Tritón pirenaico, fósil vivo
Nas zonas máis altas, e debido ás súas peculiaridades xeográficas, topográficas e climáticas, as condicións de vida poden cambiar drasticamente e por tanto aos seus habitantes. Por iso, as duras condicións climáticas destas zonas fan que os altos montes constitúan una auténtica barreira natural paira a expansión de diferentes seres vivos. Pero, ao mesmo tempo, exercen a función de refuxio paira outros, e son moitas as especies que, como consecuencia dos cambios producidos nos seus lugares de orixe, tiveron que esconderse nas súas familias.
O tritón pirenaico ( Euproctus asper ) é un interesante anfibio que habita nos ríos e arroios dos Pireneos, e que, pola súa anatomía, fisiología e adaptacións, é considerado como o modelo dos tritones que habitan nas gladiciones en toda Europa.
A medida que cesaron as gladiaciones e o clima foise amornando, os animais adaptados paira vivir nesas épocas frías tiveron que migrar. Algúns, os máis móbiles, dirixíronse cara ao norte en busca do frío, e outros moitos buscaron refuxio nas alturas. Estes últimos, e tras quedar illados nas alturas, crearon novas especies en miles de anos. Con todo, estas especies, en ocasións, seguen presentando características que lembran a súa orixe glacial. E iso é o que lle pasa ao tritón pirenaico.
De feito, o tritón pirenaico é un sólido urodelo adaptado paira vivir en ríos fríos e rápidos como os que se sucedían nas glaciaciones. Este anfibio, tamén se pode adiviñar na súa anatomía como reófilo –corrente–, cun corpo e cabeza moi aplanados, paira contrapor a menor superficie posible da corrente de auga, e cuxos extremos dos dedos están provistos dunha prolongación en forma de clave negra, paira poder abordar mellor as pedras do fondo. Por outra banda, e co fin de evitar a flotabilidad, os pulmóns están moi reducidos, polo que se trata dun sistema respiratorio especial deste animal, cuxa respiración cutánea é a principal vía paira satisfacer as súas necesidades de osíxeno
a.
O predominio da respiración cutánea está estreitamente relacionado co hábitat no que vive o tritón pirenaico. De feito, a auga das regatas altas, frías e rápidas, consómese en osíxeno, polo que a respiración cutánea pode ser suficiente paira satisfacer as necesidades metabólicas deste animal. En augas estancas e amornadas a cantidade de osíxeno é moito menor, polo que este sistema non é suficiente paira cubrir a demanda metabólica do animal. En consecuencia, o tritón pirenaico é un anfibio estenotermo, é dicir, cunha estreita marxe de tolerancia aos cambios, que só pode vivir en augas con temperaturas inferiores aos 15ºC. Se a auga volve quentarse por encima deste nivel, pode sufrir lixeiras subidas de verán e entón mergúllase nos fondos dos pozos profundos ata que a temperatura volva aos niveis anteriores.
Isto limita por suposto a capacidade de dispersión do animal e establece una forte vinculación cos superiores. Por iso, nos Pireneos, este tritón só se pode atopar entre altas de 700 e 2500 m, aínda que a súa altura óptima é de 2.000 metros.
A pesar da súa forte tolerancia ao frío do tritón pirenaico, cando chega o inverno salgue da auga a hibernar, do mesmo xeito que o resto dos anfibios. Nada máis empezar os xeos, estes animais escóndense baixo as pedras ou brións da zona do río, reducíndose a actividade metabólica ao mínimo até a chegada da primavera. A duración da hibernación varía moito en función da altitude na que se atope o animal, pero nos domicilios máis altos, a altitudes duns 2.500 m, pode ser de oito ou nove meses. A finais de primavera e principios de verán, os tritones pirenaicos e as femias, tras finalizar o hibernación, reúnense nos ríos das regatas altas paira reproducirse. Estes urodelos tamén teñen fecundación interna, pero non se axustan ao modelo dos tritones que se reproducen en estancos.
