A revolución das telecomunicacións
Os satélites de telecomunicacións paira a realización de obras internacionais foron espaciados por primeira vez na década dos 60, formando inmediatamente una rede denominada Intelsat, que abarca toda a Terra. En Europa, en 1977 creouse o consorcio Eutelsat paira facilitar as comunicacións por satélite de todo o continente e na actualidade conta con 26 membros.
Mentres algúns do catro satélites Eutelsat I lanzados espacialmente entre 1983 e 1988 atópanse en continuo funcionamento, outros están en reserva ou alugados paira servizos de televisión. A segunda xeración de satélites (Eutelsat II) está composta por catro unidades que se lanzarán na década na que nos atopamos. O tráfico de información que soportará Eutelsat será o correspondente a 23.000 canles telefónicas. Francia, pola súa conta, lanzou entre 1984 e 1988 tres satélites Telecom que abarcan case toda Europa.
Avánzase pola investigación sobre satélites, a redución de custos e a difusión da capacidade de comunicación. As antenas que son moi orientativas paira lograr estes dous obxectivos teñen gran importancia. O mellor paira as emisións de televisión sería que a zona á que se quere prestar o servizo fose una única antena, pero a zona ocupada polos satélites non coincide nin moito menos coas fronteiras nacionais. O desenvolvemento de receptores máis sensibles aumentará as superficies de cobertura. Por tanto, estamos ás portas do servizo de televisión europeo.
Nun proxecto común entre Alemaña e Francia desenvolvéronse dous proxectos de satélite de telecomunicacións: TV-Sat e TDF-1. O satélite Olympus da Axencia Europea do Espazo inclúe tamén un módulo de emisión de televisión.
As radiofrecuencias utilizadas polos satélites de telecomunicacións son cada vez maiores. Os primeiros satélites de comunicacións usaban frecuencias comprendidas entre 4 e 6 GHz, aínda que este rango de frecuencias está practicamente saturado. Eutelsat e Telecom utilizan frecuencias de 11 a 14 GHz. Os satélites de emisión aliméntanse a 18 GHz e transmiten a 12 GHz. O uso de frecuencias máis elevadas débese a unha maior anchura de banda, o que facilita a superación das interferencias cos sistemas terrestres.
Desgraciadamente, a choiva dificulta a propagación de frecuencias maiores a 10 GHz e aumenta a medida que aumenta a frecuencia. As grandes tormentas son moi daniñas e Europa prestou especial atención á investigación neste campo. O satélite italiano Sirio, lanzado ao espazo en agosto de 1977, realizou ensaios de expansión e comunicación en frecuencias comprendidas entre 11 e 18 GHz.
A probabilidade de fortes tormentas é moi variable ao longo de Europa. Teoricamente, evitar a interrupción das comunicacións pódese conseguir utilizando transmisores máis potentes, pero estes son caros e os enxeñeiros deben traballar o equilibrio entre a potencia e a interrupción das transmisións. Se se quere que o número de interrupcións no peor dos países analizados por Sirio a nivel tormentoso en Italia sexa inferior a 50 min/ano, a 12 GHz a potencia debe multiplicarse por 17 respecto ao día do ceo. Aínda que este número é aceptable, paira alcanzar o mesmo nivel de fiabilidade a 20 GHz, a potencia debería ser 700 veces maior e a 30 GHz 170.000 veces maior. Se o número de interrupcións é de 9 horas/ano, o factor multiplicador de potencia a 30 GHz será só 21.
Por iso, os novos satélites europeos, ademais de ofrecer servizos concretos, poden considerarse laboratorios de ensaio.
As fibras ópticas e os satélites son os principais responsables dos cambios que se están producindo no ámbito das telecomunicacións. A área de fibras de sílice utilizada na transmisión óptica presenta un índice de refracción superior ao do recubrimiento.
