Hasiera »   Erreportajeak »   Suizidioa Zergatik? Nola aurre egin?

Suicidio Por que? Como afrontalo?

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Na actualidade, o suicidio é un grave problema de saúde pública, xa que na maioría dos territorios sitúase no dez primeiros postos nas listas de causas de morte. En Estados Unidos, por exemplo, en 1996, 30.862 persoas suicidáronse. En canto ao País Vasco, en Gipuzkoa desde o 1 de xaneiro de 1996 até o 30 de xuño de 1997 o 15,5% dos traumatizados graves foron suicidios. Con todo, segundo algúns investigadores, estes números deberían ser maiores, xa que moitos suicidios considéranse en realidade un accidente ou una morte natural. Ademais, nos últimos anos o suicidio aumentou considerablemente, sobre todo entre os mozos.

A pesar da dificultade de valorar a incidencia, prevalencia e tendencia de comportamentos suicidas, podemos considerar, sen dúbida, que existen varios factores asociados ao suicidio. Neste sentido, estudos epidemiolóxicos realizados a partir de mostras amplas de episodios de suicidio indican a existencia de importantes factores de risco sociais e psiquiátricos asociados ao comportamento suicida. O coñecemento e a resolución destes factores de risco pode supor avances na prevención do suicidio.

Enfermidades psiquiátricas

En 1959, Robins et ao. demostraron por primeira vez que existen conexións entre o suicidio e as enfermidades psiquiátricas. No estudo realizado por estes investigadores, o 94% dos suicidios estudadas demostraron padecer una enfermidade psiquiátrica durante o suicidio. O 45% tiña problemas afectivos e o 23% tiña como diagnóstico o alcoholismo. Outros estudos confirmaron que a depresión, o alcoholismo, o abuso de drogas e a esquizofrenia son enfermidades psiquiátricas moi relacionadas co suicidio.

Depresión

A depresión é, sen dúbida, a enfermidade psiquiátrica máis frecuente asociada ao suicidio. Ao mesmo tempo, estímase que o risco de suicidio nos pacientes que sofren depresión maior é do 19%. Por iso, a pesar da dificultade da prevención do suicidio, parece imprescindible determinar o grao de gravidade do suceso depresivo paira analizar o risco real de suicidio dos pacientes deprimidos.

Entre as enfermidades depresivas demostráronse diferenzas entre pacientes aos que se diagnosticou sen dúbida a depresión maior e aqueles que non cumprían todos os requisitos paira iso. Por exemplo, neste segundo grupo, o suicidio dáse sobre todo en homes, a miúdo relacionado co abuso ou dependencia do alcol, con problemas de identidade ou cunha grave enfermidade física predepresiva. Pola contra, a depresión maior dáse sobre todo nas mulleres e en moitos casos o diagnóstico é único.

Por outra banda, no tres primeiros meses da depresión maior ou nos episodios depresivos que se repiten, o risco de suicidio é maior.

O deber de tratamento e asistencia psiquiátrica necesaria paira evitar e previr o suicidio dos enfermos deprimidos ha suscitado serios debates. Segundo algúns estudos, son moi importantes os tratamentos psicolóxicos e/ou farmacolóxicos adecuados da depresión paira reducir os factores de risco paira o suicidio. Por iso, no tratamento antidepresivo habería que utilizar algún fármaco, sobre todo naqueles casos nos que o risco de suicidio é evidente.

Con todo, no estudo realizado por Isometsä et ao. en 1994 púxose de manifesto a situación real. Por exemplo, só o 45% das suicidas con depresión atopábase en tratamento psiquiátrico cando se suicidou, mentres que só o 3% inxerira fármacos antidepresivos a doses adecuadas. Segundo outro estudo realizado, máis da metade dos deprimidos estivo cun médico durante os tres meses previos ao suicidio, pero só a metade deles recibiu algún fármaco antidepresivo e só un terzo deles contiña restos de antidepresivos na autopsia. Segundo todos estes datos, a falta de tratamento, o tratamento inadecuado ou o mal cumprimento do tratamento poderían facilitar un comportamento suicida. Así mesmo, comprobouse que tanto os diagnósticos adecuados como os tratamentos con fármacos antidepresivos reducen significativamente o risco de suicidio dos pacientes deprimidos.

Alcoholismo

Nos alcois o número de suicidios tamén é moi superior ao da poboación xeral. Publicouse que o risco de suicidio dos alcoholicos actuais é do 8-11%, pero que nos alcois en tratamento descende ao 3,4%. Con todo, obsérvase que máis da metade dos suicidios alcohólicos sofren outro tipo de enfermidades psiquiátricas antes de morrer. Segundo isto, a interacción entre alcoholismo e outras enfermidades psiquiátricas é un factor de risco importante paira o comportamento suicida.

A miúdo o alcoholismo e a depresión aparecen unidos, sendo o risco de que os alcohólicos sufran depresión o dobre que o non alcohólicos. Ambos os problemas son máis frecuentes nas mulleres á vez, pero ademais a orde de aparición tamén estaría relacionado co xénero. Por exemplo, no 78% dos homes aparece primeiro o alcoholismo e deprímense como consecuencia deste alcoholismo. Nas mulleres, con todo, o primeiro problema é a depresión no 66% dos casos, e probablemente por esa depresión aparece o alcoholismo.

