2014/07/01
310. zenbakia
eu es fr en cat gl
Aparecerá un contenido traducido automáticamente. ¿Deseas continuar?
Un contenu traduit automatiquement apparaîtra. Voulez-vous continuer?
An automatically translated content item will be displayed. Do you want to continue?
Apareixerà un contingut traduït automàticament. Vols continuar?
Aparecerá un contido traducido automaticamente. ¿Desexas continuar?
Arlanpe: catro xanelas paira entender a prehistoria biscaíña
Texto xerado polo tradutor automático Elia sen revisión posterior por tradutores.
Elia Elhuyar
A Deputación Foral de Bizkaia publicou recentemente na serie BAI (Escavacións Arqueolóxicas de Bizkaia) un libro sobre o xacemento de Arlanpe, no que se presentan os principais resultados das escavacións e investigacións levadas a cabo durante o período 2006-2012. A cova de Arlanpe atópase en Lemoa, na marxe dereita final do río Arratia, ao oeste do Atxa de Arlanpe. Actualmente, a boca da cova ábrese ao nordés. A pesar de non ser fácil de chegar, os "tesouros" arqueopaleontológicos atopados no lugar mereceron a pena. Nas escavacións participaron preto de 20 arqueólogos voluntarios, e os traballos de investigación foron realizados por outros 20 investigadores de diferentes centros de investigación. A coordinación dos traballos recaeu nos seguintes membros: Joseba Ríos Garaizar, do Centro de Investigación sobre Evolución Humana de Burgos (CENIEH), Diego Garate do Museo de Arqueoloxía de Bilbao, e Asier Gómez Olivencia, do Museo de Historia Natural de París.
Localización de Arlanpe con respecto a outros xacementos da zona e localización da cova en Atxa de Arlanpe. Ed. Joseba Ríos
O xacemento de Arlanpe está situado no val de Arratia, no termo municipal de Lemoa. Aínda que o xacemento foi descuberto en 1961, o seu verdadeiro potencial arqueolóxico púxose de manifesto coas primeiras sondaxes realizadas en 2006. En xeral, podemos dicir que a cova de Arlanpe foi utilizada tanto por humanos como por outros animais nos últimos 150.000 anos. Foi utilizado como refuxio por dúas especies humanas: os neandertales, ao longo do antigo Paleolítico Medio, e as nosas especies, especialmente no Paleolítico Superior e na Idade do Bronce. Nos estratos paleolíticos atópanse restos de animais cazados, os máis comúns son a cabra montés ( Capra pyrenaica ) e o sarrio ( Rupicapra pyrenaica ), coincidindo coa zona montañosa da zona. Con todo, tamén se atopan outras especies de carnívoros (ver táboa superior) e ungulados, entre os que destacan o cervo, o corzo, o reno de neve, o cabalo ou o ouro, como indicadores doutros ecosistemas próximos.
Na limpeza de sedimentos tamén se atoparon ósos de microvertebrados. Así, en Arlanpe identificáronse 34 taxones, 23 mamíferos, seis réptiles e cinco anfibios. Debido á estreita relación existente entre estas especies e o medio, os cambios nos taxones e no número de individuos reflicten os cambios na contorna. O mesmo ocorre co pole das árbores e outras plantas que atopamos no sedimento. Finalmente, podemos describir a escavación dos xacementos como un proceso de destrución controlada, xa que a información non recollida pérdese paira sempre. Como se viu, os xacementos ofrecen información variada, polo que é imprescindible o traballo coordinado de investigadores de diferentes campos paira obter o máximo de datos.
Se representásemos o pasado como una biblioteca, os xacementos arqueolóxicos e paleontológicos serían os seus parágrafos, páxinas ou folletos. No xacemento de Arlanpe separamos catro páxinas que non van consecutivamente. O primeiro, e o máis importante, son os niveis correspondentes ao Paleolítico Medio Antigo, que se sitúan ao final do Pleistoceno Medio, é dicir, fai 200-115 mil anos. Ademais da escaseza de xacementos desta cronoloxía, os de Arlanpe poderían ser un dos máis antigos da vertente cantábrica. Nestes niveis atopáronse ferramentas de pedra neandertales e obtívose información sobre a contorna. Estes grupos de neandertales fabricaron e utilizaron distintos útiles de roca, principalmente nos ARPEGIOS a base de lutita ou puntas e rascadores a base de rocas (ver táboa da páxina 48). Estes grupos controlaban amplas zonas desde Urbasa e Treviño até a costa biscaíña. Desde o punto de vista ambiental, parece que o clima final desta época foi bastante bo, e que os bosques se desenvolveron moito, sinal dunha época interglacial.
