileo, Newton ou Einstein.
Ensináronnos que é o universo, fixemos traballos sobre o sistema solar e chegamos a interiorizar as traxectorias e movementos da Terra. Explicóusenos que é a forza gravitatoria, e algúns poderían chegar a comprender a teoría de Einstein, polo menos o suficiente para comprender a maior parte da película Interstellar.
Todo isto é verdade ou polo menos témolo por certo. Na época corpánica, con todo, a verdade era ben distinta. Entón estaban convencidos de que a Terra era o centro do universo e que o Sol, por exemplo, viraba ao seu ao redor. Por que non? Eles tamén vían mover o Sol cada día de leste a oeste.
Durante anos considerouse certa esta idea de teoría xeocéntrica, ata que alguén a cuestionou. Ao astrónomo Nicolás Copérnico atribúeselle a teoría heliocéntrica de que a Terra vira ao redor do Sol, pondo a verdade até entón patas para arriba [1]. E non é para menos, pénsese no que debe ser saber que os principios que até entón se deron por sentados non son os correctos.
Detrás de todo isto hai alguén que desenvolveu un pensamento diferente e que, á vista do que todos ven, pensa o que ninguén pensou, é a definición do fisiólogo Albert Szent-Györgyi.
A teoría heliocéntrica cambiou sen dúbida a percepción do ser humano sobre o lugar do universo, pero non só iso, senón que tamén influíu directamente na formulación aristotélica que se aprobou durante moitos anos para explicar a caída dos obxectos.
Todos sabemos que si un obxecto sóltase a certa altura cae ao solo e hoxe dicimos que a gravidade é a responsable. Pero foi o filósofo grego Aristóteles o primeiro en explicar este fenómeno. El tiña á Terra como centro do universo e protexía á Lúa, ao Sol, e aos demais planetas e estrelas mentres viraban ao redor dela (ver figura superior). Segundo el, a cada elemento do universo correspondíalle unha posición, a súa tendencia era sempre volver ás posicións básicas e os obxectos máis pesados facían este percorrido máis rápido [2]. É dicir, a pedra cae ao solo porque é a súa posición natural e canto máis pesada sexa a pedra cae máis rápido. Con todo, a teoría heliocéntrica mostrou que o fundamento desta explicación non era o correcto, polo que a idea que se consideraba certa ao longo dos anos anulouse.
A Galileo Galilei seguiulle o famoso astrónomo, físico, filósofo e matemático, estudando as caídas de obxectos. O traballo de Galilei, xunto co astrónomo Johannes Kepler, foi moi importante para fixar a teoría heliocéntrica, polo que era consciente dos retos que esta nova teoría expón. Co fin de estudar a caída de obxectos, Galileo realizou experimentos científicos moi precisos e, en contra do que afirmou Aristóteles, concluíu que os obxectos liberados ao mesmo tempo aterran xuntos, independentemente da súa masa. Tamén confirmou unha aceleración constante na caída [3].
Ideas que, como dixemos, non se correspondían coa explicación exposta por Aristóteles. Galileo deixou moitas preguntas sen resposta, por exemplo, non explicou por que a Terra vira ao redor do Sol. Con todo, realizou achegas interesantes para os seguintes investigadores e na historia da ciencia, unha vez máis, cuestionou o que até entón se consideraba unha verdade.
Isaac Newton foi o físico que recolleu as ideas até entón e enunciou a Lei da Gravitación Universal. É ben coñecida a historia da mazá que caeu a Newton, que lle fixo pensar na forza da gravidade [2]. Non sabemos si realmente ocorreu ou non, pero é certo que nalgún momento Newton preguntouse “POR QUE caería este obxecto ao solo?”. Impulsada pola curiosidade, o coñecemento e probablemente a imaxinación, Isaac Newton é un dos científicos máis coñecidos da historia. Segundo a súa teoría, as dúas partículas materiais interaccionan entre si mediante unha forza proporcional ao produto das súas masas e inversamente proporcional ao cadrado da súa distancia. Esta teoría coincide coa constatada experimentalmente por Galileo e explica que a Terra é a que xira ao redor do Sol.
Parece que estamos ante unha sólida teoría que explica o que pasa ao noso ao redor, pero se a historia nos ensinou algo é que sempre hai algo que mellorar. E si, a teoría de Newton tiña algunhas carencias. Funcionaba moi ben na Terra e bastante ben no sistema solar, pero fóra de aí parecía que o universo non seguía as leis de Newton. E entón que? Entón, Albert Einstein.
Si, foi o físico Albert Einstein quen, enunciando a Teoría Xeral da Relatividad, emendou as carencias da Gravitación Universal de Newton, ao dar unha explicación aos fenómenos que teñen lugar no Universo.
Necesitariamos un gran número de caracteres e unha gran capacidade para explicar ben a teoría de Einstein, polo que non entraremos niso por agora. Pero, unha vez máis, Einstein tamén viu o que todos vemos, pero pensando o que até entón ninguén pensaba.
Saiamos, por tanto, de cando en vez, fóra desas ideas que consideramos certas. Poñamos en dúbida o que nos ensinaron e preguntémonos o porqué do que sucede na nosa contorna. Pensemos doutro xeito, que é o camiño que, como mostra a historia, levounos até a verdade de hoxe. E quen sabe, quizais ti sexas o próximo revolucionario da ciencia que se menciona xunto a eses grandes nomes.
BIBLIOGRAFÍA:
[1] Montor, L. “Os paradoxos dos círculos: un fundamento clásico na teoría heliocéntrica de Nicolás Copérnico”, Academia, 2019.
[2] Hawking, S., “A brief history of estafe”, Bantam Press, chapter 1, 1988.
[3] Perilla, P., Lilia, M. “O fenómeno da caída libre en Galileo”, Tecné, Episteme e Didaxis (TED), núm. 18, pp. 97-106, 2005.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