Por outra banda, parece que o abuso de alcol ten moito que ver co suicidio dos mozos. Por exemplo, o 50% dos mozos finlandeses que morreron suicidándose tiñan un grao de alcol en sangue suficiente paira detectar. Na poboación nova, cada vez máis, ademais do alcol, aparecen outras drogas como uno dos factores máis importantes relacionados co suicidio.

Esquizofrenia

A esquizofrenia é a miúdo outra enfermidade psiquiátrica relacionada co suicidio. Os pacientes que padecen esquizofrenia teñen entre 10 e 20 veces máis risco de suicidio que a xente normal, á vez que uno dos principais motivos de morte prematura nos esquizofrénicos é o suicidio. Este risco é maior nos homes novos e, a diferenza doutras persoas, diminúe coa idade. Doutra banda, o risco de suicidio dos pacientes esquizofrénicos durante a súa estancia hospitalaria é menor, pero se duplica ao saír do hospital. Os enfermos esquizofrénicos usan formas moito máis violentas e normalmente máis mortais paira suicidarse.

Na maioría dos casos a esquizofrenia presenta dous tipos de síntomas: negativos (falta de emoción, desaparición da afectividad, desconfianza e falta de relación coa xente…) e positivos (alucinacións, axitación, hiperactividade, sospeitas paranoicas…). Na medida en que os síntomas positivos sexan máis evidentes que os negativos, o risco de suicidio será maior.

En canto ao tratamento, durante moitos anos utilizáronse neurolépticos como fármacos alternativos contra a esquizofrenia. Desgraciadamente nos esquizofrénicos existe un grupo de enfermos resistentes aos neurolépticos, con maior risco de suicidio nos pacientes. A solución paira este grupo de esquizofrénicos pode ser a utilización de novos fármacos denominados neurolépticos atípicos. Proba diso é a investigación que mostra una diminución do 85% no risco de suicidio dos pacientes esquizofrénicos tratados con clozapina (primeiro modelo de neurolépticos atípicos). Con todo, uno dos problemas máis importantes e graves da esquizofrenia é que o propio paciente non ten ningunha conciencia da súa propia enfermidade. Por iso, os pacientes que sofren esquizofrenia teñen una tendencia aos médicos totalmente negativa e irreprochable, polo que normalmente non van requirir asistencia psiquiátrica. Ademais, aínda que se inicie o tratamento, os esquizofrénicos ven a necesidade de tomar fármacos como una agresión e, polo xeral, tentarán abandonar o tratamento con calquera escusa, aumentando o risco de suicidio.

Factores de risco sociais

Ademais de todo o anterior, demostrouse a existencia dunha serie de factores sociais que poden estar relacionados co comportamento suicida. Ao parecer, ser solteiro ou separado, ser desempregado ou vivir só son situacións sociais que poden fomentar o suicidio. Na mesma liña, a idade e o xénero tamén poden ter relación co comportamento suicida. Por exemplo, o suicidio é maior nos homes e parece, salvo excepcións, que a influencia é maior coa idade. Con todo, nos últimos tempos detectouse un aumento notable da taxa de suicidio nos máis novos, e sobre todo nos mozos. A modo de exemplo, en Estados Unidos entre 1980 e 1992, no tramo de 15 a 19 anos, o número de suicidios aumentou un 28% e no de 10-14 un 120%. No caso das persoas novas, os problemas familiares, os problemas de aprendizaxe e os malos tratos sufridos polos seus pais son, en gran medida, o motivo do suicidio. As persoas maiores, pola contra, son conducidas ao suicidio polo illamento social, a soidade e a falta de comunicación coa xente.

O número de suicidios nas batallas é menor. Pero en tempos de depresión económica, o risco de suicidio aumenta a medida que a situación económica das persoas diminúe. Por exemplo, a crise económica provocada pola desaparición da Unión Soviética ha provocado que a taxa de suicidio en Rusia aumente un 4%. Neste contexto, o risco de suicidio dos inmigrantes ou inmigrantes vai ser moi alto, xa que neles a mala situación económica únese á soidade e ao illamento da sociedade na que viven.

Por último, o suicidio é máis frecuente durante o día que pola noite; tamén é máis frecuente no comezo da semana e na primavera.

Conclusións

En resumo, son moitos os factores de risco que poden estar relacionados co comportamento suicida e parece que a súa investigación é fundamental paira abordar a verdadeira prevención do suicidio. Non podemos esquecer que, segundo as estatísticas, un 5% da poboación pensa suicidarse polo menos una vez ao longo da súa vida. Ademais, moitas persoas que se suicidan recorren ao médico en meses ou días anteriores. A valoración do risco de suicidio de cada paciente debería ter en conta todos os seus compoñentes paira evitar o suicidio. Ademais, na maioría dos casos, a suicida anunciará a súa decisión antes. Por iso, hai que prestar especial atención ás sesións de suicidio, xa que en diante un 10% delas realizará un suicidio real.

En xeral, os profesionais da saúde deberían estar atentos a todos estes factores paira valorar a necesidade de asistencia ou axuda especializada en cada caso e orientar ao paciente da forma máis adecuada.