Informativo das estrelas Sidereus nuncius

Roa Zubia, Guillermo

Elhuyar Zientzia

A lúa non é perfecta. O primeiro en darse conta foi Galileo Galilei. E a través do libro Sidereus nuncius tratou de divulgar esta noticia. Por iso, paira moitos foi o primeiro libro divulgativo da historia da ciencia. Agora exhíbese no Planetario de Pamplona un exemplar da primeira edición deste Sidereus nuncius, una exposición na que se poden ver outros obxectos de Galileo. Xunto a esta exposición presentáronse diversas traducións do libro, entre elas a traducida ao eúscaro a través da Fundación Elhuyar.
Informativo das estrelas Sidereus nuncius
01/04/2010 | Roia Zubia, Guillermo | Elhuyar Zientzia Komunikazioa
(Foto: Planetario de Pamplona)

"Paira ser un libro de divulgación perfecto só falta que non sexa en latín", afirma Ramón Núñez, comisario da exposición que mostra un exemplar da edición orixinal do Sidereus nuncius. "Escribiu todos os demais libros no idioma do pobo, no que pode considerarse italiano daquela época".

Sexa perfecto ou non, é un libro valente. Galileo revela as primeiras sorpresas na observación con telescopio. Fálanos das montañas da Lúa, de moitas estrelas que non ven a primeira ollada e, paira terminar, de catro satélites de Júpiter. "Dá una noticia moi importante", di Núñez. "Esta é a noticia do universo. A principios do século XX tiñamos una idea de Aristóteles incorrecta".

De feito, o libro era un conxunto de notas de investigación. "Galileo pasaba seis horas ao día mirando desde as lentes e ao finalizar anotaba o visto. Comezou en novembro de 1609 e finalizou o seu traballo paira o 2 de marzo. Entre tanto, tomou un descanso de 16 días, é dicir, que o ceo estaba nubrado e non podía ver nada", di Ibon Plazaola. Realizou a tradución ao eúscaro por encargo da Fundación Elhuyar, e coñece perfectamente a historia da época.

Galileo recolleu este traballo e publicouno nun informativo estelar (un sidereus nuncius). Con todo, o título do libro non é só esas dúas palabras. Seguindo o costume da época, o título define o autor, o seu contido e a súa memoria. Este último detalle é moi importante. E é que, co libro preparado paira a súa publicación, o propio Galileo non sabía na súa honra: En homenaxe ao duque Cosme II da familia Medici ou a toda a familia. "O libro empezou a imprimirse deixando o título paira despois e pediu consello", di Núñez. "Finalmente decidiu chamar os astros Medicitar aos satélites de Júpiter, crendo que o nome era máis apropiado, e imprimiu todo o libro". Con todo, a historia cubriu o nome de Medici, que nós chamamos satélites galileanos.

Ibon Plazaola: "O latín de Galileo non é nada retórico"
Por encargo da Fundación Elhuyar, Ibon Plazaola traduciu ao eúscaro o libro Sidereus nuncius, en directo desde o latín. A tradución foi presentada no Congreso de Comunicación Científica de Pamplona.
Dicimos que é un libro histórico. Todos os libros son históricos.
Si. Non hai que entender a palabra histórica como un corpiño. É histórico porque o libro foi importante. Neste libro Galileo deu a coñecer varias observacións realizadas grazas a un novo dispositivo ou a un suposto novo.
Telescopio...
Chamámolo telescopio, pero Galileo aínda non sabía que aquilo que tiña era un telescopio, xa que a palabra telescopio foi inventada pouco despois. Iso é moi curioso, cando estaba a traducir o texto deume un das maiores dores de cabeza: como dar en eúscaro a palabra que utiliza, porque non se podía utilizar a palabra telescopio (é anacronismo).
A túa opción foi una lentes.
Tradutor de Ibon Plazaola Bakun. Ed. : Ainhoa Iribar.
Si. El tamén o usa en latín: perspiculum. Así o traducen as linguas de ao redor: lunette en francés, anteojo en castelán, spyglasses en inglés,... E en eúscaro tamén o necesitaba. Os nomes dos satélites de Júpiter --Ganímedes, Io, Europa e Calisto - tamén son posteriores. Galileo díxolles o astro Medicitar.
XVII. O latín do século XX é igual ao actual?
Non, é evidente, non son iguais. A lingua é morta, así o din. Hoxe en día, si non me equivoco, os únicos capaces de falar ben en latín son os que condenaron a Galileo, os cardeais do Vaticano, etc. Por tanto, actualmente, cando se estuda latín ou grego clásico, apréndese latín ou grego nos textos. XVII. Ao latín do século XX chámaselle neolatina, onde houbo diversas adaptacións morfosintácticas, etc. Entón, é outro latín dentro do latín; o latín que utilizaban Galileo non é en absoluto o que eu se. Pero eu son capaz de comprender e traducir ese latín.
É un texto difícil?
Son frases longas e retóricas. Con todo, o estilo de Galileo é moi claro e diafano. O seu latín non é nada retórico. Usa un latín moi elegante, pero non é nada “alambrado”.
Como xorde a oportunidade de traducir este importante libro?
A verdade é que a maior parte das cousas prodúcense, incluso as máis felices. Eu empecei esta tradución porque nos fixeron un encargo. Eu traballo na empresa de tradución Bakun e á empresa de tradución a Fundación Elhuyar preguntoulle si había algún "tolo" capaz de traducir do latín ao eúscaro, e na empresa Bakun había un tolo: eu mesmo. E coñecía a obra de Galileo e a época. Aprecio moito a época e o latín da época. Así ocorreron as cousas. E fíxeno moi a gusto.
Ponte Roia, Guillermo
Servizos
263
2010
Seguridade
014
Historia; Astronomía; Bibliografía
Artigo
Seguridade
Babesleak
Eusko Jaurlaritzako Industria, Merkataritza eta Turismo Saila