Maxilar dun home da Idade do Bronce en Arlanpe. Ed. Joseba Ríos
Outro fito importante no uso da cova foi fai 17.000 anos. Naquela época, os cazadores-recolectores de Solutrense utilizaron paira preparar a cova paira a caza. Estas curtas estancias e a súa interpretación vén dada pola cantidade e morfología dos utensilios de pedra, sendo especialmente importantes os útiles de caza. Outros utensilios son de óso e tamén se atoparon adornos, principalmente dentes de animais perforados. Estes niveis arqueolóxicos son especialmente importantes porque, a pesar de estar dentro do Solutrense, percíbese o inicio da Magdaleniense.
Durante a magdaleniense, fai uns 14.000 anos, a cova foi utilizada simbólicamente. Os cazadores-recolectores da época gravaron as figuras esquemáticas das mulleres nunha gran calcaria situada no centro da cova. Estes gravados parécense aos atopados en Francia e Alemaña e son moi escasos na península ibérica. Ademais, os de Arlanpe poderían ser un dos máis antigos descubertos en Europa. A ampliación destas representacións probablemente estea relacionada cos movementos cara ao norte dos grupos humanos que ocorreron no momento en que finalizaba a última glaciación, nun momento no que o centro de Europa era un lugar habitable de novo.
Na última xanela do pasado que nos ofrece Arlanpe (fai uns 3.500 anos, na Idade do Bronce), a cova utilizouse como tumba. Os ósos humanos desta cronoloxía atopáronse en diferentes zonas da cova. Ademais, una outeiro central pode estar relacionada cos ritos realizados neste contexto.
Una quinta xanela, esta vez fóra da prehistoria, debe situarse na época romana, IV da época. No século XX. A cova volveuse a utilizar de forma simbólica, construíronse as fosas e deixáronse as ofertas xunto cos ósos animais.
Está claro que Arlanpe é un dos lugares máis importantes paira coñecer a vida dos primeiros habitantes de Bizkaia e, ademais, proporciónanos información útil sobre outros momentos do Paleolítico. Xunto aos estudos que se están levando a cabo noutros xacementos (Santa Catalina, Lezetxiki, Bolinkoba, Balzola, etc.) e nos que estamos a traballar (Aranbaltza, Punta Lucero, Atxurra) paira seguir completando a biblioteca dos ecosistemas e a prehistoria do Cuaternario do País Vasco, será un bo gran de area.
Outros habitantes de Arlanpe
Algúns animais de Arlanpe: arriba, ósos de cabra atopados nas bancadas do Solutrense; abaixo, a dentadura leiteira de especies fermentadas descoñecidas e o tezo dun oso das covas. Ed. Joseba Ríos
O último oso de Bizkaia cazouse en 1871, até entón comprobouse a presenza das tres especies de osos.
Os restos máis antigos son restos de máis de 300.000 anos de Ursus deninge, atopados en Santa Isabel de Ranero. Esta especie é precursora do oso rupestre Ursus spelaeus. Este último comía menos carne que -- spelaeus ak-- oso pardo ( Ursus ardun ). O oso pardo chegou á península Ibérica ao final do Pleistoceno Medio e parece que o oso das covas caducou fai uns 28 mil anos.
En Arlanpe atopáronse restos tanto do oso das covas como do oso pardo: dentes e ósos de mans e pernas. Neste xacemento, o oso é o animal carnívoro máis común, e entre os seus fósiles, a dentadura láctea é a pegada máis abundante atopada. A cova foi utilizada como lugar de hibernación ou de agocho, e os críos perderían espontaneamente os dentes de leite tras a saída definitiva dos dentes.