No caso dos cables en xeral e no caso dos cables ópticos en particular, é moi importante a frecuencia dos sinais que salguen de estaciónelas repetidoras. No caso das fibras, cando a velocidade de transmisión non é moi elevada, a distancia entre repetidores depende da atenuación dos sinais. A atenuación depende principalmente da lonxitude de onda e do material da fibra. Canto menor sexa a atenuación, maior será a distancia entre os repetidores de sinal.
Algunhas fibras baseadas no fluoruro de zirconio, en grandes lonxitudes de onda intra infravermella, presentan un grao de atenuación moi baixo. Por iso, sería posible instalar cables entre os continentes submarinos sen repetidores de sinal.
Europa foi moi eficiente nos ensaios de transmisión óptica. As primeiras investigacións iniciáronse en 1977 e levaron a cabo en Reino Unido, Italia e Alemaña. En consecuencia, paira 1988 en Francia había instalados 500.000 quilómetros de fibra óptica, algo máis en Alemaña, 200.000 quilómetros en Italia e 800.000 no Reino Unido. Os sistemas ópticos foron moi adecuados a longas ou moi longas distancias e a substitución dos cables telefónicos de cobre, tanto nos fogares como nas oficinas, provocará grandes cambios nas redes de telecomunicacións. Desta forma obterase un RDSI de amplo rango. Esta nova vía en Europa coñécese como IBC, é dicir, Comunicación Integrada a Distancia Ancha.
A través de IBC integraranse os servizos interactivos e as emisións en xeral. Transmisión de datos a alta velocidade, videomembranas, videoteléfono, emisións de televisión, acceso a videotecas, programación de televisión elegible, televisión participativa, etc. poderán utilizarse simultaneamente e co mesmo sistema.
Aínda que as empresas estarán interesadas nos referidos servizos, os impulsores dos servizos serán a televisión por cable ou a televisión de programación elegible. Xa se realizaron as primeiras probas en Reino Unido, Francia, Alemaña, Suíza e Italia.
En 1986, o EVE iniciou no ámbito IBC o programa RACE (Investigación e Desenvolvemento de Tecnoloxías Avanzadas de Comunicacións en Europa). Os obxectivos deste programa son a creación de prototipos paira o ano 1990 e o desenvolvemento de sistemas comerciais paira o ano 1995. As áreas de traballo son a transmisión de fibra óptica, a transmisión e conmutación dixital e os servizos a distancia estreita e ampla paira empresas e particulares.
Con todo, o papel dos cables de fibra óptica e dos satélites non son alternativos senón complementarios. Un satélite, por exemplo, está visible paira una antena situada en zonas pechadas ou montañosas. O sistema por satélite é moi flexible paira comunicarse con outros lugares, redistribuír a capacidade de comunicación ou emerxencias. As redes dixitais de telecomunicacións de amplo rango poden construírse antes con satélites que con fibras, a condición de que as pequenas estacións próximas ao usuario sexan económicas.
A emisión por satélite é o primeiro paso neste campo. Cando o IBC sexa operativo, os usuarios que se atopen fose das “illas ópticas” recibirán directamente os programas e os residentes nas illas ópticas serán recolleitos nos centros de servizos e mesturados con outros programas. Por tanto, hai que pensar e programar de forma integrada a emisión por satélite e a televisión por fibra óptica. Pode ser una boa oportunidade paira crear novas regras en televisores de alta definición.
No caso das comunicacións móbiles, cando as distancias non son moi grandes, a radio é a que ofrece as mellores opcións. Pola contra, os satélites son os máis adecuados paira comunicacións móbiles a grandes distancias. As compañías telefónicas europeas buscan un sistema unificado nunha frecuencia de 900 MHz. De logralo, cada usuario disporá dun único equipo de comunicación, aínda que estea noutro Estado.
Por último, cabe sinalar que paira poder levar a cabo os grandes avances tecnolóxicos teoricamente requírense industrias de alta tecnoloxía e una maior coordinación entre os Estados.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
