Televisión satélite
Descrición
Como sabedes, desde hai uns anos utilízanse satélites de comunicacións. Como nun principio os transmisores eran de moi baixa potencia, os satélites debían situarse na órbita inferior (10.000 Km.) para que o nivel de recepción na Terra fose o adecuado.
Por outra banda, paira manterse nesta órbita, a velocidade tangencial do satélite debe ser bastante maior que a velocidade de xiro da terra, polo que ao tratarse dun desprazamento do satélite con respecto á terra, paira conseguir una comunicación sustentable debíanse utilizar uns satélites. Cando se ocultaba un satélite, o receptor, mediante un mecanismo de puntaría, dirixíase ao seguinte.
Co paso dos anos e a medida que avanzaba a técnica, desenvolvéronse transmisores de maior potencia que permiten situar os satélites de telecomunicacións actuais en órbitas estacionarias (a 36.000 Km da Terra).
A velocidade tangencial necesaria paira manter estas órbitas é igual á velocidade de xiro da Terra, polo que o satélite está paralizado con respecto á Terra. Así, un só satélite é suficiente paira iluminar un receptor durante todo o día.
Os satélites geogélicos foron utilizados paira canalizar o tráfico telefónico internacional e establecer enlaces de televisión. Os receptores utilizados nestes enlaces son profesionais e moi caros, xa que o transmisor do satélite emisor é especialmente de baixa potencia.
Con todo, cando en 1977 celebrouse a Conferencia Administrativa Mundial de Radio (MIBA-77 ou WARC-77, World Administrative Radio Conference), utilizando satélites de gran potencia, establecéronse as bases dun servizo de radiodifusión e televisión que facilite a recepción de programas mediante receptores de baixo custo.
Existen algunhas razóns principais paira utilizar satélites. As actuais redes de televisión terrestres baséanse na distribución de frecuencias do acordo de Stokholm de 1961. Esta distribución de frecuencias permite a cada participante unicamente tres ou catro programas nacionais e permite tecnicamente a implantación doutro programa rexional.
Paira poder ofrecer un maior número de programas é necesario un novo medio de transmisión e neste momento o satélite é o máis adecuado paira a distribución nacional de televisión.
Por satélite cóbrense regularmente as grandes zonas e ademais sen sombras nin reflexos. A utilización do satélite paira difundir programas nacionais e internacionais supón que as redes terrestres quedarán paira programas rexionais ou nacionais.
Situación actual
Hoxe en día hai dúas situacións bastante diferentes no mundo. Uns utilizan a banda de 4 Ghz e outros a banda de 11 Ghz. Todos os satélites que se poden coller agora son de comunicación e non están pensados paira cumprir co servizo de tele-difusión. Por tanto, os receptores necesarios paira recibir as súas emisións son aínda bastante caros.
Nas B.Ou.E. desenvolveuse un amplo mercado de receptores de 3,7 Ghz a 4'2 Ghz. De feito, neste país non se estableceron servizos especiais de radiodifusión. O gran número de canles de televisión dispoñibles (125 canles de 5 satélites diferentes) provén das conexións a través de satélites de baixa potencia entre compañías de teledistribución por cable.
Na banda europea de 4 Ghz pódense coller dúas canles do satélite soviético GHORIZON mediante unha antena de 3 m de diámetro. Nesta banda e desde o satélite INTELSAT V, a televisión de Marrocos, en francés e árabe, pódese coller cunha antena de 4'5 m e o programa paira as Forzas Aéreas Europeas dos americanos, pero usando esta antena de 6 m.
Con todo, a oferta de programas máis interesante da actualidade sitúase na banda de 11 Ghz (10'9 a 11'7) e provén do satélite ECS-1 (EUTELSAT-1) lanzado pola Axencia Espacial Europea (ESA) en xuño de 1983. A pesar de que este satélite é de baixa potencia, xa que inicialmente estaba pensado paira distribuír programas de televisión aos centros emisores, asignáronselle 9 "transponders" paira radiodifusión. En Euskal Herria estes programas poden tomarse con antenas de 1'8 m de diámetro. Na banda de 11 Ghz, o satélite INTELSAT V emite até 3 programas.
Satélites paira Radiodifusión Directa (Direct Broadcast Satellite; DBS)
Estes satélites están pensados paira ser enviados directamente aos receptores de espectadores, tanto individuais como colectivos, polo que teñen una potencia cen veces maior que os de comunicación e distribución. Isto permite a utilización de antenas parabólicas dun metro de diámetro, que poden ser máis amplas nas especificaciones do receptor, o que supón un abaratamento importante do prezo total do equipo respecto ao dos receptores paira satélites de distribución.
A banda de radiodifusión directa é de 12 Ghz, concretamente de 11'7 Ghz a 12'5 Ghz. O ancho desta banda é por tanto de 800 Mhz e nela entran corenta canles. M.I.B.A. O 77 a cada estado asignáronselle 5 canles e una posición orbital. Mentres os satélites de distribución utilizan o sistema PAL ou SECAM, probablemente os satélites de Z.I. utilicen a nova regra de vídeo MAC (Multiplexed Analogic Components; Compoñentes Analóxicos Multiplexados). Esta norma mellora substancialmente a calidade da imaxe en vídeo, especialmente a cor comparada co do sistema PAL e permite ademais a transmisión de 8 ou 4 canles de son de alta fidelidade.
Antes de 1990, cinco estados teñen previsto lanzar un satélite. O lanzamento do satélite francés TDF-1 foi atrasado varias veces, pero os franceses esperan telo en órbita paira xuño deste ano. Luxemburgo tamén explicou a súa intención de pór en órbita o satélite de 16 transponders. Aínda que el só pode usar 5 canles, pode alugar a outros once países.
Doutra banda, España non ten ningunha intención de lanzar o satélite, xa que considera máis apropiado alugar o doutro Estado.
Estrutura dun receptor de satélites
Como se pode apreciar na figura 3, o receptor ten dous partes principais: a unidade exterior, situada no tellado, e a interior. A unidade exterior está formada por unha antena parabólica e un convertidor. O conversor está montado no foco da antena e a súa misión é: Rebaixar a banda de frecuencias de 11'7 Ghz a 12'5 Ghz de 950Mhz a 1750Mhz. Isto débese a que no cable coaxial que vai da antena á unidade interior as frecuencias altas son moi atenuadas. Paira poder tomar os programas de dous satélites situados en distintas posicións orbitais, é necesario dicir que se necesitan dúas antenas, cada una co seu correspondente conversor e a orientación adecuada.
O sinal recibido na unidade interna é demodulada e actualmente existen dúas opcións. Se a instalación é individual e a televisión ten entrada de vídeo, a unidade interior e o receptor de televisión pódense conectar directamente. Pero se a instalación é colectiva, é necesario instalar reductores (un por canle) para que os sinais pasen ás canles de UHF e que o sistema de distribución da antena colectiva sexa posible.
I.T. nos próximos anos multiplicaranse os lanzamentos de satélites, especialmente paira cubrir os servizos de radiodifusión nacionais.
Observacións:
"Transponder": emite o sinal que toma nunha frecuencia noutra, e cumpre a función de ponte.
1 Ghz = 1000 Mhz = 1.000.000 Khz
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
