No corazón da primavera, o corazón da primavera
Primuláceo típico de primavera. Talvez o lector lembre o que escribimos fai dúas primaveras sobre a temperá flor de San José do mesmo xénero, polo que non volveremos a reformular aquí as características xerais referidas ás familias e xéneros desta especie.
En canto á flor de primavera, é una planta herbácea, de tamaño medio-pequeno de 10-30 cm, cun rizoma curto nas raíces. As follas sitúanse en rosas ao pé da planta. A parte superior da folla é verde intenso e a parte inferior grisácea.
As flores crecen nos extremos das longas e forman guindas. Son moi abundantes e de cor amarela intenso. Segundo a altitude, florece entre marzo e xuño. Froito, a cápsula é ovoide e contén numerosas sementes.
A flor de primavera pódese atopar desde o nivel do mar até os cumes montañosos e en diferentes lugares, de maneira que se atopa dispersa en cantiis, brezales, pasteiros, boj e robledales, principalmente. Bastante común en Álava e Navarra. En Europa, pola súa banda, a distribución é ampla, chegando até Cáucaso e Siberia.
Esta especie foi moi utilizada como herba medicinal, entre as súas sustancias menciónanse a saponina chamada primulina e os distintos glucósidos. Utilízanse todas as partes desta planta e os rizomas son os máis apreciados. Adoitan utilizarse contra o catarro, a bronquite e a gripe, e son moi bo expectorante.
As flores, pola súa banda, consideráronse diuréticas e antiespasmódicas, e as follas considéranse ricas en vitamina C. Advirten de posibles dermatosis nos defuntos. Doutra banda, cabe mencionar que esta planta é una das máis utilizadas nos xardíns entre os primuláceos.
Familia: primuláceos |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