Na cova de Arlanpe comprobouse a presenza doutros grandes, medianos e pequenos carnívoros, especialmente nos niveis do antigo Paleolítico Medio. Nos niveis do Paleolítico Superior a cantidade e diversidade de especies é moito menor. Identificáronse o leopardo, o raposo, o lobo, o cuón (canido que actualmente vive só en Asia), o tejón e o hiena. É máis, ao longo das escavacións tivemos a visita dun raposo que comproba o seu potencial como gorida.
Cando as pedras falan
Industria pétrea do antigo Paleolítico Medio: Cantil 1-6, 7-8 lutitas. 1-6: puntas, rascadores e láminas afectadas. 7: Emotivo de príncipe. 8: ferro. Ed. Joseba Ríos
As investigacións sobre ferramentas pétreas poden achegar información útil. Analízase a materia prima dos útiles de pedra paira coñecer a súa orixe. En Arlanpe predominan dúas materias primas: a lutita e o cantil. A primeira pódese atopar na zona, no río Arratia, a un quilómetro da cova. Pola súa banda, na zona de Arlanpe pódese atopar na costa biscaíña (tipo flysch), en Treviño, Lozan e Urbasa, e en cada un dos lugares distínguense os distintos tipos de rocas. Por tanto, en moitos casos podemos coñecer a orixe da materia prima, e así coñecer o campo de influencia do equipo humano, ben sexa pola recepción directa da materia prima nesa zona ou polo seu intercambio con outros grupos.
Exemplos da utilización de utensilios de pedra poden ser o corte de carne e o cultivo de coiro ou madeira. O uso de diferentes materiais xera indicios diferentes e, a través dos ensaios actuais, somos capaces de ver paira que se utilizaban no pasado os diferentes instrumentos.
A produción dos instrumentos estaba condicionada pola materia prima e polo tipo de ferramentas que se pretenden obter, polo que se utilizaron diferentes técnicas na fabricación dos útiles de pedra. Debido á evolución no tempo destas técnicas utilizáronse paira subdividir o Paleolítico.
Por exemplo, no que respecta á produción en serie de instrumentos similares, podemos situar á técnica Levallois como precursora do taylorismo, aparecida fai 300 mil anos na península ibérica.
Por último, a investigación holística das pedras proporciónanos información sobre a actividade económica dos grupos humanos e a planificación dos mesmos, é dicir, que tipo de materias primas empregáronse e a que distancia do xacemento achábanse, a porcentaxe de cada materia prima, o proceso técnico de fabricación das pedras e a súa utilización. Os cambios que se produciron ao longo do tempo e as diferenzas que podemos atopar nos distintos lugares de cada época son útiles paira comprender as sociedades dos cazadores.
Máis información
www.bizkaia.net/arquivos/04/patrimonio/Kobie/PDF/7/Kobie_bai_3_web.pdf
http://antiquity.ac.uk/projgall/rios-garaizar329/
Rios-Garaizar, J.; Garate, D.; Gómez-Olivencia, A.; Arceredillo, D.; Iriarte, E.; García, A.; San Pedro, Z.: "O final do Solutrense no oriente cantábrico a través das ocupacións da cova de Arlanpe" (Lemoa, Bizkaia). Zephyrus LXXII, 15-38.
Gómez-Olivencia, A.; Arceredillo, D.; Rios-Garaizar, J.; Garate, D.; Iriarte, E.; Pedro, S.G. : 'Dental Anomalies in the Mandible of Capra pyrenaica: Presence of Two Permanent Fourth Premolars in a Pleistocene Wild Goat from Arlanpe Cave" (Bizkaia, Northern Spain). Int. J. Osteoarchaeol, 23 (2013), 737-745.
Agradecemento
Paira os traballos realizados en Arlanpe foi imprescindible a colaboración das persoas que participaron nas escavacións. O libro editado pola Deputación Foral de Bizkaia é froito do traballo dun equipo multidisciplinar que participou no proxecto de investigación. Grazas ao pobo e ao concello de Lemoa, á Deputación Foral de Bizkaia, ao Goberno Vasco, á Fundación Barandiaran, a Eusko Ikaskuntza e á Asociación Cultural Arpea pola súa colaboración na escavación e a investigación.
