Tritón (I)
Si no número anterior diciamos que Neptuno presentara moitas sorpresas e incomprensibles problemas, agora podemos dicir o mesmo de Tritón. É máis, este satélite de Neptuno foi o protagonista da última fase da viaxe do Voyager-2. Debido ás peculiaridades das súas características, Tritón atraeu a atención dos investigadores desde que chegaron as primeiras fotos á Terra, desprezando tamén a Neptuno a un segundo plano.
Antes de achegar o Voyager 2 a Tritón, era coñecida una característica que distingue a este satélite de todas as demais do Sistema Solar: a dirección retrógrada do movemento de translación. É dicir, o movemento de rotación de Neptuno sobre o seu eixo e as direccións de translación de Tritón ao redor de Neptuno son opostas. Ademais, o percorrido de Tritón non se atopa no plano do ecuador de Neptuno. Estas dúas particularidades fixeron xurdir as conxecturas sobre a orixe de Tritón.
Os astrónomos cuestionaran que o proceso de creación de Tritón foi como o doutros satélites do Sistema Solar. Con todo, estas particularidades non bastaron paira cambiar a imaxe preliminar deste satélite. Por iso sorprendéronse cando as cámaras de Voyager 2, en lugar dun aspecto totalmente xeado e lento, mostraron una superficie nova e de circunstancias xeolóxicas moi diferentes. Doutra banda, detectouse un campo magnético débil e una atmosfera delgada.
Na seguinte táboa móstranse as características físicas dos Tritones que se puideron medir. Como se pode observar, Tritón é un pouco menor que a Lúa e en canto ao seu tamaño e densidade pódese dicir que Plutón é moi similar. Ao parecer, Tritón está formado por unha mestura de roca e xeo, e non só de xeo, como pensaban algúns astrónomos. O xeo interior sería maioritariamente de auga, aínda que nas proximidades da superficie é máis abundante o de nitróxeno.
A atmosfera parécese á do Titanio. Xunto con este satélite e a Terra de Saturno, son os únicos que teñen como compoñente principal o nitróxeno. O outro compoñente é o metano, pero hai moi pouca cantidade. Por suposto, a altura da atmosfera é baixa, pero ten polo menos 800 km. Tamén se observaron capas de néboa e nebulosidade até unha altura aproximada de 25 km. Supostamente estas nubes están formadas por xeadas de metano ou partículas de aerosois ou hidrocarburos producidos pola interacción deste gas coa luz do Sol. Os ventos sopran no hemisferio sur (cando se puido estudar mellor) cara ao nordés ao redor da superficie e cara ao oeste na parte superior. Realizáronse tamén estimacións da velocidade dos primeiros, sendo o resultado duns 5 m/s.
A seguinte característica da táboa é a temperatura. O seu valor está por baixo do punto de conxelación do nitróxeno. Por iso, o Voyager 2 ensinounos as tres cuartas partes do hemisferio sur cubertas de neve nitróxeno. Neste hemisferio é a última parte da primavera. Todos os sinais indican que Triton é máis frío que o propio Plutón.
No seguinte número trataranse as incidencias xeolóxicas de Tritón e os compostos orgánicos detectados en superficie. A continuación falaremos das últimas ideas acerca da súa orixe, xa que están relacionadas co proceso de formación da atmosfera e con estas incidencias xeolóxicas.
Segundo todos os expertos, Neptuno formouse a partir da acración de gases e corpos pequenos (como Júpiter e Saturno) nunha época na que o sistema solar estaba a emerxer, fai uns 4.500 millóns de anos. Con todo, o seu sistema de satélites e aneis, é dicir, os residuos do proceso de formación, deberían ser máis numerosos. Esta escaseza de residuos podería deberse a Tritón. Segundo esta hipótese, en principio Tritón tivese a súa órbita ao redor do Sol, pero ao chocar con algunha lúa de Neptuno ou este planeta podía atraer ao seu sistema.
O choque explicaría as peculiaridades do movemento de translación de Tritón antes mencionado, e ademais o novo satélite sería responsable da relativa “limpeza” da contorna de Neptuno. Nun principio Tritón podería ter una órbita moi excéntrica, pero a forza mareal xerada polo planeta tería un dobre efecto, por unha banda a circularización da órbita e por outro o quecemento interior de Tritón debido ás forzas de fricción xeradas polas mareas. Esta enerxía interna sería a que transformou a superficie geológicamente activa.
Trasladando esta hipótese ás conclusións finais, a atmosfera sería debida ás emisións de gases internos. É dicir, a creación e perda da atmosfera en Tritón produciríase como en cométalos (Este proceso foi estudado pola sonda Giotto cando se achegou ao Halley Kometa). Por tanto, podería ser o corpo creado na Nube de Triton Oort, o cometa xigante.
Como xa se comentou, o próximo número analizaremos outras particularidades deste interesante astro.
|
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
