Tritón palado, peculiar danzante de vodas
Como normalmente a maioría dos animais salvaxes escóndense a toda velocidade, é difícil, si non é a través dos libros, coñecer os detalles das súas vidas e costumes. Con todo, hai excepcións que se poden observar con calma. Si empezamos a fixarnos nos pozos que case sempre evitamos, por exemplo, atopariamos entre moitos outros seres vivos, os tritones. Polo seu carácter tranquilo e por ser os máis estendidos na súa contorna, son os tritones palmeados os máis fáciles de atopar. Por iso a súa incrible danza de vodas pode ser un espectáculo paira calquera que o tente.
O tritón pálido ( Triturus helveticus ) é un esvelto anfibio de pequeno tamaño. Os machos teñen una lonxitude de 55-70 mm e as femias algo máis, duns 60-80 mm. O corpo destes anfibios está vestido de suave pel parda decorada con cicatrices negras. A parte inferior é esbrancuxada e na parte central e longitudinal ten una pegada de cor laranxa como adorno.
A ambos os dous lados da cabeza pódese distinguir a pegada escura que pasa polos ollos. O dimorfismo entre os sexos é evidente. En xeral, a femia é algo maior que o macho e máis redondeada, cunha cor máis clara. Pero, sen dúbida, o mellor momento paira diferenciar o macho da femia é o celo, xa que os machos adquiren una indumentaria nupcial inconfundible neste temor: desenvolven un elegante penacho nas costas e sobre todo na cola e a punta da cola termina nun filamento negro de 5-6 mm. Doutra banda, os testículos ínchanse totalmente e desenvolven membranas entre os dedos das patas traseiras formando pés palmeados. De aí o seu nome de “palmado”.
Como na maioría dos anfibios, una fase do ciclo de vida dos tritones palmeados é de obrigado cumprimento na auga, é dicir, de orixe larvario, polo que en época reprodutiva viven en humidais. Trátase, por tanto, de zonas de charcas, charcas, lagos, abrevaderos, pantanos ou arroios. Aínda que poden aparecer en correntes de auga, os pozos inertes gústanlles moito máis.
Parece que a presenza de vexetación ou non, ou o tamaño da charca non condiciona a presenza destes anfibios, así como pequenos puntos de auga como os abrevaderos das fontes son aptos paira o seu cría. Doutra banda, pódense atopar tanto na chaira como en terras baixas como no monte (entre 1.500 e 2.000 metros). Por tanto, tamén habitan bosques, pasteiros de montaña e outros moitos hábitats, sempre que existan os espazos húmidos necesarios.
En canto á distribución, podemos dicir que se trata da especie occidental de Europa, que se estende desde a rexión cantábrica até Francia, Gran Bretaña, Benelux e Suíza (río Elba), que é a orixe do latín “helveticus”. Na península Ibérica só podemos atopala no norte, na liña que vai de Galicia a Cataluña. Os humidais atlánticos son o lugar idóneo paira atopar a especie en Euskal Herria. Con todo, na vertente mediterránea tamén é abundante entre o sur da Ribeira de Estella e as Bardenas. Ao sur destes territorios secos, aínda que se pode atopar de cando en vez, é extremadamente pobre.
Aínda que estes urodelos teñen una forte relación coa auga, fanse máis secos fóra da época reprodutora. No entanto, una vez en terra, deben pasar o día gardado baixo pedras ou troncos paira non deshidratarse e só poden deixar o agocho á noitiña paira saír á caza. Durante as batidas adoitan capturar insectos, lombrigas, crustáceos e outros pequenos invertebrados. A finais do outono nas rexións máis frías gárdanse entre hojarasca e pedras paira hibernar, pero en xeral, teñen una actividade de case todo o ano.
A principios de primavera comeza un período de celo que pode prolongarse até o verán. A partir de xaneiro ou febreiro comezan a porse en contacto coa auga e enseguida inícianse os sorprendentes xogos de vodas. O primeiro paso que se dá é coñecerse uns a outros e, entón, o macho comeza a prestar atención ás persoas que lle rodean. Cando se atopa con outro macho sepáranse inmediatamente, pero si é femia, comeza una peculiar danza de vodas. En primeiro lugar, cortando o camiño a travesas da femia. A continuación, a cola inclínase cara á zona da femia e comeza a axitar coa punta bailando.
Este movemento provoca una corrente de auga que envía ás parella sustancias olorosas con mensaxe bioquímico, sugeriendo un sinal de fecundación. Con todo, para que se produza a fecundación, o espermatoforo do macho (pequena estrutura con masa de espermio) debe chegar á cloaca da femia, paira o que utilizan una curiosa forma de proceder: una vez que a femia foi cultivada, o macho salgue a pé e, se a parella está disposta a reproducirse, séguelle. O macho entón solta o espermatoforo ao fondo da auga e a parella recólleo coas cloacas e o internaliza fecundando os ovos que leva dentro. Non se dá por tanto coplas, pero se produce una fecundación interna.
Uns días despois da fecundación, cara a marzo ou abril, a femia pon con coidado e un a un 200-300 ovos. Pero paira evitar que os inimigos os descubran, sérvese da tapa adhesiva que teñen os ovos, paira deixalos ben atados aos mares vexetais. Cando as condicións meteorolóxicas permíteno tárdase un par de semanas ou máis en producirse a eclosión. Con todo, as larvas extraídas dos ovos poden separarse facilmente das larvas dos anuros (sapos e ras). De feito, as larvas dos tritones non son tan grandes como os renacuajos e presentan branquias externas.
Doutra banda e a diferenza dos renacuajos, primeiro extráense as patas dianteiras. Estas larvas son hábiles depredadores que se alimentan intensamente de insectos, crustáceos, moluscos e outras pequenas larvas. Cando alcanzan un nivel de desenvolvemento adecuado, sofren un proceso de metamorfose e desenvolven as estruturas necesarias paira una vida seca. Tras todo iso, convértense en pequenos tritones de 30 mm de grosor. Con todo, a alta mortalidade fai que apenas alcancen a metamorfose e destas, só una delas chegará a ser una desas curiosas danzantes de vodas.
Especie: Triturus helveticus |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