Pola contra, paira asegurar a fecundación en augas rápidas, aínda que non se dispoña dunha copla real, un certo axuste ten vantaxes. Por tanto, o macho disposto a fecundar algunha femia, colócase nun bordo de río onde a corrente non é demasiado grande e espera coa cola inclinada cara arriba. Se outro tritón aproxímase bastante, captúrao con cola e dentes, atascando moi ben. Se o tritón capturado tamén é macho, despois de una breve paxarela, cada un segue o seu camiño. Pero si é femia, mentres frega cos dedos das patas traseiras, o macho móvese ata que as cloacas tóquense. Inmediatamente despois, deixa un espermatoforo entre os beizos crujientes e, empuxándoos coas patas traseiras, faio entrar no interior da cloaca da femia. Este axuste pode durar unhas horas e durante ese tempo o macho solta un catro espermatoforos, repetindo o proceso repetidamente.
A posta prodúcese durante os meses de xullo e agosto. A femia, valéndose do órgano ovipositor formado polos beizos crocales, pega os ovos individualmente nos recunchos ou tramos de roca, elixindo paira iso as rendijas máis escondidas. Así, por unha banda, a corrente de auga non arrastrará estes ovos con tanta facilidade e, doutra banda, tamén quedan protexidos dos inimigos. Estes ovos son esferas brancas amarelas duns 5 mm de diámetro, recubertas por unha capa protectora lingirdada duns 2 mm de espesor.
Vinte ou trinta días despois, o embrión alcanzará o seu pleno desenvolvemento e producirase a eclosión da larva. Estas larvas adoitan ter una lonxitude inicial de 12 mm, pero tras un ano de desenvolvemento poden chegar a uns 5 cm. Do mesmo xeito que ocorre na maioría dos urodelos, no caso do tritón pirenaico o corpo das larvas adoita ser alargado, as patas dianteiras desenvólvense antes que as traseiras e a ambos os dous lados da cabeza ven rechamantes branquias exteriores a plumas.
Estas larvas, una vez superada a metamorfose, terán que pasar dous invernos máis paira chegar á madurez sexual, xa que a idade do tritón será de tres ou catro anos. Por tanto, tendo en conta que a supervivencia media do animal adoita roldar os sete anos, cabe destacar que máis da metade dese tempo dáse en forma de larva.
Pero tanto as larvas como os adultos, os tritones pirenaicos son sempre uns magníficos depredadores que percorren cada día os pavimentos submarinos en busca de caza. As súas presas, sobre todo moluscos – Bithynella, Limna, Ancylus, Pisidium... – crustáceos –ostracodos e anfípodos–, tricópteros, efemerópteros, plekopteros, dipteros e lumbricidas. Tamén ovos e larvas da súa mesma especie; como ocorre en moitos outros urodelos, no caso do tritón pirenaico o canibalismo tamén é común. Doutra banda, a troita é o inimigo máis apaixonado do tritón pirenaico, e atopar este anfibio nos ríos nos que é abundante non é tan fácil.
En canto á distribución do animal, o tritón pirenaico, como o seu nome indica, é endémico nos Pireneos e habita nos ríos e arroios situados na vertente norte e sur desta cordilleira. As poboacións máis abundantes atópanse no centro do Pirineo, e o límite sur da área de distribución da especie está formado polas cadeas montañosas Guara, Riglos e Santo Domingo.
En canto ao País Vasco, podemos atopala nos límites entre Zuberoa e Navarra, e nos arroios próximos a este límite: Abaurrea en Goikoa, Mintxate, Belabartz, Iratin... a poboación occidental é de Quinto Real.
FICHA TÉCNICA FOCHA COMÚN |
ESPECIE : Fulica atra FAMILIA : RÁLIDOS ORDE : GRUIFORMES CLASE : AVES |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
